Op het hoogtepunt van haar roem in Dallas leefde Charlene Tilton haar droom: ze verdiende 50.000 dollar per aflevering, stond op de covers van meer dan 500 tijdschriften en trok 65 miljoen kijkers naar haar iconische tv-bruiloft in 1981.
Het leek het ultieme Hollywood-succesverhaal, maar achter alle glitter en glamour was Charlene’s leven een ware nachtmerrie.
Een beetje zoals een kat
Dallas was niet zomaar een serie, het was een evenement. Het werd een cultureel ijkpunt dat kijkers over de hele wereld in zijn ban hield. De personages waren groter dan het leven, de verhaallijnen waren onvoorspelbaar en de inzet was altijd torenhoog. Centraal stond de familie Ewing, een dynastie gebouwd op rijkdom, macht en meedogenloze ambitie.
Ik denk dat niemand Lucy Ewing zo goed had kunnen spelen als Charlene Tilton.
Ze had die speciale uitstraling die haar personage zo spannend maakte om naar te kijken, en eerlijk gezegd was ze ook gewoon supermooi. Lucy was een beetje als een kat: ze was niet altijd te zien, maar als ze er was, was het altijd een feestje.
Haar aanwezigheid maakte het scherm helemaal op en je kon niet anders dan enthousiast worden als ze in het drama zat. Lucy Ewing was niet zomaar een personage; ze was cruciaal voor Dallas. Haar pittige persoonlijkheid, haar charme en die onvergetelijke momenten maakten haar een favoriet bij de fans. Ze was meer dan alleen J.R.’s nichtje — ze was een kracht op zich, en Charlene wist die energie perfect te vangen.
Maar wist je dat Charlene’s weg naar succes allesbehalve soepel verliep?
Haar vader wilde haar niet
Charlene werd op 1 december 1958 geboren in San Diego, Californië, en was vanaf het begin voorbestemd om uitdagingen aan te gaan. Ze werd opgevoed door haar moeder Katherine, een secretaresse die kampte met ernstige psychische problemen, en Charlene’s jeugd werd gekenmerkt door emotionele instabiliteit.
Haar vader, een piloot bij de Amerikaanse luchtmacht in het Pentagon, was afwezig en liet een groot gat achter in haar jonge leven.
“Mijn biologische vader wilde niks met me te maken hebben”, heeft Tilton verteld. ”Hij moest wel van mijn bestaan afweten – Dallas was zo groot – maar hij heeft nooit contact gezocht.”
Toen ze vijf was, werd Charlene in een pleeggezin geplaatst en zwierf ze tussen verschillende gezinnen en familieleden, zonder ooit echte stabiliteit te vinden.
“Ik herinner me dat de kinderen zeiden: ‘Wanneer gaat ze weg?’, en de ouders zeiden: ‘We proberen haar weg te sturen, maar we kunnen niemand vinden die haar wil hebben.’ Ik dacht: ‘Ik ga nooit van iemand afhankelijk zijn om voor me te zorgen.'”
Haar moeder werd opgenomen
Toen ze nog maar zes jaar oud was, zag Charlene hoe haar moeder in een dwangbuis werd vastgebonden in een psychiatrische inrichting – een angstaanjagende herinnering die haar jarenlang achtervolgde.
Maar het jonge meisje was niet iemand die zich zomaar gewonnen gaf. Te midden van alle ellende vond ze troost in twee dingen die haar leven voorgoed zouden veranderen: films en haar geloof.
Films als Mary Poppins en The Sound of Music boden haar een tijdelijke ontsnapping en wakkerden haar droom aan om actrice te worden. Haar geloof werd haar emotionele reddingsboei en gaf haar de kracht om door te gaan toen alles onmogelijk leek.
Toen Tilton bijna 8 was, werd haar moeder ontslagen uit de instelling en keerden ze terug naar Californië.
Maar ondanks dat ze medicijnen kreeg, lagen er altijd veel pillenflesjes rond en bleef haar moeder het moeilijk hebben. Hun appartement was vaak vies en haar moeder wilde alleen maar in Tupperware-bakjes plassen in plaats van naar het toilet te gaan.
“Dat ging jaren zo door. Ik kon nooit vrienden mee naar huis nemen”, zei ze.
Als tiener ging Charlene naar Hollywood High School, waar ze helemaal opging in toneellessen.
“Ik wilde alleen maar weg en actrice worden. Dat was het enige waar ik aan dacht”, zei ze ooit.
Waarom ze bijna stierf van schaamte
Charlene deed het goed, maar zelfs op school werd duidelijk dat haar thuissituatie verre van ideaal was. Toen haar moeder een keer met Charlene mee was naar een dansfeest op de middelbare school, ‘begon ze ruzie te maken met zichzelf en een heftig gesprek te voeren’, herinnert Charlene zich, en ze zei dat ze “van schaamte wilde sterven”.
Charlene’s passie voor acteren wierp echter zijn vruchten af met kleine rollen in tv-series als Happy Days en Eight is Enough. In 1976 speelde ze naast Jodie Foster in Disney’s Freaky Friday, en het leek erop dat Charlene’s ster in opkomst was. Maar niets had haar kunnen voorbereiden op wat daarna kwam.
In 1978 kreeg Charlene de rol van Lucy Ewing in Dallas. Het was geen makkelijke weg naar die rol – ze werd eerst afgewezen omdat ze te jong en onervaren was.
Maar Charlene, die al sinds haar vijftiende op zichzelf woonde, gaf niet op. Ze sloop bijna twee weken lang de set op, vastbesloten om zichzelf te bewijzen. Uiteindelijk werd haar doorzettingsvermogen beloond. De producers merkten haar vastberadenheid op en gaven haar de rol.
Persoonlijke worstelingen
Dallas werd een enorme hit en Charlene’s vertolking van de getroebleerde Lucy Ewing maakte haar een begrip. De aflevering waarin haar personage trouwde, trok maar liefst 65 miljoen kijkers, waarmee ze haar plaats in de televisiegeschiedenis veiligstelde.
Naarmate haar roem groeide, nam ook de druk toe. Charlene was overal: ze stond op de covers van tijdschriften, verscheen in talkshows en werd een favoriet in spelshows. Ze nam muziek op, financierde een korte film en presenteerde evenementen zoals de Macy’s Thanksgiving Day Parade en Dick Clark’s New Year’s Eve Party. Tegelijkertijd combineerde ze haar vaste rollen in series als Love Boat, Fantasy Island en Circus of the Stars.
Maar met de roem kwamen ook persoonlijke problemen. In 1982 trouwde ze met countryzanger Johnny Lee, maar hun huwelijk eindigde al na twee jaar in een scheiding. Ze had bijna geen privéleven meer. Haar huwelijksproblemen haalden de krantenkoppen en ze kreeg zelfs obscene telefoontjes.
Soms probeerden vreemden haar blonde haar vast te pakken. Als ze met haar jonge dochter naar een restaurant ging, stonden mensen naar haar te staren en te wijzen. Tot overmaat van ramp kreeg Charlene ook nog eens financiële problemen, die uiteindelijk leidden tot de executieverkoop van haar huis.
Dieptepunt
De meeste mensen die Charlene benaderden, waren echter aardig en ze begon te begrijpen dat dit gewoon bij het vak hoorde. Halverwege de jaren tachtig had haar acteercarrière echter een dieptepunt bereikt.
Ze presenteerde een aflevering van Saturday Night Live, die een van de slechtste afleveringen van dat seizoen bleek te zijn. In het voorjaar van 1985 werd ze ontslagen bij Dallas. Veel fans wilden haar terug en ze kreeg duizenden brieven, terwijl geruchten over een mogelijke comeback jarenlang de ronde deden.
Ook Larry Hagman was erg teleurgesteld toen Charlene Tilton Dallas verliet. In 1988 herinnerde ze zich: “Hij belde me en zei: ‘Je bent echt een goede actrice, dat hebben we nooit beseft. Ik denk dat Larry zich voor mij heeft ingezet om me terug te halen in de serie.”
En ze kwam echt terug. In datzelfde jaar keerde ze terug naar Dallas en bleef nog twee seizoenen, tot ze in 1990 vertrok, net een jaar voor de laatste aflevering van de serie.
Na Dallas bleef Charlene Tilton close met Larry Hagman, die zich zorgen maakte over zijn slechte gezondheid. In 1995 kreeg Hagman de diagnose leverkanker en moest hij een transplantatie ondergaan. Gelukkig kreeg hij de transplantatie en overleefde hij deze zware tijd. Hoewel Tilton niet in de reüniefilms van Dallas te zien was, speelde ze wel een rol in Dallas Reunion: The Return to Southfork in 2004.
Haar man stierf op 54-jarige leeftijd
Een andere enorme klap voor Charlene kwam in 2009, toen haar verloofde, cameraman Cheddy Hart, op tragische wijze overleed. Cheddy stierf plotseling aan hartfalen op 54-jarige leeftijd en zijn overlijden verwoestte Charlene’s wereld.
“Ik zat gewoon op de bank te drinken en sigaretten te roken”, vertelde ze aan People.
Maar in plaats van zich door de tragedie te laten definiëren, koos Charlene ervoor om haar verdriet om te zetten in iets positiefs. Ze werd een voorvechtster voor autisme en gebruikte haar platform om mensen in nood te helpen.
Ze begon ook met het geven van acteerlessen aan kinderen en volwassenen met autisme, waardoor ze een nieuw doel in haar leven vond en genas door haar werk.
Tegenwoordig woont de 66-jarige Charlene in Nashville, Tennessee, waar ze een rustiger leven leidt, omringd door haar dochter Cherish en twee kleinzonen, die ze liefkozend “Glamma” noemt.
Charlene Tilton vandaag
Ze heeft een lange weg afgelegd sinds haar turbulente jeugd en nu, als oma, geniet ze van de vruchten van haar zwaarbevochten rust. In een interview met People vertelde Charlene dat ze vrede heeft gesloten met haar jeugd, vooral nadat ze twee jaar geleden via een DNA-test ontdekte dat ze drie halfbroers en -zussen heeft die, net als zij, hun biologische vader nooit hebben gekend.
Toen ze hem uiteindelijk vonden, hoorden ze dat hij zes maanden eerder op 93-jarige leeftijd was overleden. Toch zegt Charlene: “Ik loop niet met een chip op mijn schouder rond. Ik heb geen medelijden met mezelf. Ik zie de positieve kant van dingen, en dat heeft me goed geholpen in moeilijke tijden.”
Als je terugkijkt, is het verhaal van Charlene Tilton echt inspirerend. Ze heeft meer tegenslagen gehad dan de meeste mensen zich kunnen voorstellen: van een jeugd in pleeggezinnen tot de uitdagingen van roem en vreselijke persoonlijke verliezen.
Maar ondanks alles heeft ze nooit opgegeven. Haar veerkracht, zowel als actrice als als vrouw, blijft mensen overal inspireren en bewijst dat, waar je ook begint, doorzettingsvermogen zelfs de moeilijkste strijd in een overwinning kan veranderen.