Sophie was een normaal, gezond 2-jarig meisje. Tot de 18de mei van 2017.
Toen ze ziek werd, dachten ouders Shelby en Jonathan aanvankelijk dat hun tweejarig dochtertje allergieën had of iets dergelijks.
Ze had moeite met ademen en haar dokter dacht dat het astma was. Al snel werd echter duidelijk dat de situatie veel ernstiger was.
Sophie zou enkele dagen later een allergietest krijgen, maar helaas haalde ze die dag nooit. Op een nacht was ze gestopt met ademen.
Het is de nachtmerrie van iedere ouder. Shelby en Jonathan haastten zich naar een ziekenwagen. Minuten later waren ze onderweg naar het ziekenhuis.
En het was toen dat de dokters bevestigden dat Sophie er veel erger aan toe was dan een simpele astma en allergieën.
De artsen ontdekten een kwaadaardige massa ter grootte van een bal, in Sophie’s borststreek. Ze had een T-cel lymfoom ontwikkeld. Het jonge meisje moest plots vechten voor haar leven.
Jammer genoeg werkte de agressieve chemotherapie niet en hield het de kanker niet tegen. De behandeling had een invloed op hoe Sophie wandelde, praatte, haar handen gebruikte en ze kon zelfs niet meer eten.
Terwijl de kleine Sophie voor haar leven streed, spendeerden haar ouders talloze uren aan haar zijde in het ziekenhuis.
Sophie’s moeder, Shelby, houdt continu haar dochter in het oog. Haar enige zorg was haar dochtertje en haar gezondheid.
Haar verzwakte lichaam had uiteindelijk een stamceltransplantatie nodig.
In deze chaotische en moeilijke situatie had de moeder opgemerkt hoe een speciale verpleegster haar best deed om niet op te vallen. Maar Shelby had haar toch gezien.
Nadat ze een foto had genomen toen de verpleegster zich omdraaide, plaatste Shelby en foto op een Facebookpagina die de ouders hadden aangemaakt om Sophie’s strijd tegen kanker vast te leggen.
“Ik zie je”, schreef Shelby onder de foto van de verpleegster die de zorg opnam voor haar dochtertje.
Dit schreef Shelby:
“Ik zie je. Ik zit elke dag en nacht in deze sofa en ik zie je. Je probeert zo hard om in alle bescheidenheid je werk uit te voeren voor mij en mijn kind.
Ik merk hoe droevig je wordt wanneer mijn dochter huilt. Je probeert zoveel dingen om haar angsten te overwinnen. Je bent zo voorzichtig en zegt dat het geen pijn zal doen, je verontschuldigt je voor het minste…”
“Ik merk alle armbandjes op die je rond je pols hebt. Eentje voor elk kind waar je voor zorgt.
Ik zie hoe je haar hoofdje streelt en haar in bed stopt. Ik zie hoe je de huilende moeders vasthoudt. Ik zie hoe je je verslagen typt terwijl je de baby vasthoudt wiens mama niet in het ziekenhuis kan zijn.”
“Je zet je eigen leven op pauze om 12 uur per dag voor zeer zieke en stervende kindjes te zorgen. Je gaat elke kamer binnen met een lach wat er ook aan de hand is. Je ziet Sophie’s naam op de agenda en komt haar checken zelfs wanneer ze niet jouw patiënt is.
Je belt de dokters, de bloedbanken en de apotheek wanneer mijn kind iets nodig heeft. Je komt mij even vaak checken als mijn dochter. Je zit neer en luistert wanneer ik een spraakwaterval ben van angst. Zelfs wanneer je telefoon rinkelt. Je to-do-lijstje is zeer lang.”
“Ik zie je. We zien je allemaal. Zelfs ontelbare bedankkaartjes zouden niet genoeg zijn om mijn dankbaarheid te tonen. Jij bent elke dag Jezus. Onze kinderen zouden het zonder je veel moeilijker hebben. Moeders zoals mij zouden gek worden zonder iemand als jij. Je redt onze kindjes en zonder jou zouden we dit niet aan kunnen.”
Het diep ontroerende bericht van Shelby raakte niet alleen de verpleegsters, maar ook alle ouders die gelijkaardige ervaringen meemaken en met hun eigen ogen zien hoe de verpleegsters alles in het werk stellen op de afdeling pediatrie.
Deze verpleegsters doen ontzettend zwaar werk en bevinden zich middenin de moeilijkste momenten van een ouder. Elke dag opnieuw.
Jammer genoeg kreeg Sophie nooit de kans om op te groeien en ‘dankjewel’ te zeggen aan alle verpleegsters die haar hielpen.
Haar kleine lichaampje was niet sterk genoeg tegen alle behandelingen en de agressieve kanker.
Ze herviel op 22 december 2017 en de familie besloot om een einde te maken aan haar lijden. Sophie kon het niet meer.
Shelby en Jonathan konden hun dochtertje nog 13 dagen knuffelen, lezen, zingen, films kijken en haar met liefde overladen tot ze in de armen van haar ouders stierf op 4 januari 2018.
“Mijn doel doorheen dit hele proces is om er zo open en eerlijk mogelijk over te zijn en te laten tonen wat er echt gebeurt tijdens een strijd tegen kanker. Ik vertel het zoals het is maar ik toonde ook het geweldige werk dat God heeft gedaan voor ons. Maar ook zonder haar moeten we verder,” zei Shelby.
Kanker is het ergste dat er is. Zeker wanneer het kinderen treft.
Sophie’s verhaal is een reminder voor ons allen. Leef je dag alsof het je laatste is.
Haar verhaal toont ook aan dat de verpleegsters geweldig zijn. Iedereen in het ziekenhuis verdient lof.
Want naast hun job als verpleegster zijn ze ook speelkameraadjes, verhalenvertellers, psychologen, troosters. Ze ontroeren mensen diep en naast hun patiënten hebben ze vaak nog een eigen familie waar ze voor zorgen.
Ze gaan een strijd aan die de meesten van ons niet willen aangaan. Elke dag opnieuw, voor de ene familie na de anderen.
Deel om hulde te brengen!