Artsen vertellen ouders dat hun ongeboren dochter niet zal overleven – en moeders onverwachte vraag brengt de hele kamer tot zwijgen

Wetende dat een baby die enkele maanden in je buik is gegroeid niet zal overleven is nieuws dat geen enkele toekomstige ouder ooit zou moeten horen.

De gevoelens van verlangen en liefde die een moeder krijgt voor een kleine ziel die ze nog niet eens heeft ontmoet, zijn echt krachtig. Zo krachtig zelfs, dat ze onmogelijk uit te leggen zijn aan iemand die ze nog nooit heeft meegemaakt.

Keri en Royce Young, uit Oklahoma, kwamen erachter dat hun dochter Eva niet langer zou overleven dan een korte tijd nadat ze was geboren.

Eva groeide in de baarmoeder, maar ze had geen hersens. Haar ouders kregen te horen dat ze niet lang na de bevalling zou overlijden.

En toch, in het licht van deze vreselijke boodschap, had Keri een belangrijke vraag voor de artsen …

Hoewel er nog een aantal maanden over was van de zwangerschap, en velen hadden de route voor vroegtijdige beëindiging gekozen, vroeg Keri of ze Eva helemaal tot het einde kon houden. Er was een heel speciale reden voor haar vraag, en het is net zo mooi als onzelfzuchtig.

Royce was zo geïnspireerd door de kracht van zijn vrouw in haar donkerste uur, dat hij ervoor koos om hulde te brengen aan haar in een Facebook-bericht.

De post is lang, maar elke seconde van de tijd die het kost om te lezen waard:
‘Gisteravond, voordat ik naar New Orleans vertrok, zag ik hoe mijn mooie vrouw vredig op de bank lag te slapen.

Ik zag haar daar liggen, haar buik groot en onze dochter daarin een dochter die niet meer dan een paar dagen zal leven, en het overweldigde me gewoon hoe ongelofelijk deze vrouw is. Ik ben een schrijver, dus als ik iets voel, heb ik de neiging om het op te schrijven. Dus haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en begon te schrijven wat ik dacht.

En ik realiseerde me vanavond dat terwijl ik duizend mijl verderop in een hotelkamer zat, vooral na het ontmoeten van een geweldige jongen genaamd Jarrius die op All-Star Weekend is, en die een levertransplantatie nodig heeft, dat in plaats van deze gewoon voor mij te houden zoals ik normaal doe, ik iedereen moet vertellen hoe ongelooflijk Keri Young is. (Ik mis haar al vijf seconden nadat ik het huis heb verlaten voor een reis, dus ik denk eigenlijk altijd aan haar.)

“Ik dacht terug aan het moment waarop we erachter kwamen dat Eva niet perfect was, en hoe letterlijk 30 seconden nadat onze dokter ons vertelde dat onze baby geen hersenen heeft, tussen het huilen door, Keri opkeek en vroeg:” Als ik haar volledige termijn draag, kunnen we haar organen doneren? “Ik herinner me onze dokter die haar hand op Keri’s schouder legde en zei:” Oh schat, dat is zo dapper van je om te zeggen. “

“Leuk, aardig van je, maar kom op. Keri meende het. Daar was ik, gekweld en diepbedroefd, maar ik werd even uit het moment getild en was diep onder de indruk van haar. Ik was een toeschouwer in mijn eigen leven en zag een superheld haar superkrachten vinden. In letterlijk het ergste moment van haar leven, te weten komen dat haar baby zou sterven, kostte het haar minder dan een minuut om aan iemand anders te denken om te helpen.

“Het is een van de krachtigste dingen die ik ooit heb meegemaakt. In de acht jaar dat we getrouwd zijn (en 15 jaar samen) heb ik heel veel momenten me op mijn spoor laten zetten, waar ik dacht: “wow, deze vrouw met wie ik getrouwd ben, is geweldig.” Maar dit was anders. Het raakte me dat ik niet alleen met mijn allerbeste vriendin getrouwd ben, maar ook met een werkelijk opmerkelijk, speciaal mens.

Dit hele proces is zwaar geweest, maar ik zeg dat als iemand die van de zijlijn heeft toegekeken. Keri is de hele tijd in de loopgraven geweest en voelde elke kleine kick, elke hapering en elke worp. Ze herinnert elk moment van elke dag dat ze een baby draagt ​​die zal sterven.

Haar rug doet pijn. Haar voeten zijn pijnlijk. Ze beleeft al het mooie van een typische zwangerschap. Maar het licht aan het einde van haar tunnel van negen maanden zal veranderen in een duisternis die ze nooit eerder heeft gevoeld, enkele uren of dagen nadat Eva is geboren.

Zij is degene die alles ondergaat dat komt met het hebben van een baby – de moedermelk, het herstelproces, enz., Maar zonder een zachte, mooie pasgeboren baby om naar te kijken om je eraan te herinneren dat het allemaal de moeite waard was.

We hebben ervoor gekozen om Eva om allerlei redenen de volledige termijn te houden, maar in de eerste plaats om haar organen te doneren. We zeggen dat niet om te proberen te klinken als geweldige mensen of zoiets. Het was gewoon een praktisch idee dat in onze gedachten, voordat we tot het besef kwamen dat Eva in leven is en onze dochter het verdient om haar mama en papa te ontmoeten, ons een doel gaf om verder te gaan.

Doneren was iets dat Keri wilde vanaf het moment dat we erachter kwamen en terwijl de ervaring van het vasthouden en kussen van onze dochter iets is dat we voor altijd koesteren, is de gave (n) die ze in dat kleine lichaam van haar heeft echt belangrijk. Keri zag dat bijna meteen.

Dat jochie Jarrius draagt ​​een shirt met de tekst: “Het vraagt moed ​​om levens te redden.” Ik moest er de hele dag aan denken. Er is daar nog een familie die pijn heeft en hoopt op een wonder voor hun baby. Ze weten heel goed dat de baby van iemand anders eerst zal moeten sterven. Eva kan dat wonder zijn.

We komen dichter bij de finish, en hoewel het geweldig zal zijn om door die tape te rennen en Eva te ontmoeten, doet het pijn. We gaan naar het ziekenhuis voor een geboorte en gaan zonder baby naar huis.

Veel mensen zeggen dingen als: “Ik zou niets veranderen” na een moeilijke omstandigheid, maar ik ben niet van plan dat te zeggen. Ik zou dit zeker veranderen als ik kon. Ik wil dat mijn dochter perfect is.

Ik wil dat ze haar kaarsen uitblaast op haar eerste verjaardag. Ik wil haar met haar hoofd op onze salontafel zien klappen als ze leert lopen. Ik wil dat ze met jongens sms’t. Ik wil haar door een gangpad zien lopen in bruidsjurk. Ik wil het allemaal zo veranderen, zo erg. Maar ik kan het niet. Dit is onze realiteit. En er is geen stoppen.

Wanneer onze Harrison pijn heeft, vraagt ​​Keri hem: “Ben je taai? Ben je dapper? “En die kleine knaap zal zijn hoofd knikken en zeggen:” Ik stoer! Ik dapper! “I k kijk nu naar Keri en ik hoef het niet eens te vragen.

Ze is STOER. Ze is DAPPER. Ze is ongelooflijk. Ze is opmerkelijk. Ze combineert humor, schoonheid, moed, dwaasheid, karakter en integriteit tot één spectaculaire vrouw. En op de een of andere manier is zij mijn vrouw.

Niet dat ik zo’n vreselijke situatie als deze nodig had om dat allemaal echt te zien, maar wat het deed was ervoor zorgen dat ik het iedereen wilde vertellen.

Kleine Eva werd geboren en stierf op 17 april 2001.

Ik kan niets anders doen dan huilen voor Royce en Keri. Dat, en bewonder de kracht en onzelfzuchtigheid in zo’n donkere tijd.

Deel alsjeblieft de goede post van Royce om Keri en haar kracht te eren.

Rust in vrede, kleine Eva.