De overgrote meerderheid van militairen die in oorlogsgebieden gaan strijden, maken onthutsende opofferingen die we ons niet eens kunnen voorstellen.
Ze laten hun dierbaren achter, trekken naar onbekende landen en riskeren hun leven. Allemaal om onze veiligheid te garanderen.
Jammer genoeg worden hun daden echter niet altijd erkend. En zelfs wanneer ze terugkeren met posttraumatische stress, zware verwondingen, geamputeerde ledematen – om nog maar te zwijgen over de psychologische gevolgen – krijgen ze zelfs nog niet eens de hulp die ze verdienen.
En misschien is het daarom dat ik dit verhaal zo graag hoor!
Christopher Garrett was ingenieur bij het Amerikaanse leger. Toen hij in Afghanistan diende, werd zijn eenheid in de val gelokt door de Taliban, en kreeg hij een kogel in de buik.
Christophers bekken was volledig verbrijzeld en hij werd in allerijl naar een ziekenhuis gebracht. De dokters konden hem redden, maar hij werd wel invalide door de verwondingen en moest op pensioen gaan uit het leger.
Christopher keek uit naar een terugkeer naar het normale leven met zijn vrouw Brittany en hun jonge zoon.
Al snel werd het duidelijk dat het “normale” leven een hele nieuwe betekenis zou krijgen.
Christophers lichamelijke en mentale littekens maakten het moeilijk voor hem om zich aan te passen.
Zaken die vroeger heel gemakkelijk voor hem waren, zoals het gras afrijden, leek bijna onmogelijk.
En toch was Christopher vastberaden om zijn oorlogsverwondingen zijn leven niet te laten beïnvloeden.
Zelfs al had hij slechts een manuele grasmaaier, en geen elektrische, toch probeerde Christopher hard om zelf het gras te kunnen afrijden.
Het was ongelooflijk moeilijk voor Brittany om haar echtgenoot dit te zien meemaken.
Op een dag zag ze dat Christopher in elkaar was gezakt in tranen. Ze dacht dat hij een mentale instorting had gehad, dus snelde ze naar buiten.
Maar toen ze in de tuin was, zag Brittany waarom Christopher aan het huilen was. Hij opende zijn hand en er viel een bos sleutels uit.
Brittany zag in de tuin tevens een gloednieuwe grasmaaier van het bekende merk John Deere. En er hing een briefje aan:
“Ik hoop dat dit tijd uitspaart voor de belangrijkere dingen in je leven. Dankjewel voor je dienst, en voor mijn vrijheid. Hoogachtend, een dankbare Amerikaan.”
Hoewel Christopher geen idee had wie hem de grasmaaier had gegeven, of waarom, is het duidelijk dat een buurman moet gezien hebben hoeveel moeite Christopher had tijdens het gras af te rijden.
De buurman heeft waarschijnlijk geen idee hoeveel zijn geschenk betekent voor Christopher en Brittany. Maar voor dit paar, verandert het hun hele leven.
Christopher heeft nog een lange weg af te leggen in zijn herstelproces, maar dankzij een gulle onbekende, verloopt zijn weg nu wel iets gemakkelijker.
We hebben allemaal wel iets mooi om aan te bieden, en deze mooie daad toont hoeveel goedheid kan betekenen voor iemand. Klik op ‘leuk’ en deel als je hiermee akkoord bent!