Ouders Matt en Jodie waren kapot toen de dokter uitlegde dat bij hun te vroeg geboren tweelingdochtertjes, Abigail en Isobel, het syndroom van Down werd vastgesteld.
Het koppel had reeds een zoontje, Finlay, maar ze hadden lang geprobeerd om nog een baby te krijgen. Moeder Jodi had een miskraam gehad kort na de geboorte van Finlay, dus dacht ze dat ze goed voorbereid was voor alles.
Maar de woorden van de dokter verbijsterden haar.
Niet per se te woorden op zich, maar eerder de manier waarop ze werden gebracht. Volgens Jodi zei de dokter de diagnose in een manier waarop het leek dat het een “levenslange straf” was.
De tweelingdochtertjes werden te vroeg geboren en moesten op de intensieve zorgen liggen voor vier weken. Het zag er niet goed uit.
“Die dag voelde ik me niet als een moeder. Ik voelde me verloren en verward. Ik had geen goede hoop voor de toekomst. Ik dacht dat we heel ons leven lang als ouder zouden dienen,” legde Jodie uit.
Statistisch gezien zijn Abigail en Isobel zeer zeldzame kinderen. De kans dat bij een geboorte van tweelingen beide kinderen het syndroom van Down hebben is 1 in een miljoen.
Dat gezegd, werden de kleine meisjes geboren met een heel aantal gezondheidsproblemen. Abigail is doof aan één oor, terwijl Isobel geboren werd met een gat in het hart.
Natuurlijk is niets van deze zaken iets wat een ouder wilt te horen krijgen van hun dokter. Al snel werden Matt en Jodi gedwongen om de realiteit ervan in te zien.
Jammer genoeg was er weinig steun voor de ouders wat betreft informatie over het Syndroom van Down.
Niemand had de familie uitgelegd dat ze een gelukkig en normaal leven zouden kunnen leiden, net zoals iedereen.
Als gevolg daarvan waren Matt en Jodi beiden zeer bang.
Ze wisten niet of hun dochtertjes naar school zouden kunnen gaan zoals gewone kinderen. Ze wisten zelfs niet of ze zouden kunnen spreken.
De familie moest alles zelf doen! Alles, maar dan ook alles.
Er waren mensen die sympathie toonden met de kinderen en medelijden hadden met hen, maar Abigail en Isobel werden overladen met liefde door hun hele familie.
“Toen de dokter ons in een apart kamertje de resultaten toonde, zei hij dat het hem speet dat Abigail en Isobel het syndroom van Down hadden. Tot op vandaag zal ik nooit begrijpen waarvoor hij zich verontschuldigde,” zei Abigail aan Barcroft TV.
“En ik denk dat als ik hem ooit opnieuw zou ontmoeten, ik hem graag Abigail en Isobel zou willen tonen en zeggen ‘Waarom verontschuldigde je je voor hen, want we zouden hen nooit willen inruilen voor niks ter wereld.'”
Vandaag, zes jaar na de geboorte, hebben de meisjes de gevaren van vooroordelen door onwetendheid doorstaan.
Ieder mens, ongeacht of hun ‘zwaktes’ of ‘aandoeningen’ verdient een kans in het leven. Abigail en Isobel zijn hier een perfect voorbeeld van.
Deze familie bijvoorbeeld. Wie kan zeggen dat ze niet gelukkig zijn?
We kunnen allemaal een belangrijke les leren van Matt en Jodi. Je kunt gelukkiger zijn dan je denkt, ongeacht of je situatie strookt met wat de maatschappij begrijpt onder ‘perfectie’.
Mensen met het Down syndroom zouden dezelfde kansen in het leven moeten krijgen als iedereen. Klik op ‘leuk’ en DEEL als je akkoord bent.