“Vandaag ontving ik een telefoontje om een consultatie te doen in een ander departement van het ziekenhuis. Het gewoonlijke… een patiënt met terminale kanker en nierinsufficiëntie. De vrouw die ik daar ontmoette was tussen de 70 en 80 jaar oud, met oranjebruin haar en nette roze nagellak.
- Goeie morgen, mevrouw.
- Ook een goeie morgen, dokter.
Ik keek in haar dossier en deed een onderzoek, en deed nog een scan.
- Mevrouw, je nieren hebben het moeilijk: ze kunnen de urine niet meer natuurlijk elimineren, dus zal ik een buisje moeten inbrengen, een soort ventiel die de obstakels voorbijgaat. Dan ga je plassen in twee buisjes die verbonden zijn met twee zakken…
- Excuseer mij, dokter, maar betekent dat dat ik nog een zak achter mij zal hebben? (ze had namelijk al een colostoma)
- Dat klopt, mevrouw.
Een lange stilte volgt. Het voelde eindeloos. Maar dan, keek ze op en lachte ze naar me.
- Sorry, maar wat is jouw naam?
- Deplano.
- Nee, je naam.
- Marco.
- Marco… wat een mooie naam. Heb je eventjes?
- Natuurlijk, mevrouw.
- Weet je, ik ben al dood. Begrijp je?
- Sorry, maar, euh, nee begrijp ik niet.
- Ik stierf 15 jaar geleden al. Toen mijn 33-jarige zoon een hartaanval kreeg en overleed. Ook ik ben die dag gestorven.
- Het spijt me zo, mevrouw.
- Ik ben toen gestorven, met hem. En 10 jaar geleden stierf ik opnieuw toen ik deze ziekte kreeg. Maar nu hoef ik niet meer te doen alsof. Mijn kinderen stellen het goed, alsook mijn kleinkinderen. Ik wil naar hen gaan. Wat is het nut van enkele dagen langer te leven met deze zakken, en zoveel te lijden, en mijn dierbaren zoveel werk extra te geven om voor me te zorgen? Ik heb mijn waardigheid. Zou ik je beledigen mocht ik niets willen doen? Ik ben op. Ik ben klaar om me in Gods handen te leggen. Vertel me de waarheid, zal ik lijden?
- Nee, mevrouw. Je kan doen wat je wilt. Maar twee zakken helpen…
- Marco, ik zeg neen. Het is mijn leven. Ik heb gekozen. Als je iets wil doen voor me, laten we de transfusie stoppen. Dan kan ik naar huis gaan en een ijsje eten met mijn kleinzoon.
Elk woord die ze uitsprak was sterker dan mijn woorden, alsof het al uitgemaakt was. Ik liet mijn kwaadheid, frustratie en uitputting vallen, alles. Ik vergat mijn jarenlange studies, de duizenden pagina’s die ik had gelezen, alle regels, alle feiten. Ik voelde me naakt en ontwapend tegenover deze openhartigheid, deze bewustwording van de dood.
Ik draaide me om, om in het dossier te schrijven zodat de verpleegster de tranen in mijn ogen niet zou zien. Ik was zo ontroerd. Iedereen die me kent weet dat dit niet vaak met me gebeurt.
- Marco, raakt dit je?
- Ja, een beetje, mevrouw. Het spijt me.
- Nee, dat is lief. Dank je. Het doet me belangrijk voelen. Luister, doe me aub nog een gunst. Als mijn kinderen komen en naar je roepen, bel me op. Ik zal hen zeggen om te stoppen. Schrijf dat ik goed ben. Ok?
- Ja, mevrouw.
- Marco, mag ik je nog iets vragen?
- Natuurlijk.
- Je bent speciaal. Ik weet dat je het ver zal brengen. Geef me een kus, zoals je zou doen indien je mijn zoon was. Als je het niet erg vindt?
- Natuurlijk niet.
- Ik zal voor je bidden. En voor mijn zoon. Ik hoop dat ik je terugzie.
- Ik ook. Dank je, mevrouw.
Op dat moment was ze de mooiste persoon op aarde: stralend, vol zelfvertrouwen, moeder, grootmoeder – pure liefde.
Ze gaf me de grootste les van mijn leven, met deze simpele woorden. Dood is het laatste onderdeel van het leven. Er is geen reden tot angst of egoïsme. Dingen die jarenlange studies je niet leren. Ik voelde me zo klein, in haar bijzijn.
Lijden maakt deel uit van liefde, het brengt mensen soms dichter bij elkaar, nog meer dan liefde. En soms is een lief woord krachtiger dan de meest moderne drug. Wat je ook denkt, koester het pad.”
Voel je vrij om deze belangrijk boodschap te delen met iedereen die je lief hebt, zodat meer mensen onthouden wat echt belangrijk is in het leven!