Het was het nieuws waar Vanessa McLeod en haar echtgenoot hard naar uitgekeken hadden: ze zouden hun tweede kindje verwachten, nog een prachtig meisje erbij.
Maar hun geluk viel in het water door twijfel en zorgen, toen op een echografie iets te zien was wat het koppel niet had zien aankomen.
Vanessa’s echtgenoot was gaan werken, maar de vroedvrouw had hen beiden gevraagd om langs te komen om te praten over de echografie die ze had ondergaan. Vanessa vreesde het ergste.
“Ik wilde gewoon mijn baby zien. Ik wil haar gewoon vasthouden,” dat waren de woorden die Vanessa tegen zichzelf zei, toen ze in de wagen zat op de parking voor het ziekenhuis.
“Ze had al een plekje gekregen in mijn hart, en was een deel van me, een deel van wie ik ben. Ik wil haar niet verliezen. Op dat moment voelde het alsof ik alles aan kon, behalve haar verliezen. Ik wilde haar gewoon houden.”
Dokters vertelden Vanessa dat haar baby geen handjes en armen heeft.
“Dit voelde als een stamp in de maag. Ik kreeg geen adem meer. Het brak me, het vooruitzicht van een tweede kindje te krijgen is niet meer,” vertelde Vanessa aan Love What Matters.
Toen Vanessa het nieuws verwerkte, zei ze: “Ze wordt een zegen voor onze familie. Ik denk dat onze familie iemand als haar nodig heeft. Ze zal ons zoveel leren.”
Jammer genoeg waren de dokters niet erg troostend naar Vanessa toe.
“Het voelde alsof de dokters zeiden dat alles voorbij was. Dat haar leven niet geldig was, dat we alle hoop verloren hadden om onze baby mee te nemen naar huis,” zegt ze.
“Ik was in shock toen de dokters me vertelden dat ik beter abortus zou plegen. Dit was NOOIT een optie. Daar zaten ze dan, en stelden ze dit voor. Toen mijn echtgenoot en mezelf zeiden dat we ons kind wilden houden, reageerde de dokter brutaal, en zei ‘Maar denk eens aan haar levenskwaliteit. Ze zal geen handen hebben.”
Vanessa zei dat de dokters haar schuldig deden voelen om de levenskwaliteit van haar baby in vraag te stellen.
“Ik ben altijd voorstander geweest van de keuze te kunnen maken of je abortus wilt of niet, maar ik zou het nooit kunnen. Maar op dat moment voelde ik twijfel,” zei ze.
“Ik weet nog hoe ik naar mijn echtgenoot keek, met zoveel vragen, en geen antwoorden. Maar hij antwoordde stevig, gepassioneerd en empathisch. “Ik zal alles doen wat ik kan om voor haar te zorgen. Ik zal haar alles geven. Ik wil haar. Ik zal doen wat ik kan. Ik zal voor haar zorgen voor de rest van haar leven.”
Op dat moment wisten ze dat hun dochter van hen was en dat ze van haar zouden houden ondanks de omstandigheden.
De Canadese moeder beviel vier weken te vroeg van Ivy, in februari 2019.
Ze zei dat ze in perfecte gezondheid verkeerde en toen ik haar prachtig gezichtje zag, “voelde ik zoveel vrede”.
Ivy is sindsdien erg gegroeid en “alles loopt uitstekend.” Toen de dokters ons eerder voorstelden om abortus te plegen, zei Vanessa dat ze hoopte om Ivy te horen giechelen.
“Eerlijk waar, ze is perfect”
Vanessa en haar echtgenoot zijn hoopvol voor de toekomst. Vanessa zegt dat ze Ivy al het zelfvertrouwen zal geven die ze nodig heeft.
Bovendien vertelde ze dat ze veel geleerd over het opvoeden van kinderen zonder ledematen, ondanks wat de dokters haar ooit vertelden. En met de liefde en steun van haar familie zal Ivy zich aanpassen, en nooit hoeven te missen wat ze nooit heeft gehad.
Maar belangrijker nog, is dat ze “eerlijk waar, perfect is,” zegt Vanessa.
We vinden haar perfect. Vanessa en haar echtgenoot zijn een inspiratie voor andere families die zich in gelijkaardige situatie bevinden.
Deel dit a.u.b., zodat meer mensen van dit prachtige gezinnetje kunnen genieten.