Geluk is als je je kinderen ziet opgroeien tot goede mensen.
Maar God weet dat het opvoeden niet altijd over rozen gaat – mijn tienerdochters wisten destijds precies hoe ze het bloed onder m´n nagels vandaan moesten krijgen.
We waren zeker niet de rijkste familie en konden niet op dure vakanties zoals sommige andere families. We hadden zeker onze obstakels.
Maar ik heb nooit het gesprek gehad wat de moeder uit het verhaal hieronder had.
Het kan niet makkelijk zijn voor een ouder om erachter te komen dat je jonge dochter zwanger is en dat is misschien waarom dit verhaal me raakte.
Het begint allemaal met een belletje met de vraag of de moeder haar dochter en de vertrouwenspersoon op school kan ontmoeten. Daar krijgt ze de schok van haar leven…
Zorg dat het het verhaal helemaal tot het einde leest – het liet mij in tranen achter.
Dit is wat de moeder schreef:
Ik nam de telefoon op in mijn kantoor. Het was mijn oudste dochter Heidi. “Mam, kunnen we elkaar vanmiddag bij Barbara zien?”
Toen ik aankwam zat Heidi al op de bank. Barbara zat in een stoel tegenover Heidi en ik besloot naast haar op de bank te zitten. Barbara liet er geen gras over groeien en vroeg meteen aan Heidi, “Waarom zijn we hier vandaag?”
Barbara was een vertrouwenspersoon die mijn meiden en ik een paar keer gezien hadden gedurende de jaren, vaak om onze persoonlijke problemen te begrijpen, die voortkwamen uit het conflict tussen hun vader en mij – we waren jaren ervoor gescheiden. Dus toen Heidi me vroeg om naar Barbara haar kantoor te komen, dacht ik er niet zo veel van.
Ik keek naar Heidi. Haar gezicht was rood, ze had een brok in haar keel en een traan gleed over haar wang. “Ik moet je iets vertellen mam en ik ben te bang om het alleen te doen.”
En ik wist het direct. Ik stond op het punt dat ene te horen, waar veel ouders bang voor zijn als ze een tienerdochter opvoeden. Ik schoof dichter naar haar toe op de bank en vroeg, “Ben je zwanger?”
Heidi barstte in huilen uit, knikte van ja toen ik vroeg of ze zwanger was. Terwijl ik een arm om haar heen sloeg keek ik haar recht aan en zei luid en duidelijk, “Ik zal doen wat je dan ook van me nodig hebt… dat is waarom ik hier voor je ben.”
Als een alleenstaande moeder was het al moeilijk zat om drie prachtige dochters groot te brengen, maar deze nieuwe fase van Heidi haar leven zou nog uitdagender blijken. Toen er een nieuwe jongen in haar leven kwam, dacht ik al dat er problemen zouden zijn. En toen ik die middag bij de vertrouwenspersoon in het kantoor zat, wist ik dat ik slechts milliseconden had om het juiste te zeggen en mijn dochter terug te krijgen.
Toen ze haar zeventiende verjaardag naderde begon Heidi met spijbelen, verliet de vrienden die ze had en begon rond te handen met een groep kinderen waar ik niet veel mee op had. Mijn slimme en charmante kleine meisje werd afstandelijk, depressief en ongemotiveerd. Ik werd wanhopig door deze plotselinge verandering, en vond het steeds moeilijker om mee om te gaan.
Heidi was geboren op oudejaarsavond, het enige meisje in de kraamvleugel. Ze was een geboren entertainer en hield van zingen, dansen en acteren – alles wat maar met optreden te maken had. Een innemend, mooi meisje. Ze had veel vrienden terwijl ze opgroeide, deed het supergoed op school en had grote dromen om actrice te worden.
Omdat Heidi pas negentien was, kwamen we gezamenlijk overeen dat het beste zou zijn om de baby op te geven voor adoptie, zodat hij door twee liefhebbende ouders kon worden opgevoed. Het was een lastige beslissing, maar leek juist op dat moment.
Duizenden kilometers verderop was er en fantastisch koppel dat Heidi haar ongeboren baby zoontje wilde adopteren. In Heidi haar zevende maand was ze dichterbij de adoptie familie gaan wonen. Mijn hart was verscheurd door het verliezen van mijn eerste kleinkind en mijn dochter zo ver weg.
Weken later na een doktersbezoek, belde Heidi me om te zeggen dat ze op elk moment kon gaan bevallen en dat ze wilde dat ik erbij was. Ik stapte op een vliegtuig en ontmoette de adoptiefamilie de volgende dag. Ze leken erg aardig en hun kleine meisje was een schatje. Toch leek er iets mis. Ik kon mijn vinger er niet op leggen, maar ik voelde een ongemakkelijk gevoel vanaf dat ik hen ontmoette.
De volgende ochtend ging de telefoon. Heidi nam op en plotseling verdween alle kleur uit haar gezicht. Ze hing op, vluchtte naar haar bed, snikte ongecontroleerd en slierten haar hingen in het gezicht.
Op het laatste moment trok de adoptie familie zich terug. Misschien voelden ze mijn brekende hart en waren ze bang dat ik me misschien zou bemoeien met hun rechten als ouders. Misschien waren ze te veel onder de indruk van nog een kind op nemen. We zullen de reden nooit weten.
Ik veegde het haar weg uit Heidi haar gezicht en vroeg Heidi wat ze wilde doen. Met lange uithalen tussen de tranen door zei Heidi, “Mam, ik heb mijn baby nooit echt willen opgeven. Ik houd van hem, maar ik kan me niet veroorloven hem de houden.”
Soms heeft het leven een fantastische manier om dingen recht te zetten. Opeens leken alle keren dat ik hard moest werken om een dak boven mijn familie hun hoofd te houden, zeker te stellen dat de rekeningen betaald waren en ook nog te betalen voor dingen zoals kamp, danslessen en verjaardagsfeestjes… alle moeilijkheden die ik heb gehad bij het opvoeden van mijn meiden, opeens minder belangrijk dan wat er echt toe deed: liefde. Zo simpel is het. En ik wist op dat moment dat deze twist van het lot voorbestemd was.
Ik zette mijn hand in mij zei en sprak Heidi toe, “Heidi ik heb jou en je zussen grootgebracht met praktisch niets. We hebben het gered, en dat zal jij ook doen. Kom met je kont van de bed af! We gaan babykleertjes kopen!”
Heidi heeft laten zien dat ze een geweldige moeder is. Ze ging terug naar school en jaagt nu een acteercarrière na. Tyler, het absolute zonnetje in mijn leven, wordt vertroeteld door zijn tantes en is geliefd door al onze vrienden. Hij heeft ons meer zegeningen gebracht dan dat we ons ooit konden voorstellen. Hij is slim, grappig en leuk – een geboren entertainer, net als zijn moeder.
En hij is zo wijs. Op een dag toen hij ongeveer vier was, had ik een bijzonder zware middag. Tyler kwam mijn kantoor binnen, keek naar me op en vroeg, “Wat is er aan de hand oma?”
Ik zei terug, “Oma is een beetje verdrietig vandaag, schatje. Ik zou willen dat ik blijer was.”
En net zoals de dag dat ik naast zijn moeder zat in het kantoor van de vertrouwenspersoon, op zoek naar de juiste worden, sloeg Tyler zijn armen om me heen, keek me in de ogen en zei “dat is waarvoor ik hier ben.”
Voel je vrij om dit verhaal op Facebook te delen als het ook jouw hart deed smelten, zodat je vrienden ook de kans krijgen om van dit bijzonder verhaal te genieten.