In april 2014 werd de wereld opgeschrikt door de mysterieuze zaak van Kris Kremers en Lisanne Froon, twee meiden die verdwenen tijdens een trektocht in de dichte bossen van Panama.
Wat begon als een veelbelovend avontuur veranderde al snel in een nachtmerrie, en hun verhaal achtervolgt nog steeds iedereen die het hoort.
Gekleed in korte broek en tanktop
Op 1 april 2014 gingen Kris Kremers en Lisanne Froon, beiden in de 20 en afkomstig uit Nederland, op pad voor een trektocht in de buurt van Boquete, Panama.
De Nederlandse vrienden zijn gekleed in korte broeken en tanktops als ze het dorp verlaten.
Het enige wat ze bij zich hebben is Lisanne’s kleine rugzak, met daarin hun mobiele telefoons, een camera en een waterfles.
Ze zijn van plan om maar een paar uur weg te blijven.
Het doel van hun wandeling is een uitkijkpunt, Mirador, in de bergen.
“We zijn terug voordat het donker wordt,” zeggen ze tegen de vrouw die hen de kamer verhuurde.
Wat er daarna gebeurde blijft een mysterie.
Zes maanden sparen
Kris Kremers, 21, en Lisanne Froon, 22, droomden er al lang van om de wereld te verkennen.
Kris Kremers stond bekend om haar ruimdenkendheid, creativiteit en sterke verantwoordelijkheidsgevoel. Lisanne Froon was een ambitieuze, optimistische en intelligente jonge vrouw met een diepe passie voor volleybal.
Kremers was net klaar met haar studie cultureel maatschappelijke vorming, gericht op kunsteducatie aan de Universiteit Utrecht. Froon was onlangs afgestudeerd in de toegepaste psychologie in Deventer.
Een paar weken voordat ze naar Panama zouden vertrekken, trok Lisanne Froon in bij Kris Kremers in Amersfoort, waar ze allebei in een plaatselijk café werkten. Na zes maanden sparen planden ze hun reis naar Panama als een speciale vakantie – Froon’s afstudeercadeau.
Hun doelen waren Spaans leren, vrijwilligerswerk doen met kinderen en een betekenisvolle impact hebben op de lokale gemeenschap.
Kris Kremers en Lisanne Froon kwamen op 15 maart 2014 aan in Panama. Na twee weken door het land te hebben gereisd, vestigden ze zich op 29 maart in Boquete, Chiriquí, om bij een lokale familie te logeren en een maand lang vrijwilligerswerk te doen met kinderen.
Op 1 april, rond 11.00 uur, gingen ze wandelen op het El Pianista pad in de buurt van de nevelwouden rond de Baru vulkaan, net buiten Boquete.
Met de hond van hun gastgezin op sleeptouw gingen ze op pad om de omgeving te verkennen. Maar enkele uren nadat ze hun gastgezin hadden uitgezwaaid, werden ze nooit meer gezien.
Hun verdwijning was niet meteen duidelijk. Die avond werd hun gastgezin bezorgd toen de hond zonder hen terugkeerde.
De camera gevonden
De familie wachtte aanvankelijk tot de ochtend, maar naarmate de uren verstreken, werd het duidelijk dat er iets vreselijk mis was.
Op 2 april werden de autoriteiten gewaarschuwd en begon de zoektocht.
Plaatselijke bewoners, politie en zelfs de families van Kremers en Froon, die vanuit Nederland waren overgevlogen, speurden dagenlang de omgeving af.
Weken gingen voorbij. Niets. En toen, bijna twee maanden na hun verdwijning, kwam er een soort doorbraak.
Een lokale vrouw ontdekte een blauwe rugzak in een rijstveld langs de rivieroever.
Er zaten een paar persoonlijke dingen in: een zonnebril, geld, een waterfles, Lisanne’s paspoort en twee bh’s. Maar de ontdekking van de camera en telefoons van de vrouwen zou alles veranderen.
Een huiveringwekkende waarheid
De telefoons onthulden een huiveringwekkend verhaal.
Ondanks dat de telefoons het grootste deel van de tijd buiten gebruik waren, hadden ze in de dagen na hun verdwijning 77 keer geprobeerd alarmnummers te bellen.
De eerste oproepen kwamen binnen enkele uren na hun wandeling, maar de dichte jungle verhinderde dat ze doorkwamen. Het meest verontrustende deel? Eén van de oproepen maakte kort verbinding – maar het duurde maar twee seconden voordat hij afbrak.
Toen, op 6 april, probeerden de telefoons tevergeefs Kremers’ telefoon te ontgrendelen met de verkeerde PIN-code, wat erop wijst dat iemand – misschien Kremers zelf – had geprobeerd om weer toegang tot de telefoon te krijgen in een wanhopige poging om hulp te krijgen.
De telefoon accepteerde nooit de juiste PIN-code.
De laatste momenten waren nog huiveringwekkender. Beide telefoons waren leeg op 11 april.
De spookachtige foto’s
Maar de echte horror zat in de camera. De foto’s die erin zaten schetsten een angstaanjagend beeld van wat er gebeurd zou kunnen zijn met Kremers en Froon nadat ze verdwenen waren.
De eerste foto’s waren onschuldig genoeg, ze legden de vrouwen vast tijdens hun wandeling – hun stralende glimlach en zorgeloze uitdrukking deden niets vermoeden van de terreur die zich spoedig zou ontvouwen.
Maar het waren de foto’s die in de nacht van 8 april werden genomen, tussen 1 en 4 uur ’s nachts, die bij iedereen die ze bekeek de rillingen over de rug deden lopen.
De beelden waren bizar en verontrustend: spullen op rotsen, plastic zakken en snoeppapier vreemd opgestapeld, hopen vuil in vreemde patronen en een verontrustende close-up van het hoofd van Kris Kremers.
De twee meisjes komen op geen enkele nachtfoto voor, behalve misschien op één.
Het is een close-up van blond haar, waarop waarschijnlijk het achterhoofd van Kris Kremers te zien is. Sommigen hebben de foto geïnterpreteerd als een afbeelding van bloed in de rechter benedenhoek.
Rond 14.00 uur op 1 april 2014 nam Lisanne de laatste foto’s van Kris.
Een van de foto’s wordt sindsdien geïnterpreteerd als een foto waarop de meisjes mogelijk aanvoelen wat er komen gaat – of dat er al iets gebeurd is.
Kris leunt voorover, met een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht, en lijkt haar handen achter haar rug gebonden te hebben.
De nachtfoto’s riepen veel vragen op.
Waarom zijn er de hele week nadat ze vermist waren geen foto’s gemaakt, tot de nacht van 8 april? Wat veroorzaakte de hectische fotosessie die drie uur duurde?
Waarom zijn op geen enkele foto de gezichten van de meisjes te zien? Waarom lieten ze geen bericht achter voor hun geliefden, vooral omdat ze zich moeten hebben gerealiseerd dat ze waarschijnlijk zouden sterven in de jungle?
Menselijke resten
Terwijl de autoriteiten het mysterie bleven ontrafelen, werden er een paar maanden na de vondst van de rugzak nog meer ijzingwekkende ontdekkingen gedaan.
De kleding van Kremers werd netjes opgevouwen langs de rivieroever gevonden. Toen, twee maanden later, werd het meest gruwelijke van alles – een bekkenbot en een voet, nog in een laars, in de buurt van hetzelfde gebied gevonden.
De overblijfselen waren grimmig. De botten van Lisanne Froon leken op natuurlijke wijze te zijn ontbonden, met stukjes vlees die er nog aan vastzaten.
Maar de botten van Kris Kremers waren angstaanjagend wit, alsof ze gebleekt waren, iets wat kan gebeuren door natuurlijke oorzaken zoals blootstelling aan de zon.
In totaal werd slechts ongeveer 10% van Froon’s botten en 5% van Kremers botten teruggevonden.
Een Panamese forensisch antropoloog verklaarde later dat onder vergroting “er geen waarneembare krassen van welke aard dan ook op de botten te zien zijn, noch van natuurlijke noch van culturele oorsprong – er zijn helemaal geen sporen op de botten.”
Maar ondanks uitgebreid onderzoek is er nog steeds geen duidelijk antwoord op de meest beklemmende vraag: Wat is er gebeurd met Kris Kremers en Lisanne Froon?
Geen ooggetuigen, geen verdachten en geen definitieve doodsoorzaak.
De foto’s, de gespreksverslagen en de vondst van hun stoffelijke resten riepen meer vragen op dan antwoorden.
Een tragisch ongeluk?
Tot op de dag van vandaag blijft het mysterie rond de verdwijning en dood van Kris Kremers en Lisanne Froon onopgelost. Was het een tragisch ongeluk, een geval van verdwalen in de jungle? Of was er iets veel sinisters in het spel?
De exacte doodsoorzaak van Kris Kremers en Lisanne Froon blijft onzeker. De Nederlandse autoriteiten, in samenwerking met forensische experts en zoek- en reddingsteams, speculeerden aanvankelijk dat de twee vrouwen misschien per ongeluk van een klif waren gevallen nadat ze waren verdwaald in de dichte jungle.
Ondanks uitgebreid onderzoek kon er echter geen definitieve conclusie worden getrokken.
Hun families in Nederland, de autoriteiten in Panama en talloze anderen zijn nog steeds bezig met het verwerken van de spookachtige fragmenten van hun laatste momenten. We vragen ons allemaal af of we ooit echt zullen weten wat er is gebeurd met de twee jonge vrouwen die op avontuur gingen en nooit meer terugkwamen.
LEES MEER
- 13 jaar sinds Maddie’s verdwijning: Ouders hebben nieuws te vertellen
- De jongste zoon van Donald Trump, Barron, is uit de schijnwerpers verdwenen