Toen Trudy Menard en Barclay Patoir elkaar voor het eerst ontmoetten, had niemand, zelfs Trudy, niet geloofd dat de twee uiteindelijk een koppel zouden worden. En dan nog wel een koppel dat meer dan zeven decennia samen zou vieren!
Terwijl ze elkaar langzaam aardig begonnen te vinden, waren de mensen om hen heen minder dol op hun relatie omdat Trudy wit was en Barclay zwart. Ze hadden zelfs een probleem met de priester die hen zou trouwen.
Maar hun liefde overwon en ze bleven samen tot het einde, toen ze in 2020 allebei binnen enkele uren na elkaar stierven.
Trudy had in de luciferfabriek van Bryant en May in Groot-Brittannië gewerkt, maar toen deze tijdens de Blitz beschadigd raakte, had ze een nieuwe baan nodig.
“Ik had een nieuwe baan nodig en kreeg te horen dat ze meisjes wilden in de Rootes-vliegtuigfabriek in Speke. We werden gekoppeld aan ingenieurs en ze zeiden dat ik met Barclay moest gaan. Ik zei: ‘Ik ga niet met een kleurling mee. Ik heb er nog nooit een gezien.’ Maar ze vertelden me dat als ik het niet deed, ik ontslagen zou worden, dus ik ging gewoon door”, vertelde ze in 2017 aan BBC News.
Ondertussen was Barclay vanuit Brits Guyana, nu bekend als Guyana, naar het Verenigd Koninkrijk gereisd om werk als ingenieur te vinden.
“Er was een tekort aan ingenieurs in Groot-Brittannië tijdens de Tweede Wereldoorlog, dus jonge mannen uit het Caribisch gebied boden zich vrijwillig aan om het moederland te helpen”, zei hij.
Volgens de BBC reisden tussen 1941 en 1943 345 burgers naar Liverpool om de oorlogsproductie op te voeren. Barclay was een van hen.
Toen hij aankwam, kreeg hij de opdracht om te werken aan Halifax-bommenwerpers in de fabriek in Speke.
Trudy was zijn assistent.
Trudy gaf toe dat ze destijds ‘doodsbang voor hem was’.
“We spraken een tijdje niet met elkaar en toen begon hij me een kopje thee te brengen, en toen begon hij me broodjes te brengen.”
Hoewel het even duurde voordat ze aan elkaar gewend waren, konden ze uiteindelijk niet stoppen met met elkaar te praten.
“De anderen op het werk zeiden altijd: ‘Ze komen nu nooit naar beneden, ze praten te veel.'”
Toen er een productieonderbreking was, gingen de twee uit op hun eerste date.
Ze namen de trein naar Southport en kregen onderweg vuile blikken, maar ze gingen toch door met hun afspraakje.
Ondanks dat Liverpool een van de eerste gevestigde zwarte nederzettingen in het land had, was racisme springlevend.
“Ik heb mijn moeder niet verteld wanneer ik naar Barclay zou gaan,” zei Trudy. “Ze dacht dat ik naar de stad ging om de meisjes te ontmoeten. Ze had gemerkt dat ik heel blij was, maar ze wist niet waarom. Toen ze erachter kwam, dreigde ze me het huis uit te gooien.”
Hoewel de samenleving hen vertelde dat ze niet samen moesten zijn, versterkten Trudy en Barclay hun relatie door openlijk in het openbaar te daten.
Ongeveer een jaar na het begin van hun relatie in 1944, besloten ze dat ze de volgende stap wilden zetten, ook al zei Barclay: “Het wordt heel moeilijk.”
Het kon Trudy niet schelen
Ze wist dat ze voor altijd bij Barclay wilde blijven.
Maar met hem trouwen bleek een probleem te zijn. Toen ze naar een plaatselijke katholieke kerk gingen, weigerde de priester met hen te trouwen.
“Hij zei: ‘Er komen zoveel gekleurde mannen hierheen en gaan terug naar huis om de vrouwen met kinderen achter te laten. Dus ik zal jullie niet trouwen.’ Daar baalden we van.”
Dus in plaats van een kerkelijk huwelijk, zoals Trudy wilde, nam het paar genoegen met een kleine ceremonie bij het Liverpool Register Office. Barclay’s vriend en een van Trudy’s zussen waren aanwezig, en toen gingen ze met zijn vieren uit eten.
Uiteindelijk verlieten ze Liverpool en vestigden zich in Manchester, maar het bleek moeilijk om een woning te vinden.
“Maar het was moeilijk om onderdak te vinden, want niemand wou je hebben als je een gemengd huwelijk had”, zei Barclay.
Ze vonden een kamer in een pension en begonnen uiteindelijk een nieuw leven voor zichzelf in Manchester. Het paar had zelfs een tweede huwelijksceremonie, waar ze werden getrouwd door een katholieke priester.
Het echtpaar, dat gezegend werd met twee dochters, zag het gezichtspunt van de samenleving langzaam veranderen over paren van gemengde afkomst.
Niet alleen Trudy’s moeder veranderde haar mening, maar ook anderen.
“Vroeger stopten mensen om naar je te kijken, of fluisterden en lachten ze als je langskwam, en nu hebben ze er geen last meer van,” zei Barclay.
“Mensen lopen niet meer aan de andere kant van de straat zoals vroeger,” merkte Trudy op.
Trudy en Barclay vierden samen 76 jaar het leven voordat ze stierven in mei 2020. Barclay was 100 jaar oud en Trudy was 99 jaar oud toen ze binnen enkele uren na elkaar stierven.
Hoewel hun eerste ontmoeting rotsachtig begon, waren ze tot het einde bij elkaar.
Ik ben zo blij dat Barclay en Trudy niet hebben geluisterd naar degenen die zeiden dat ze niet samen moesten zijn. Het gaat niemand anders aan van wie je houdt.
Deel dit verhaal alsjeblieft.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.