Een Australische “seksualiteitsvoorlichtster” heeft een verhit debat onder online gebruikers veroorzaakt omdat ze suggereerde dat ouders een baby om toestemming moeten vragen voordat ze hun luiers verschonen.
Deanne Carson stelt dat een “toestemmingscultuur” moet beginnen bij de geboorte, wat nieuwsgierigheid en verwarring opriep bij de online gemeenschap, waarbij een internetter vroeg of het ook nodig is om “toestemming van je kat te krijgen om zijn kattenbak te verschonen”.
In een wereld waarin ouderschapstechnieken zich sneller dan ooit ontwikkelen, dringt het onderwerp toestemming door tot onverwachte gebieden, waaronder het verschonen van luiers.
Toestemming vragen aan een baby voor het verschonen van een vieze luier klinkt misschien onpraktisch, vooral omdat pasgeborenen en baby’s niet de verbale vaardigheden hebben om te antwoorden.
Maar Deanne Carson stelt dat het minder gaat om het krijgen van een formeel antwoord en meer om het zo vroeg mogelijk leggen van de basis voor toestemming en respectvolle grenzen.
Volgens Carson – die zichzelf op Twitter omschrijft als “seksualiteitsvoorlichter, spreker en auteur” – moet een toestemmingscultuur al bij de geboorte beginnen.
Ze legt uit dat het idee is om respect voor het lichaam en de autonomie van het kind te benadrukken. Door handelingen te vertellen – zoals “Ik ga nu je luier verschonen, is dat goed?” – en te pauzeren om lichaamstaal te lezen, kunnen ouders baby’s kennis laten maken met het concept van persoonlijke autonomie.
Vertrouwen en communicatie opbouwen
De zelfbenoemde expert stelt dat deze praktijk niet bedoeld is om te wachten op een verbale “ja”, maar om een tweerichtingscommunicatiepad tussen ouder en kind aan te moedigen.
“Natuurlijk zal een baby niet antwoorden, ‘ja mam, dat is geweldig, ik wil graag dat mijn luier verschoond wordt,” zei Carson in een interview met het Australische netwerk ABC. “Maar als je een ruimte laat en wacht op lichaamstaal en wacht om oogcontact te maken, dan laat je het kind weten dat zijn reactie belangrijk is.”
Kinderartsen en deskundigen op het gebied van jonge kinderen benadrukken vaak de waarde van het reageren op de non-verbale signalen van een baby, zoals koeren, giechelen of bewegingen, als onderdeel van gezonde communicatie. Toestemming geven bij het verschonen van luiers sluit hierbij aan door baby’s op een bepaald niveau bewust te maken van wat er gebeurt en ze bij het proces te betrekken.
‘Linkse waanzin’
Maar niet iedereen vindt deze aanpak praktisch of noodzakelijk, en critici beweren dat baby’s nog veel te jong zijn om het begrip toestemming te begrijpen.
Rowan Dean, redacteur van The Spectator Australië, zei dat het idee om een baby toestemming te vragen voor het verschonen van zijn luier “linkse waanzin” is.
En John Rosemond – een psycholoog, columnist en opvoedingsdeskundige – schrijft dat Carson de titel “the Weird and Even Weirder for the Most Bizarre Idea of All Time” wint.
“Ooit, en nog niet zo lang geleden, werd iemand die voorstelde dat ouders baby’s om toestemming moesten vragen om hun luiers te verschonen, door iedereen behalve zichzelf als gestoord beschouwd,” schrijft Rosemond in de Reno Gazette Journal. “Op deze paradoxale manier wordt Carson’s ’toestemmingscultuur’ in plaats daarvan een familiecultuur van verwarring, wantrouwen, ontkenning en algeheel disfunctioneren.”
Online veroorzaakten Carson’s opmerkingen een vuurstorm aan conversaties, waarbij velen op sociale media haar ideeën bespotten en haar geloofsbrieven bekritiseerden.
“Ik ben er vrij zeker van dat wanneer een baby huilt vanwege het ongemak van een volle luier… dat dat toestemming is. Sterker nog, ik zou nog verder gaan en het een eis noemen,” schrijft een online gebruiker.
Een tweede schrijft: “Een zelfbenoemde ‘expert’ wil dat ouders toestemming vragen voordat ze de luier van hun kind verschonen. Dit zegt me dat ze geen enkele ervaring heeft met kinderen.”
Een derde netizen internetter op een clip gedeeld op X, zeggende: “Heb je toestemming nodig van je kat om zijn kattenbak te verschonen? Nee. Als het stinkt, verschoon het dan. Hetzelfde geldt voor een baby. Als hij plast of poept, verschoon je hem gewoon!!!” En een ander voegt eraan toe: “Een kind in een vieze luier laten zitten is wettelijk erkend als kindermishandeling. Gelooft deze gek in kindermishandeling? Ze is gevaarlijker dan degenen die pleiten voor geen prikken.”
Sommige mensen vielen haar echter bij en zeiden dat Carson’s bedoelingen goed waren, ook al was het voorbeeld dat ze gebruikte dat niet.
Een internetter schrijft: “Ik ben serieus geschokt door de negatieve reacties die je hierop hebt gekregen…baby’s [en] peuters leren al goed communiceren voordat ze kunnen praten. Bedankt voor het tolereren van de trollen om hier een dialoog over te creëren. Zelfs als je het mis hebt, wat voor kwaad kan het dan om respect te tonen?”
Een tweede commentarieert: “Ik denk dat ze een gesprek over toestemming onder kinderen wil aanmoedigen, maar ze heeft er een aanfluiting van gemaakt door het tot het uiterste te drijven. Baby’s kunnen nergens mee instemmen. Nooit. Het zijn baby’s! Hun veiligheid en overlevingsbehoeften worden verondersteld.”
Een ander pende: “Ik ben het eens met Deanne Carson. Makkelijk om tegen je baby te praten. Makkelijk om een klimaat van instemming in je huis te creëren.”
Hoewel het debat doorgaat, zijn mensen het erover eens dat het waardevol is om aandachtig en communicatief met baby’s om te gaan, zelfs als het niet strikt om toestemming gaat.
Uiteindelijk kan de keuze om toestemming te “vragen” neerkomen op individuele opvoedingsstijlen en comfortniveaus. Voor sommigen is het vragen om toestemming gewoon een extra manier om een respectvolle, liefdevolle relatie met hun baby op te bouwen; voor anderen kan het genoeg zijn om gewoon bezig te zijn, te observeren en te reageren op de behoeften van hun baby.
Wat vind jij van de suggestie van Carson dat ouders hun baby om toestemming moeten vragen als het om vieze luiers gaat? Laat ons weten wat je denkt en deel dit verhaal zodat we het van anderen kunnen horen!
LEES MEER
- Moeder heeft spijt dat ze dochter een naam gaf die klinkt als slechte gewoonte
- Felle kritiek op vrouw die de baby van de ex-vrouw van haar man adopteerde