Toen Walter Joshua Fretz in deze wereld kwam, was hij 20 weken te vroeg.
De artsen wisten dat hij geen kans had om te overleven, maar dat weerhield hen niet van de ouders een ongelofelijk moment samen geven, wat ze nooit zullen vergeten.
In de zomer van 2013 was Alexis Fretz, Lexi voor vrienden en dierbaren, zwanger.
Alles ging volgens plan totdat Lexi op een vrijdag plotseling een scherpe pijn voelde en hevig begon te bloeden.
Lexi belde haar arts en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Lexi’s haar weeën waren begonnen en hoewel ze pas 19 weken zwanger was, had ze geen andere keuze dan bevallen.
Toen de kleine Walter op de wereld kwam, waren de kansen dat hij het zou overleven nog minder dan nihil. Maar hij bleef lang genoeg om een wonder te bewerkstelligen.
Voor heel heel korte tijd klopte er leven in de kleine borst van Walter. Het was een moment dat zijn moeder nooit zal vergeten.
“Hij werd om 21.42 geboren en werd aan mij gegeven zodra de navelstreng doorgeknipt was. Ik huilde zo hard op dit moment, maar hij was perfect. Hij was volledig gevormd en alles was, ik kon zijn kleine hartje in de borst zien kloppen,” schrijf Alexis op haar blog. “Joshua en ik hielden hem allebei vast en huilden terwijl we naar onze kleine perfecte zoon keken. De artsen en verpleegkundigen lieten ons alleen zodat we alleen met hem konden zijn.”
Maar Walter had niet veel kracht meer dus het was de beurt aan de vader, Joshua, om hallo en vaarwel te zeggen.
Hij pakte zijn zoon voorzichtig op en legde hem op zijn borst, zodat hij voor altijd bij zijn hart zou zijn.
Daarna stond Walter zijn grote zus erop om gedag te zeggen.
Hoewel de tranen over haar wangen biggelden, was ze dankbaar voor een moment met haar kleine broertje.
Alhoewel Walter zijn tijd op aarde veel te kort was, was zijn familie dankbaar om een moment met hun kleine engeltje te hebben.
En Lexi is het ziekenhuispersoneel erg dankbaar, die op hun eigen manier engelen waren.
“Ik kan niet genoeg goede dingen zeggen over mijn arts en de verpleegkundigen die bij me waren. Ze gebruikten niet een keer het woord ´foetus´. We bidden samen, huilden met me mee en waren er voor alles wat ik nodig had. Zelfs in een tijd van zo veel pijn, voelde ik me door hen allemaal geliefd. Ze hebben ons absoluut fantastisch verzorgd,” schrijft Alexis.
Lexi haar kracht is zowel ongelofelijk als inspirerend. Het kan niet makkelijk geweest zijn om deze ervaring met ons allemaal te delen.
Rust in vrede, Walter!
Lexi zal nooit weten waarom haar zoon maar zo weinig tijd met haar en haar familie kreeg. Maar hopelijk zullen ze ooit op de een of andere manier weer samen zijn.
We kunnen ons niet voorstellen hoe moeilijk het geweest moet zijn om haar zoon vaarwel te zeggen. En hoewel niets de wonden volledig kan helen, kunnen we door haar verhaal te delen, in ieder geval eer betonen aan de herinnering van kleine Walter.