Een tijd geleden plaatste een vriend van mij een bericht op Facebook dat erg belangrijk was.
Het is niet nieuw, maar het is wel ontzettend belangrijk. Ik heb eindelijk wat meer begrip voor mensen met ADHD nu ik weet hoe het is om te leven met ADHD of ADD.
Ik ben precies zoals jij, maar ook compleet anders.
Ik heb dezelfde gevoelens, ik maak dezelfde dingen mee. Alleen iets meer dan dat. Wanneer ik blij ben, ga ik door het dak van vreugde. Wanneer ik boos ben, ben ik woedend. Wanneer ik verdrietig ben, zit ik in een diep dal.
Wanneer iemand me pijn doet, heb ik het idee alsof de hele wereld vergaat. Krijg ik een knuffel, dan is direct alles weer goed, hoe slecht ik me ervoor ook gevoeld heb.
Soms vat ik alles persoonlijk op. Alles wat er gebeurt, heeft direct met mij te maken. Ik heb soms een ventiel nodig op mijn hart zodat niet alles ineens eruit komt op verkeerde momenten, via mijn mond. Ik kom soms verkeerd over, en je kunt denken dat ik overdrijf.
Maar aangezien ik het ventiel niet heb, worden sommige dingen ontzettend groot voor mij. Ik kan mijn gedachten niet op een rijtje zetten en ik kan de verkeerde gedachten niet uit mijn hoofd zetten, zoals de gedachten die niet realistisch zijn.
Ik ben niet slecht in luisteren, maar soms kan ik me gewoon niet concentreren. Het druppelen van de kraan, een auto die voorbij rijdt, een stel op een bank: De dingen die jij wel uit kunt zetten, die blijven constant op de voorgrond bij mij. Ik zie jouw lippen wel bewegen, en het spijt me. Ik krijg gewoon niet alles mee, ook niet wanneer ik het echt heel hard probeer.
Ik doe het niet omdat ik nonchalant ben tegenover je, maar omdat er te veel dingen zijn om naar te luisteren. In een volledig stille ruimte luister ik naar de stilte die zich met mijn gedachten vermengen. Omdat het daar gewoon nooit stil kan zijn.
Soms word ik moe van mezelf. Ik heb net een vraag gesteld, en moet dezelfde vraag direct nog eens stellen.
Ik ben niet dom, traag van begrip of achterlijk. Het is alleen zo dat jouw antwoord ergens in mijn hoofd verdwaald is geraakt tussen alle andere gedachten. Daarom moet ik de vraag nog eens stellen.
Misschien blijft het dan wel hangen. want ik wil het antwoord wel graag onthouden.
Een hele avond op de bank hangen is iets dat zelden werkt voor mij. Na een tijdje begint het te kriebelen in mijn lichaam. Ik verlies mijn concentratie en kijk naar alles, behalve naar de televisie en het programma dat we aan het kijken waren.
Mijn lichaam vertelt me dan dat ik iets anders moet gaan doen. Mijn geduld is dan opgeraakt, zelfs wanneer ik de film ontzettend leuk vindt. Geef die overspannen hersenen van mij even tien minuten pauze, daarna kunnen we gewoon verder kijken. Mijn hoofd is niet zoals jouw hoofd, het kan indrukken en impressies niet zo goed verwerken en is snel moe.
Word je moe van mijn gepriegel met mijn telefoon, de kleren die ik op een hoop gegooid hebt en alles wat ik met mijn vingers doe? Dat is mijn manier om energie kwijt te raken en zo kan ik mijn aandacht net even iets beter bij jou houden.
Eerlijk gezegd snap ik jouw gevoelens ook niet. Ik doe mijn best om alles te begrijpen zodat ik kan snappen wat jij voelt.
Maar wanneer de sterke gevoelens in mijn hoofd de regie overnemen, dan komen de goede woorden niet over mijn lippen. Ik ben dan veel te druk met het bedwingen van mijn lichaam zodat ik geen dingen doe waarmee ik anderen of mezelf pijn zal doen.
Gooi ik overal mijn spullen neer? De chaos is een manier voor mij om orde te creëren. Aangezien het een chaos in mijn hoofd is op elk moment van de dag, is dit de manier waarop ik me veilig voel. Op dat moment heb ik een stukje van de controle terug.
Ben je verrast over het feit dat ik de ene seconde woedend kan zijn en de volgende seconde zielsgelukkig? Niet doen. Mijn humeur wordt bepaald door de gevoelens die op dat moment even de overhand hebben. Soms verandert dat bijzonder snel. In mijn hoofd is het altijd een bende. Soms kan ik mezelf niet eens bijhouden.
Heb ik vaak conflicten met andere mensen? Dat heeft te maken met mijn hekel aan onrechtvaardigheid en ik kan het niet uitstaan wanneer andere mensen in de problemen geholpen worden.
Me met alles bemoeien, daar ben ik bijzonder goed in. Ik doe het niet met opzet, maar ik mis de rem die andere mensen wel hebben. Ik denk niet na over de gevolgen die het kan hebben en spring altijd in wanneer ik het gevoel heb dat ik mensen kan helpen, die ik ook echt wil helpen.
Je denkt dat ik een expert ben op het gebied van mezelf beschamen. Zie, ik merk niet wanneer ik te veel geluid maak, in waterplassen sta te springen of zo hard lach dat iedereen het gek vindt. Ik doe wat mij op dat moment het beste lijkt. Wat ik op dat moment wil doen. Ik kan niet de tijd nemen om te denken over die gevoelens, er is namelijk te veel wat mij afleidt op dat moment.
Ik ben niet zo goed in het opvolgen van instructies zoals jij. Soms worden dingen me tien keer uitgelegd en heb ik nog geen idee wat ik nou moet doen. Dan komt iemand anders en snap ik alles direct. Het gaat er bij mij niet om wat er gezegd wordt, het gaat erom hoe de informatie gebracht wordt.
Word je er moe van dat ik constant mijn sleutels kwijt ben wanneer we ergens heen gaan en dat ik de sleutels altijd terugvind in de zak van mijn jas?
Ik raad je aan om eraan te wennen. Mijn hoofd is zo druk met de omgeving bezig dat ik geen tijd heb om na te denken over de dingen die ik gedaan heb. Heb ik eenmaal iets ergens neergelegd, dan gaat dat uit mijn systeem.
De mensen met ADHD/ADD zijn intensief. We voelen meer. We haten meer. We treuren meer.
Maar we houden ook meer van mensen en dingen. Wanneer we ergens van houden, dan houden we ervan met heel ons hart en lichaam.
Wanneer je even geen begrip meer op kunt brengen voor alles, neem dan even een pauze. Neem een pauze van ons, want we kunnen erg veel energie vergen. Er gebeurt eigenlijk altijd wel iets wanneer wij er zijn. We zijn constant in beweging. Maar we zijn niet alleen maar intensief en hyperactief.
We zijn ook intelligent en creatief. We denken op een andere manier na omdat we het ventiel niet hebben dat jij wel hebt. We hebben onze eigen manier van handelen geschapen om te overleven.
Daar moet je ons de ruimte voor geven. Geef je ons die ruimte om te zijn wie wij zijn, dan kunnen we je keer op keer laten zien wat alle positieve eigenschappen zijn van de handicap die we met ons meedragen. Je gaat het begrijpen, en je zal er trots op kunnen zijn dat je deelgenomen hebt aan de reis en de wereld hebt kunnen zien op deze manier.
Deze post is gemaakt aan de hand van het verhaal van Nadia Salwin. Hier vind je haar blog. Goed gedaan Nadia!
Druk op de Delen-knop om ons te helpen bij het verspreiden van deze belangrijke boodschap!