Voor ouders, voelt het als een stomp op je borst om je kind ziek te zien. Je zou alles doen om te zorgen dat jouw kleintje zich zo snel mogelijk weer beter voelt. Het is al erg genoeg als het om een keelpijn of koorts gaat. Als er een manier was om de pijn van je kind over te nemen en zelf ziek te zijn, zou je het doen.
Maar het idee dat je kind zo ziek is, dat hij of zij het niet overleeft, is iets waar geen enkele ouder aan wil denken, niet eens voor een seconde.
Toch kan het leven soms wreed zijn. En toen de zoon van Bill Kohler ziek bleek, werden gesprekken over de dood onvermijdelijk.
Ayden was pas negen jaar oud toen er werd vastgesteld dat hij een zeldzame, agressieve vorm van hersenkanker had die ´diffuus intrinsiek groeiend ponsglioom´ heet.
Kinderen bij wie deze diagnose wordt gesteld, sterven gebruikelijk binnen een jaar, aldus de Amerikaanse organisatie National Institute of Health.
Maar er was meer slecht nieuws. Ayden had niet één, maar twee tumoren in zijn hersenstam.
Zoals elke ouder zou doen, probeerde Bill alles in zijn macht om zijn zoon te helpen, maar niets had kunnen helpen.
Toen Bill uiteindelijk accepteerde dat zijn zoon het niet zou overleven, beloofde hij hem één ding. Dat hij er alles aan zou doen om de laatste dagen van Ayden zo goed mogelijk te maken.
Hij nam Ayden mee om zijn favoriete worstelaars te ontmoeten, nam hem mee uit jaren en organiseerde een feestje voor zijn tiende verjaardag.
“We keken naar de dag, en we keken naar hoe we die dag zo mooi mogelijk konden maken,” zegt Ayden zijn moeder, Jennifer Zeigler, in Public Opinion.
En toen brak de dag aan waar ze al zo lang voor vreesden. Ayden kon niet meer lopen en had problemen met ademhalen.
Hij had niet langer de energie om door te vechten en zei tegen zijn vader, “Pap, ik moet stoppen.”
Geen enkele ouder wil die woorden uit de mond van zijn of haar kind horen komen. Wat zou je reactie moeten zijn?
Bill antwoordde op de enige manier die hem juist leek:
“Ik beloof je, als je zo veel en hard hebt gevochten als je denkt dat je kan… dan beloof ik je, het is oké om op te stoppen.”
Ayden stierf op 22 maart van dit jaar, slechts zeven maanden nadat de diagnose gesteld was.
Ayden zijn laatste wens?
“Als mensen samen komen om mij te herinneren, wil ik dat ze dansen, zingen en groepsfoto´s maken,” zei Ayden. “En als iemand vraagt hoe ik herinnerd wil worden, zeg dan alsjeblieft, blij, grappig, atletisch, wijs, een vechter, zorgzaam en onbaatzuchtig.”
Zelfs nu dat Ayden een engel is, die niet meer op aarde leeft, blijft zijn herinnering voor altijd voortleven.
Deel als je ook denkt dat engeltjes bestaan!