Zoals alle ouders keken Sarah en Trevor Topilko, uit Edmonton Alberta, uit naar het vormen van een familie.
Helaas kreeg de zwangerschap van Sarah een nare wending toen ze gediagnosticeerd werd met een levensbedreigende complicatie genaamd HELLP syndrome.
Sarah’s organen begonnen uit te vallen en ze moest gelijk naar de IC voor een operatie.
Maar het was niet alleen Sarah´s leven wat in gevaar was – haar baby kwam al na 27 weken zwangerschap ter wereld.
De jongen, die Connor werd genoemd, was zo klein dat hij maar 900 gram woog, en in de palm van een hand paste.
Gelukkig overleefde Sarah de operatie.
Toen ze Connor eindelijk zag, brak ze in huilen uit. Hij zat onder de snoeren die zijn lichaam in en uit gingen.
“Ze zetten me in een rolstoel en ik was nog heel zwak. Ik stond eindelijk op en zag hem in de isolatie liggen. Mijn knieën begaven het,¨ zegt Sarah. ¨Gelukkig had de verpleegster de rolstoel klaarstaan.¨
Maar het was niet zomaar een verpleegster die Sarah opving.
Verpleegster Gwenn O’Neill werkt in Royal Alexandra Hospital op de afdeling voor vroeggeboren kinderen en zorgt voor haar patiënten alsof het haar eigen kinderen zijn.
Ze zorgde ook voor Connor tijdens de 65 dagen dat hij in het ziekenhuis verbleef.
Sarah zegt dat de verpleegster O’Neill hielp de situatie voor haar en haar echtgenoot te normaliseren tijdens de stressvolle periode.
Ze maakte zelfs kleertjes voor Connor aangezien zulke kleine babykleren niet in de winkel verkocht worden.
En ze maakte gaatjes in die kleding voor alle slangen en buisjes voor Connor.
“Het was waarschijnlijk het mooiste cadeau dat iemand me kon geven,¨ vertelde Sarah aan Alberta Health Services.
Twee weken na de geboorte van Connor was het huwelijksjubileum van Sarah en Trevor. Maar te midden van alle chaos dacht het stel amper aan het vieren.
Maar zuster O’Neill had echter andere plannen.
Ze vertelde het stel een tijdje uit het ziekenhuis te gaan, en ze boekte een restaurant voor ze zodat ze eventjes uit konden gaan en tijd voor elkaar hadden.
Zuster O’Neill bleef uiteraard achter om op de kleine Connor te passen.
“Zonder zuster O’Neill was het heel anders geweest. Gwenn heeft ongelofelijke dingen gedaan, zoals ze ons liet voelen. Ze liet ons samenkomen als één familie,¨ zegt Trevor.
Dankzij zuster O’Neill’s steun en expertise werd Connor met de dag sterker. Na twee maanden was hij zelfs sterk genoeg dat hij naar huis mocht.
Nu vier jaar later is Connor helemaal gezond.
Maar de familie Topiko is zuster O’Neill niet vergeten, dus ze besloten haar te verrassen in het ziekenhuis en te bedanken!
De kleine Connor, nu vol met leven, gaf haar een boeket bloemen en een doos chocolaatjes die evenveel wogen als hij toen hij geboren werd: 900 gram.
Kijk het verrassingsbezoek hieronder en kijk naar de reactie van zuster O’Neill! Hartverwarmend!
Tijd doorbrengen in het ziekenhuis is nooit leuk, maar dankzij mensen als zuster O’Neill hebben mensen weer zin in het leven als alles zwaar lijkt te zijn.
Ondanks lange uren, lage lonen en stressvolle werkomstandigheden, zijn verpleegster er altijd om ons goed te laten voelen en ons te beschermen als er iets gebeurt.
Veel dank aan zuster O’Neill en alle andere verpleegsters die hun patiënten behandelen alsof het hun eigen familie is.
Deel dit verhaal als het je ook raakte!