In 1939 woonde de 24-jarige Eliahu Pietruszka met zijn gezin in Warschau, Polen.
Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de nazi’s Polen binnenvielen, vluchtte Eliahu naar de Sovjet-Unie. Hij liet zijn ouders en tweelingbroers Volf en Zelig – beide negen jaar jonger dan hij – achter zich.
De rest van zijn familie werd gedeporteerd uit het getto in Warschau naar de vernietigingskampen van de nazi’s. Als gevolg hiervan geloofde Eliahu dat iedereen waar hij van hield was vermoord in de gaskamers.
Overtuigd van het ergste
Maar in het midden van de oorlog ontving Eliahu een bericht van een van zijn broers. Volf slaagde erin hem te laten weten dat hij was ontsnapt uit het concentratiekamp waarin hij werd vastgehouden.
De broeders hielden een tijdje contact, maar de tragedie zou snel weer toeslaan. Volf werd door de Russen naar een Siberisch werkkamp gestuurd en dus, nogmaals, dacht Eliahu dat zijn broer zeker zou sterven.
“Ik was er absoluut van overtuigd dat hij niet meer leefde”, zei Eliahu.
Eliahu zelf ging wonen en trouwen in Rusland. Hij concludeerde dat zijn hele familie was uitgeroeid door de verschrikkelijke gruweldaden die in de oorlog waren gepleegd. In 1949 verhuisde hij naar Israël om een nieuw leven te beginnen. Hij dacht vaak aan de familie die hij had verlaten en zijn hart was een voortdurende open wond – hoe kon de wereld zo’n kwaad bevatten?
Er gingen tientallen jaren voorbij … en toen gebeurde er een wonder.
Een paar maanden geleden ontving de kleinzoon van Eliahu, Shakhar Smorodinsky, een e-mail van een neef in Canada die haar stamboom had onderzocht. Hij had naar de website van Yad Vashem gekeken; een database met pagina’s met getuigenissen van Joodse slachtoffers van de Holocaust.
Ontdekt door toeval
De neef ontdekte al snel iets geweldigs. In de database zat een getuigenis van Volf uit 2005.
Het bleek dat Eliahu’s broer het Sovjet werkkamp toch had overleefd. Hij vestigde zich daarna in Magnitogorsk, een industriële stad in het Oeralgebergte. Hij werkte de rest van zijn leven als bouwvakker en kreeg onderweg een kind – een zoon die hij Alexandre noemde.
Shakhar kreeg contact met Alexandre. Hij was geschokt toen hij hoorde dat hij familie had waar hij nog nooit van had gehoord. Hij stemde erin toe naar Israël af te reizen om zijn oom, Eliahu, te ontmoeten.
De bijeenkomst was buitengewoon emotioneel voor alle betrokkenen. Eliahu en Alexander omhelsden elkaar, beiden probeerden om de tranen te bestrijden.
“Ik heb 70 jaar gewacht om je te zien!” vertelde Eliahu aan Alexandre. “Je bent een kopie van je vader.”
‘Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren,’ zei Alexandre tegen zijn oom.
Helaas stierf Volf in 2011, op 88-jarige leeftijd. Hij wist nooit dat zijn oudere broer de oorlog had overleefd. Hoewel Eliahu bedroefd is dat hij zijn broer nooit meer te zien krijgt, is hij blij met de erfenis die hij achterliet.
“Het maakt me zo blij dat mijn broer iets achterliet, zijn zoon,” vervolgde Eliahu.
Bekijk hieronder de emotionele video * met tissues klaar.
Eliahu en Alexandre kenden elkaars bestaan pas enkele maanden geleden. Nu is hun nieuwe band een onbreekbaar iets.
Deel dit artikel als je hierdoor werd ontroerd? Vergeet nooit de tragedie die de Holocaust was!