We leven in een wereld waarin succes in de weg komt te staan van wie je bent. Je persoonlijkheid en wat voor persoon je bent is niet belangrijk meer. Want als je niet past bij de rest, of een klein beetje anders bent dan de anderen, wordt je aanzien als “raar” of “abnormaal”.
Het is een triest standpunt, en het legt teveel nadruk op hoe we er uit zien en hoe we onszelf vergelijken met onze peergroepen.
Vraag het eens aan Jono Lancaster bijvoorbeeld, een persoon van vlees en bloed zoals iedereen. Maar jammer genoeg werd hij heel vaak herinnerd aan hoe wreed de wereld kan zijn.
Jono werd geboren in het Verenigd Koninkrijk in 1985, maar hij leek niet de andere baby’tjes.
Hij had het Treacher Collins syndroom, een zeldzame aangeboren afwijking die zijn gezichtsbeenderen ontwikkelde op een asymmetrische manier.
Het was gewoon teveel voor Jono’s ouders, die hem hadden achtergelaten omwille van hoe hij er uit zag.
“Toen ik geboren werd, waren mijn ouders in shock. Ik was 36 uur nadat ik geboren werd al uit het ziekenhuis. De sociale dienst vond iemand om voor me te zorgen. De vrouw van de pleegzorg heette Jean,” vertelde Jono op de 2015 Nord Conference.
Posted by Jono Lancaster on Wednesday, August 29, 2012
Jono’s vroeger jaren stonden in het teken van pesterijen en de tegenzin van de buitenwereld om begrip te tonen.
“Ik voelde alsof ik er alleen voor stond, en ik voelde me de enige in de wereld die zoals mij was. Mensen vinden geluk door het winnen van de loterij, of een professionele voetballer te worden, of dokters, advocaten, maar ik dacht, ‘Waarom moest ik er zo uit zien?’ zei Jono in een interview met Adelaide Now.
Het Treacher Collins syndroom tast de intelligentie van het kind niet aan, maar het enige waar de pesters van Jono om gaven was hoe hij er uit zag.
Jono weigerde om op te geven, en liet de pesters winnen, maar hoewel, hij had een moedige vrouw aan zijn zijde.
Jono’s pleegmoeder, Jean, probeerde hem te herenigen met zijn biologische ouders. Maar nadat ze haar brieven vijf jaar lang terugstuurden, nam ze de volgende stap, en adopteerde Jono op 18 mei, 1990.
“Ik heb nu twee verjaardagen!”, vertelde ik de andere kinderen, toen mijn moeder naar het ziekenhuis ging en er van alle baby’s mij uit pikte,” vertelde Jono op de 2015 Nord Conference.
Met de liefde en zorg van Jean, en zijn eigen sterke geest, besliste Jono om voor eens en altijd zijn ervaring te gebruiken om ook anderen te helpen.
Nu hij 30 is, wijdt Jono zijn leven aan het helpen van anderen in de wereld met het Treacher Collins syndroom.
Hij ontmoet kinderen, geeft hen hoop en steun, en spreekt met hun ouders over hun situatie.
Een van de kinderen waar Jono mentor van is, is de tweejarige Zackary Walton uit Australië.
Ondanks zijn jonge leeftijd, werd Zackary al het slachtoffer van pesterijen. Maar met Jono heeft hij nu een vriend voor het leven.
“Toen hij zei dat hij naar Australie zou komen, wisten we dat we hem zouden ontmoeten, en het maakte ons zo gelukkig om Zack zijn reactie te zien,” zei de moeder van Zack, Sarah Walton, aan de krant Adelaide Now.
Toen Jono en Zackary elkaar voor de eerste keer ontmoetten in november 2014, werd deze foto op Facebook geplaatst, en het is zo mooi om te zien.
Bekijk het verhaal van Jono in de video hieronder. Ik beloof je dat het je zal ontroeren.
Hoewel Jono’s verhaal eigenlijk best hartverscheurend is, is het ook ongelofelijk motiverend om zijn sterkte en moed te zien, en hoe hij deze gebruikt om ook andere kinderen te helpen in dezelfde situatie.
Ik hoop echt dat we Jono’s verhaal meer aandacht kunnen geven. Niet alleen om anderen te inspireren, maar ook om hoop en vertrouwen te geven aan mensen die het nodig hebben voor iets anders. Want af en toe hebben we zelf wat inspiratie nodig.
Bekijk de clip hier:
[arve url=”https://youtu.be/pvsFGQwdPq8″ /]
Niemand zou ooit mogen gepest worden, of het slachtoffer worden van geroddel of discriminatie omwille van hun uiterlijk! Deel dit artikel als je akkoord bent!