“Een oudere, moe uitziende hond komt mijn tuin ingelopen, het was me duidelijk dat hij een huisje had en er voor hem gezorgd werd, vanwege zijn halsband en gevoede buikje.”
“Hij kwam rustig op me af, ik aaide hem een paar keer over het hoofd en vervolgens liep hij achter me aan het huis in, rustig liep hij door naar de hal, krulde zich op en viel in slaap.”
“Een uur later ging hij naar de deur, en ik liet hem uit.
De volgende dag was hij terug, groette me in de tuin, liep naar binnen en maakte het zichzelf op dezelfde plek gemakkelijk en sliep weer een uurtje. Dit ging meerdere weken zo door.
Ik was nu toch wel erg nieuwsgierig geworden en ging een briefje aan zijn halsband: ´Ik zou graag het baasje van deze fantastische hond vinden, en vraag me af of u weet dat uw hond vrijwel elke dag naar mijn huis komt om een dutje te doen. ´
De volgende dag kwam hij weer aanlopen voor zijn dutje, met een ander briefje aan zijn halsband: Hij woont in een huis met 6 kinderen, waarvan er 2 jonger dan 3 zijn. Hij probeert wat slaap in te halen. Kan ik morgen met hem meekomen?”
Het briefje bracht een grote glimlach op het gezicht van de vrouw. Natuurlijk zou ze de Golden Retriever met open armen blijven ontvangen. Ze waren al goede vrienden en ze wist maar als te goed hoe het kon zijn om in een grote familie te leven.
Wat zijn honden toch goed voor ons. Ze hebben de grootste harten, zijn werkelijk loyaal, en altijd in een goed humeur. En ik denk dat dit verhaal maar weer eens laat zien dat het echte kameraden zijn. Deel dit alsjeblieft met als je vrienden op Facebook die van dieren houden! Het ie een zoete herinnering aan waarom honden de beste vrienden van mensen zijn.