Rehtaeh werd verkracht door vier klasgenoten die nacht. Om het nog erger te maken, nam een van de kerels foto’s van het misbruik, en verspreidde de foto’s op hun school.
Rehtaeh durfde het niet te vertellen aan haar moeder, Leah. Maar enkele dagen later, stortte ze in elkaar.
Leah reed onmiddellijk met haar dochter naar het ziekenhuis, maar niemand was geïnteresseerd om Rehtaeh te helpen.
De politie ondervroeg de jongens zelfs niet over wat er gebeurd was die nacht, en ook de gsm met de foto’s werd niet onderzocht.
Na een jaar werd de zaak gearchiveerd wegens onvoldoende bewijsmateriaal.
Intussen werd Rehtaeh’s leven een ware hel. Ze werd gepest op school en online, en iedereen, zelfs haar eigen vrienden hadden zich tegen haar gekeerd. Naast het moeten leven met de emotionele wonden van het vreselijke gebeuren, werd ze er elke dag aan herinnerd.
Ze kreeg bijvoorbeeld sms’jes van studenten die om seks vroegen. Haar leven was een horror, en ze vocht haar weg door elke dag.
“Ze lieten haar nooit alleen. Ze moest de gemeenschap verlaten. Mensen vielen haar lastig, het stopte nooit,” vertelde Rehtaeh’s moeder aan CBS.
Ze werd depressief en uitgeblust. Uiteindelijk werd het zelfs zo erg dat Rehtaeh niet meer wilde leven.
Dit is wat ze schreef op haar Facebookpagina op 3 maart 2013:
“Op het einde zullen we de woorden van onze vijanden niet meer herinneren, zonder de stilte van onze vrienden.”
17 maanden na de aanval, pleegde Rehtaeh zelfmoord in de badkamer. Toen haar moeder haar daar vond, was het al te laat.
Rehtaeh had ernstige hersenschade opgelopen en werd nog naar het ziekenhuis overgebracht. Enkele dagen later, besloten haar ouders om de machines af te leggen die haar in leven hielden. De kans dat ze zou wakker worden was namelijk bijna onbestaand.
De politie heeft nooit maar een iemand vervolgd hiervoor. Ze beweerden dat er niet voldoende bewijsmateriaal was.
Rehtaeh’s vader, Glen Canning, zei dat zijn dochter stierf van teleurstelling, nog meer dan van het doodgepest worden, omdat noch de school, noch de politie iets ondernam om haar te helpen.
Keer op keer horen we verhalen van kinderen die gepest worden, maar niet krijgen wat ze nodig hebben.
Hun ouders doen alles wat ze kunnen, maar niemand wil naar hen luisteren. En de pestkoppen blijven mooi naar school gaan, en hun leven gaat verder alsof niets is gebeurd.
We moeten iets ondernemen om dit te stoppen. Ik wil nooit, maar dan ook nooit meer horen dat een kind zich van het leven heeft beroofd omdat ze voelden dat de maatschappij hen alleen heeft gelaten.
Zelfs als je geen leraar, directeur, of politieagent bent, we kunnen allen bijdragen om de wereld een betere plek te maken voor onze kinderen. Schenk aandacht aan je kinderen en hun problemen. Vraag kinderen hoe ze zich voelen, en wees een goed voorbeeld door je eigen daden.
Je kan het verschil maken.
Deel dit artikel als je akkoord gaat dat we meer moeten doen om pesten te stoppen, en te verzekeren dat de pestkoppen gestraft worden, NIET de slachtoffers!