Het leven is niet altijd rozengeur en zonneschijn. In feite kan het vaak moeilijk en oneerlijk zijn.
Je hebt misschien nog geen moeilijke momenten meegemaakt, maar je kunt er zeker van zijn dat ze vroeg of laat zullen komen. Niemand gaat hun hele leven door zonder door een crisis te gaan.
In deze moeilijke tijden zijn steun en liefde van vitaal belang. Zij zijn de enige dingen die ons in de donkerste tijden kunnen versterken en troosten.
Of ze nu van je familie, vrienden, huisdieren of zelfs van complete vreemden komen: kleine daden van vriendelijkheid maken altijd een groot verschil.
Als je door je man wordt alleen gelaten om 6 kinderen alleen op te voeden, is dat gelukkig vrij zeldzaam. Dat gezegd hebbende, er zijn waarschijnlijk veel van ons die in de steek gelaten zijn door iemand van wie we houden.
Misschien is dat de reden waarom dit fictieve verhaal zo’n snaar in mijn hart trof, omdat ik er echt iets mee te maken kon hebben.
Het is de boodschap die het belangrijkst is; de moraal van het verhaal waar we allemaal van kunnen leren. Help ons alsjeblieft verder door het te delen.
Alleenstaande moeder
September 1960. Ik werd op een ochtend wakker met zes hongerige kinderen en slechts $ 1 in mijn zak. Mijn man – en de vader van mijn kinderen – had me verlaten zonder een spoor achter te laten.
Mijn jongens waren tussen de drie maanden en zeven jaar oud – hun zus was vier.
Misschien was het niet zo erg. De vader was nooit een goede vader geweest – iedereen voelde angst als hij in de buurt was. De kinderen verstopten zich onder hun bedden als ze hoorden dat zijn auto de oprit opreed. Dat gezegd hebbende, hij bracht wel elke week geld mee, dus we hadden genoeg om eten te kopen.
Nu hij had besloten te vertrekken, zouden de woede en de agressie zeker verdwijnen. Helaas zou het eten ook weg zijn.
Mogelijk was er toen een sociale zekerheidssysteem in het land. Als dat wel zo was, was ik me er niet van bewust. Ik had zeker geen geld kunnen vragen.
Dus ik waste de kinderen, zodat ze er goed uitzagen, daarna trok ik mijn mooiste jurk aan. Ik zette de kinderen in onze roestige oude Chevrolet uit 1951 en reed weg op zoek naar een baan.
Ik bezocht elke fabriek, winkel en restaurant in ons kleine stadje. Ik had geen succes.
Waar mogelijk wachtten de kinderen in de auto en bleven ze zwijgen terwijl ik managers probeerde te overtuigen dat ik bereid zou zijn om iets te leren, iets te doen. Ze moesten me alleen een kans geven.
Na alles waren er echter geen vacatures.
De laatste plaats die we probeerden lag een paar kilometer buiten de stad. Het was een oud restaurant dat was omgebouwd tot een langeafstandscafé. Het heette “Big Wheel”.
Een oude vrouw – iedereen kende haar als ‘grootmoeder’ – was de eigenaar van de plek. Ze gluurde achterdochtig uit het raam toen we aankwamen.
Het bleek dat ze iemand nodig had om de nachtploeg van 23.00 uur tot 07.00 uur te dekken.
Ze betaalde ongeveer $ 5,40 per uur en wilde me meteen laten beginnen.
Ik rende letterlijk naar huis en belde meteen de tiener die in onze straat woonde. Ik had al eens met haar gepraat en ik kwam met haar overeen dat ze voor 18 euro per nacht op mijn bank kon slapen, zolang ze er maar voor zorgde dat de kinderen naar bed gingen.
Ze dacht dat het allemaal goed klonk, dus dat was geen probleem meer. Die nacht, toen de kinderen zich klaarmaakten om naar bed te gaan, maakte ik me klaar om te gaan werken.
Toen begon ik te werken aan het “Big Wheel”. Toen ik de volgende ochtend thuiskwam, maakte ik de oppas wakker en stuurde ik haar naar huis met haar salaris. Het bleek ongeveer de helft te zijn van wat ik had verdiend.
Naarmate de weken vorderden, stegen de stookkosten in het huis. We leefden op de rand van onze middelen, en bovendien waren de banden op onze oude Chevvy extreem oud. Ik moest de banden vullen met lucht op weg naar mijn werk en toen opnieuw toen ik thuiskwam.
Vreemd geschenk
Een bijzonder sombere herfstochtend, ging ik naar mijn auto om mijn werk voor thuis te verlaten. Ik vond vier nieuwe banden op de achterbank. Gloednieuw! Zonder geen bericht of opmerking. Er zat niets in de auto. Niks, afgezien van vier mooie, nieuwe banden.
“Zijn er echt engelen in onze stad?” Vroeg ik mezelf af.
Ik maakte dus een afspraak met het lokale tankstation. In ruil voor het monteren van de nieuwe banden, zou ik het kantoor van de manager schoonmaken. Ik herinner me dat het me veel langer kostte om de vloer te boenen, zodat het bedrijf de banden kon vervangen.
In deze periode werkte ik zes avonden per week in plaats van vijf, maar de financiën waren nog steeds een probleem. Kerstmis naderde snel en ik wist dat er geen geld zou zijn voor geschenken voor de kinderen. Ik vond een blik met rode verf en begon oud speelgoed te repareren en opnieuw te spuiten dat ik van plan was opnieuw te haspelen als nieuwe cadeaus. Ik verstopte het speelgoed in de kelder, zodat de kerstman ze ‘kon bezorgen’ op eerste kerstdag.
Kleding voor de kinderen begon ook een punt van zorg te worden. Ik probeerde de jongensbroeken te repareren, maar het was slechts een kwestie van tijd voordat ze weer waren beschadigd, zonder mijn vermogen om ze te repareren.
Ik werkte de nacht van kerstavond en de vaste klanten nipten in de “Big Wheel” aan hun koffie. Er waren langeafstandsbestuurders – Leif, Frank en Jim – en ook Joe, de verkeersagent.
Sommige muzikanten kwamen voorbij na het optreden op een nabijgelegen locatie. Ze brachten het grootste deel van hun tijd door met spelen op onze flipperkast.
Toen het tijd was om naar huis te gaan om 7:00 uur, op de ochtend van eerste kerstdag, zag ik dat er een aantal pakjes in mijn oude Chevvy lagen. Het was eigenlijk volle dozen.
Ik deed snel de deur open en begon dingen op de achterbank te schudden. Toen ik de eerste doos opende, zat hij vol met blauwe spijkerbroeken van alle verschillende kindermaten. Ik opende nog een doos, deze was gevuld met overhemden en truien.
Toen keek ik in een van de andere vakken.
Snoep, noten, fruit … voedselzakken. Er was een grote kerstham, groenten in blik, aardappelen. Er waren puddingen, cakes, taarten en meel. Ik vond een hele aparte doos gewijd aan toiletmaterialen en schoonmaakproducten.
Toen, in het laatste pakket, vond ik vijf speelgoedauto’s en een mooie kleine pop …
Toen ik door lege straten naar huis reed, de zon langzaam boven de stad uitkwam, huilde ik tranen van dankbaarheid. Ik zal de gezichten van mijn kostbare schatten die ochtend nooit vergeten toen ze hun cadeautjes kregen.
Ja, er woonden in december 1960 in onze kleine stad engelen.
Ze brachten hun tijd door in het café “Big Wheels”.