Deze dagen is er niets ongewoon aan echtscheidingen. Meer zelfs, ongeveer de helft van alle huwelijken eindigt in een echtscheiding.
En hoewel het een vaak voorkomend iets is in de moderne wereld, zijn kinderen nog altijd de dupe. Ze worden in alle verbitterdheid en tijdens het hele gedoe, vaak vergeten. Vaak moeten ze ook aanhoren hoe hun ouders ruziën.
Het klopt dat sommige koppels op een bescheiden manier hun echtscheiding regelen, maar andere mensen gaan soms door een loodzware vechtscheiding. Zo’n keuze kan echter jarenlang gevolgen hebben voor de mensen rondom je.
Dit is echter het verhaal van een vrouw, een verhaal over geweld en mishandeling. Het verhaal is waargebeurd en werd gepubliceerd in het boek Chicken Soup for the Soul: Moms Know Best.
Bob’s ongelooflijke verhaal
“Ik ben een advocaat gespecialiseerd in echtscheidingen.
Soms voelt het alsof ik alles heb meegemaakt en gezien. Maar 10 jaar geleden, wandelde er een vrouw binnen in mijn kantoor met iets helemaal anders. Mijn leven, noch mijn praktijk was sindsdien hetzelfde.
Haar naam was Barbara, en kwam binnen in een vrij ordinaire kledij, ik dacht dat ze 19 was en vrij onschuldig.
Ik was echter verkeerd. Ze was 32 jaar oud, en had vier kinderen tussen 3 en 9. Ik heb veel brutale verhalen gehoord, maar de fysieke, mentale en seksuele mishandeling die Barbara had ondergaan door haar echtgenoot, maakte me kotsmisselijk.
Toch beëindigde ze haar verklaring met de volgende woorden:
“Meneer Concolino, weet je, het is niet allemaal zijn fout. Mijn kinderen en mezelf zijn in deze situatie gebleven omdat ik het wilde. Ik neem hier verantwoordelijkheid voor. Ik weet dat het zou stoppen wanneer ik het niet langer zou aankomen, en ik heb de keuze gemaakt. Ik doorbreek de cyclus.”
Ik werk al 15 jaar als advocaat, en ik moet toegeven dat ik vaak dacht dat ik die kerel tegen de muur wilde duwen en in elkaar wou meppen.
“Geloof je in vergiffenis, meneer Concolino?” vroeg ze.
“Ja natuurlijk,” zei ik. “Ik geloof dat loontje altijd om zijn boontje komt, en als we het juiste doen, keert het goede terug. Mijn cliënten die zich hebben ingehouden van vergiffenis, doen dit voor zichzelf.”
Deze woorden waren zo normaal voor me dat ze genoeg vertelden. En toch, als iemand vol woede zou moeten zitten, was het Barbara wel.
“Ik geloof in vergiffenis,” zei ze stil. Ik geloof dat als ik te lang vasthoud aan woede, dat het alleen nog meer conflict gaat creëren, en het mijn kinderen zullen zijn die zullen branden.”
Ze lachte zeer breed. “Het probleem is, kinderen zijn slim. Ze kunnen zien of ik hun papa niet vergeven heb… als het enkel bij woorden laat. Dus moet ik echt mijn woede kwijt kunnen.”
“En ik wil dat je iets voor me doet.”
Ik leunde voorover en keek haar aan.
“Ik wil niet dat deze scheiding zwaar wordt. Ik wil hem niet voor alles de schuld geven. Wat ik het meeste wil is hem vergeven, en dat zowel jij als ik beschaafd blijven.” Ze keek me recht in mijn ogen aan.
“En ik wil dat je dit belooft aan me.”
Ik moet zeggen, dit verzoek ging helemaal in tegen mijn advies als advocaat. Maar het past wel bij m’n advies als mens.
“Ik zal m’n best doen,” zei ik.
De zware weg
Het was niet gemakkelijk. Barbara’s echtgenoot had geen interesse om het proper te spelen. De volgende jaren verweet hij haar voor het vuil van de straat en besmeurde hij haar imago waar hij kon. Hij betaalde niet voor het kindergeld en achterstallige betalingen. Er waren zelfs momenten waar ze hem kon aangeklaagd hebben, maar dat deed ze niet.
Na een zoveelste zitting in de rechtbank die in haar voordeel uitdraaide, zag ze me in de gang van de rechtbank. “Je hebt je belofte gehouden, Bob,” zei ze en ze lachte. “Ik geef toe dat er momenten waren waar ik me afvroeg of het het wel waard was. Maar toch, bedankt.”
Ik wist wat ze bedoelde. Mijn mening is dat hij hoe dan ook onbeschoft zou geweest zijn.
Barbara vond uiteindelijk de liefde van haar leven, en huwde er later mee. Hoewel alles achter de rug is vind ik het leuk dat ik altijd een kerstkaartje krijg, en hoor dat ze het goed maakt met haar familie.
Op een dag ontving ik een telefoontje. “Bob, het is Barbara. Ik wil even langskomen, ik moet je iets laten zien.”
“Natuurlijk,” zei ik.
Wat nu, dacht ik. Hoe lang gaat die kerel haar blijven terroriseren? Hoe lang voor ze eindelijk breekt?
De vrouw die in mijn kantoor wandelde was verliefd en vol zelfvertrouwen. Zoveel meer zelfvertrouwen dan dat ze 10 jaar geleden had. Ze had het echt voor elkaar gekregen.
Toen ik op stond om haar te begroeten, gaf ze me een grote foto, die werd genomen van haar zoon zijn laatste jaar aan de middelbare school. John droeg zijn voetbaloutfit, zijn vader stond links van hem, kordaat en kil. De jongen zelf zag keek vol trots naar zijn moeder, die dicht bij hem stond, met een warme glimlach op zijn gezicht. Ik wist van haar kerstkaartjes, dat hij was afgestudeerd aan een respectabele privéschool.
“Dat was nadat ze het winnende punt hadden gemaakt in de finale,” zei ze vol trots. “Heb ik je trouwens vertelt dat hun team nummer 1 in in Amerika?”
“Ik denk dat ik er iets over heb gehoord,” lachte ik.
“Lees de achterkant,” zei ze.
Ik draaide de foto om en zag wat haar zoon had geschreven.
Mama,
Ik wil dat je weet dat je de beste mama bent die een jongen zich kan inbeelden. Ik weet het, omdat papa zo hard zijn best deed om ons leven zuur te maken. Zelfs toen hij weigerde te betalen voor mijn school, werkte je extra veel om te zorgen dat we niets tekort kwamen. Het beste dat je deed was wat je niet deed. Je sprak nooit slecht over papa. Je hebt me nooit verteld dat hij voor ‘nieuwe’ kinderen moest zorgen, maar hij zei dit wel om me te pesten.
Ik wil je bedanken met heel mijn hart om ons op te voeden in een huis waar een ouder de slechterik was, net zoals mijn vrienden die ook door een scheiding gingen. Paps is een schoft geweest, ik weet het, niet door jou, maar door zijn eigen keuze. Ik houd van je, respecteer je bewonder je meer dan gelijk wie ter wereld.
Liefs,
John.
Barbara keek me aan. En we wisten nou dat het het allemaal waard was.”
Wat vind jij van dit prachtige verhaal? Deel met je vrienden als dit je ontroerd heeft.