Het was een fijne winterdag in januari 2015 toen Bret Winingar en zijn zoon hun fiets meenamen en op open wegen vertrokken.
Toen de vader en zoon een landelijk gebied ten oosten van Little Rock, Arkansas passeerden, zagen ze een kooi in het onkruid bij de weg liggen.
Iets zei ze om hun fietsen te stoppen en de kooi te inspecteren. Noem het lot of een buikgevoel – de motorrijders konden het niet laten om de zaak verder te onderzoeken.
Wat ze binnen vonden, was even verschrikkelijk als verrassend.
Bret en Zach merkten dat de bovenkant van de doos zwaar was opengekauwd.
Het was duidelijk dat iemand of iets in de kooi wanhopig had geprobeerd te ontsnappen.
Vader en zoon openden de doos … en daarin vonden ze een grote zwarte hond, die vel over been was.
De kooi zat vol uitwerpselen en de hond rook “zo sterk naar de dood dat we het niet konden verdragen om bij hem te zijn, haar witte voeten kleurden bruin na in haar eigen ontlasting te hebben gestaan.”
Deze arme hond was in de steek gelaten en God weet hoe lang ze gevangen zat in de krappe kooi.
Ze had littekens en bloederige plekken op haar hele lichaam – ze raakte gewond doordat ze zich niet vrij in haar plastic omhulsel kon bewegen.
Omdat de mannen op motorfietsen waren aangekomen, hadden ze geen andere keuze dan de hond ter plaatse te laten toen ze naar huis spoedden om Zach’s truck en wat eten op te halen.
Ze kruisten hun vingers dat de hond nog steeds op dezelfde plek zou zijn als ze terugkwamen.
En zij was er nog – toen Zach en Bret terugkwamen, stond de hond daar op hen te wachten.
“Ik wist zeker dat we te laat waren”, schreef Bret in zijn Facebook-bericht.
“Maar toen hoorde ik een bijna onhoorbaar grommen, en ik dacht: ‘Als je genoeg kracht hebt om te grommen, heb je genoeg kracht om te leven’.”
De vader en de zoon plaatsten de hond zorgvuldig in de achterbak van Zach’s truck en reden naar huis.
Ze noemden de dankbare hond “Charlie Bravo”, naar het model van Honda-motor dat ze reden op die noodlottige dag.
Na een broodnodige bad brachten Bret en zijn gezin Charlie naar de dierenarts.
Charlie’s nagels waren zo lang gegroeid dat ze achteruit in haar poten begonnen te groeien.
Ze had zoveel pijn dat ze nauwelijks kon lopen.
De dierenarts schatte dat Charlie ongeveer 8 maanden oud was toen ze werd gered.
Bret was aanvankelijk niet van plan om Charlie te adopteren, aangezien hij al meerdere honden thuis had.
Maar toen Charlie herstelde en haar ongelooflijke persoonlijkheid terugkwam, werden Bret en zijn familie verliefd op de geweldige hond.
Ze konden eenvoudigweg hun leven niet voorstellen zonder Charlie.
“Grenzen overschrijden, het verhaal van Charlie’s kooi heeft op meer dan één manier een blijvend stempel gedrukt”, schrijft Bret.
“Charlie was verlaten in haar kist, vel over been toen we haar vonden. Haar kooi werd een symbool voor de gevangenissen waarin we leven.´
“Dat kan een doodlopende baan zijn, een misbruikrelatie, chemische of alcoholverslaving, of de meest beperkende kist van allemaal, de angst voor het onbekende.
Charlie is mooi en gelukkig en bloeit vandaag. Ze herinnert ons eraan dat we met een beetje hulp dat ook kunnen doen. ”
Toen het verhaal van Charlie op Facebook werd geplaatst, ontving de familie Winingar een stortvloed aan donaties om de kosten van de dierenarts voor de hond te betalen.
Ze ontvingen zoveel geld dat ze het meeste doneerden aan een plaatselijke dierenasiel!
Charlie zal nooit meer alleen zijn of verwaarloosd! Deel Charlie’s ongelooflijke verhaal met je vrienden op Facebook en help ons deze diervriendelijke helden te prijzen die levens veranderen met het inspirerende verhaal van Charlie!