Vijftien jaar geleden ging David Deutchman met pensioen na een lange en succesvolle carrière in international business marketing. Maar zoals veel gepensioneerden had hij veel vrije tijd en hij wist niet hoe hij het moest gebruiken. Hij gaf wat colleges bij universiteiten vlakbij zijn huis. Maar hij wilde iets meer doen om de maatschappij terug te betalen.
En toen realiseerde hij zich dat hij iets kon doen om de jongste generatie te helpen. Hij ging naar de Children’s Healthcare in Atlanta en vroeg of ze vrijwilligers nodig hadden, en dat was zo. En in het eerste jaar hielp David mee bij de intensive care, en werd later gevraagd om te helpen bij de afdeling voor vroeggeborenen.
“Voordat ik het wist, hield ik kleine baby´s vast,¨ vertelt David aan People, “En de 12 jaar zijn voorbij gevlogen.¨
De 82-jarige David is getrouwd, heeft twee dochters in de vijftig en twee kleinkinderen. Hij zegt dat zijn werk in het ziekenhuis niet alleen de baby´s helpt, maar ook een zegen is voor hem.
¨Het is erg dankbaar, niet alleen omdat de baby´s helpen en je helpt ze stoppen met huilen. Ik ging ervan houden, en niet alleen vanwege de connectie met de baby´s, maar vanwege de hele sfeer in het ziekenhuis.¨
En David is er niet alleen voor de baby´s – hij is er ook voor de ouders die een schouder nodig hebben om op te leunen.
“Ik praat met moeders en soms houd ik hun hand vast, omdat het vasthouden van een hand van een moeder even belangrijk is als het vasthouden van een baby. De ouders hebben veel stress. Iemand die ze vertelt dat ze kunnen ontbijten en dat ik op hun baby let, betekent iets voor ze. Het is belangrijk,¨ vertelt David aan People.
Dat is iets wat Little Logan´s moeder uit eerste hand weet. Ze gaat elke avond thuis slapen. Dan elke morgen gaat ze terug naar haar zoon in het ziekenhuis. Logan was al na 25 weken geboren, en zijn moeder zegt dat ze zich schuldig voelt dat ze er niet 24/7 voor hem kan zijn.
Tot op een dag, alles veranderde. Ze arriveerde in het ziekenhuis en zag David zitten in een stoel met haar zoon in zijn armen.
Hij glimlachte naar haar en zei, ¨Hallo! Ik ben de ziekenhuisopa.¨
Logan´s moeder begon te huilen terwijl haar schuldgevoel en verdriet wegsmolt.
Ze had moeite de tranen tegen te houden, maar ze wist een foto van David en Logan te maken. Daarna zette het ziekenhuis de foto op Facebook, waar honderdduizenden mensen de ´ziekenhuisopa´ vierden.
Het ziekenhuis schrijft, ¨Deze foto legt precies een bijzonder moment vast van een legendarische ziekenhuisvrijwilliger die patiënten en hun ouders handen al 12 jaar vasthoudt.¨
David is blij dat hij de zuigelingen kan vasthouden en de ouders te helpen door misschien wel de zwaarste periode van hun leven.
“Als er iets is wat ik kan doen zodat de mensen zich veilig voelen. Dan doe ik dat.¨
Gelukkig hebben verschillende televisiekanalen en kranten al aandacht gegeven aan deze held. Na 12 jaar is het minste wat we kunnen doen meer bekendheid geven aan de grootse held!
Help ons ook eer te betuigen aan de geweldige opa!