Ouder worden opent voor ons een rijkdom aan liefde die we niet voor mogelijk hadden gehouden. Ik kan eerlijk zeggen dat de dag dat ik moeder werd de gelukkigste dag van mijn leven was. Op het moment dat ik mijn baby zag, wist ik dat mijn tijd op deze aarde nooit meer hetzelfde zou zijn.
Natuurlijk ben ik niet de enige die dit gevoel herkent: vraag het bijna elke ouder over de hele wereld en ze zullen je iets soortgelijks vertellen.
Jammer genoeg is dit niet het geval voor alle ouders. Er zijn er die in staat zijn – onbegrijpelijk, zouden we kunnen toevoegen – om hun kinderen in de steek te laten, of erger nog, te misbruiken.
Een Paraguayaanse familie heeft beide uiteinden van het spectrum meegemaakt. Hun verhaal begon met een dame genaamd Doña Ignacia, die overigens vorig jaar 90 jaar is geworden.
In haar jonge jaren kreeg ze een zoon, Pablo Acuña, maar niet lang na zijn geboorte zag ze dat hij zich niet ontwikkelde zoals het hoorde.
“Ik stelde al snel vast dat mijn zoon, op jonge leeftijd, niet veel groeide,” legde ze uit.
Uiteindelijk brachten zij en haar man hem naar het ziekenhuis om uit te vissen wat er mis was met hem en of er iets gedaan kon worden om hem te helpen.
“Hij lag twee of drie maanden in het ziekenhuis en toen bracht zijn vader hem terug, net zoals toen ze vertrokken,” vertelt Ignacia.
Helaas bleek dat Pablo was geboren met een aandoening waardoor zijn ledematen niet konden groeien, daardoor had hij geen armen en benen meer.
Natuurlijk bleef zijn moeder aan zijn zijde en verzorgde hem zoals elk ander kind. Naarmate hij opgroeide, had Pablo de hulp van een rolstoel nodig, maar toch herinnerde zijn moeder hem er elke dag aan dat hij speciaal was. Dat hij het leven evenveel verdiende als ieder ander.
Misschien was het dit medeleven dat Pablo de houding gaf die hij nodig had om een enorm verschil te maken toen hij zelf een ouder werd. Naar verluidt had hij zelf twee dochters, maar de moeder liet hen in de steek toen ze nog jong waren.
Ondanks de duidelijke moeilijkheden en uitdagingen waarmee Pablo in zijn leven werd geconfronteerd, was hij altijd in staat de twee meisjes met liefde en zorg op te voeden. Vandaag zijn ze in de twintig, en één van hen, Elida, sprak erg liefdevol over haar vader.
Ze vertelt dat hij wijs en intelligent is, hoewel hij nooit naar school is geweest. Hij was altijd vrolijk en positief, ondanks wat het leven hem voor de voeten werpt.
“Mijn vader is mijn wereld. Hij is mijn vriend… hij is de beste vader in de wereld. Dat is de reden waarom ik mijn leven in Argentinië achter me heb gelaten en hier ben gekomen,” zei ze.
“Om voor hem te kunnen zorgen, want mijn oma kan dat niet meer omdat ze al oud is.”
Nou, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik hou van de positieve boodschap van onsterfelijke familieliefde die dit verhaal draagt.
Zou jij ook alles doen voor je familie? Deel dan aub dit artikel op Facebook.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
