“Vandaag was ik getuige van een liefdesverhaal. Niet het soort liefde dat gedeeld wordt door jonge mensen die halfvol passie zitten, aangevuld met hormonen. Het was niet het soort lauwe liefde ervaren door pasgehuwden die zijn betoverd met het idee van exclusieve toewijding en het eeuwige geluk.
In zo’n wereld als de onze, waar geloften net zo snel worden verbroken als het neerslaan van een voorzittershamer, heb ik vandaag een zeldzaamheid gezien, een diamant die voortreffelijk is qua ontwerp. Vandaag zag ik een man, een gebroken man, wakend over zijn meest gewaardeerde bezit. Onbeschrijflijke liefde.
Toen hij de kamer binnenliep, waren zijn stappen niet perfect, maar zijn vastberadenheid werd niet in vraag gesteld. Zijn ogen waren gericht op de bestemming aan de voorkant van de kamer. Onder de gekleurde lampen stond een stalen grijze kist. De helft van het deksel was opengezet, de gesloten helft droeg een boeket van levendige, kleurige bloemen versierd met linten waarop de woorden ‘vrouw’ en ‘moeder’ stonden.”
“Zo zacht en zoet bereikten zijn woorden aan haar. Deze woorden werden al ontelbare keren uitgesproken, maar deze keer was het gehuld in finaliteit.
‘Ik weet dat je me niet kunt horen,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Maar ik hou van je.’ En zijn tranen vielen.
Familiebezoek was niet gepland voor nog een uur, maar hij was vroeg gekomen. Die zou hij de laatste uren niet verspillen. Al meer dan 60 jaar stond ze aan zijn zijde, maar het was nog steeds niet genoeg. Niet dichtbij genoeg.
Dus nam hij een stoel en ze zaten neer. Zijn stok aan zijn rechterkant, zijn overleden vrouw aan zijn linkerhand, en zo zat hij bijna een uur aan de kant van de kist. Hij wreef over haar armen en tikte op haar handen. Het was alsof hij haar troostte, maar de waarheid was dat hij zichzelf troostte.”
“Het leek hem niet te deren dat haar huid koud aanvoelde, haar lichaam hard en onbeweeglijk, en hij vond het niet erg dat ze niet antwoordde op de woorden die hij haar influisterde. Hoe vreemd het ook leek, dit kon een scene zijn uit het leven van elke familie. Behalve voor de bloemen en kleine geschenkjes van sympathieke vrienden leek dit scenario volkomen normaal.
Toen de familie stilaan begon aan te komen, zat hij daar nog steeds, haar hand vasthoudend, en door haar haren strelend.
‘Ze ziet er goed uit, niet?’ vroeg hij toen zijn kinderen toekwamen. Iedereen ging akkoord. Iedereen huilde.
Vijf uur lang bleef hij naast haar zitten, uitgeput, tot zijn lichaam hem eiste om ermee op te houden.”
“Deze toegewijde man had meer sierlijkheid tijdens zijn rouwperiode, dan vele mensen in hun leve leven. Ik stond vol bewondering te kijken hoe trouwheid eruit ziet. Ik had nog nooit iemand zo gebroken gezien, zijn geluk van hem ontnomen door de vloek van de dood. Ik vroeg me af, toen ik hem aankeek, wat hij morgen zou doen, en de dag erna. En de weken daarna. Vandaag was het gemakkelijkste deel.
Vandaag was ze er nog, naast hem liggend, ze kon aangeraakt en gekust worden. Morgen, wanneer ze onder de grond ligt, en hij naar huis terugkeert, wat dan? Haar spullen zullen er nog steeds liggen, de geur van haar huid, haar favoriete zetel, eten in de koelkast, hun bed. Hun bed, waarin ze 59 jaar lang naast elkaar hebben geslapen. Ik kan het me niet inbeelden om nooit meer naast mijn beste vriend te slapen.
Vandaag was ik getuige van een liefdesverhaal. En ik zal het morgen opnieuw zien wanneer het verhaal voorgoed eindigt, het podium leeg is en de lichten uit zijn.
Voor Bobby.”
Aan iedereen die door een rouwperiode gaat, ik hoop dat jullie harten snel zullen genezen. Je dierbaren zullen altijd bij je zijn in je gedachten, en de liefde die je zo sterk voelde kan je verder blijven inspireren in de toekomst.
Hopelijk kan het verhaal van deze man je kracht geven in de toekomst. We mogen nooit vergeten dat onze dierbaren nog steeds in ons bestaan, of ze nu in ons hart zitten of in een wolkje in de hemel. Ben je akkoord hiermee? Deel dit verhaal dan met je vrienden op Facebook.