Wij waarschuwen gevoelige lezers.
Je kunt je nooit voorbereiden op het verlies van je kind.
Het verdriet en de pijn als je afscheid moet nemen van degene van wie je het meest houdt op aarde, kan je hart echt breken.
Voor Whitney Quinton en haar partner was het een nachtmerrie toen ze afscheid moesten nemen van hun langverwachte dochter, voordat ze zelfs maar een kans had om te leven.
Whitney Quinton heeft jarenlang gevochten tegen verschillende gezondheidsproblemen, zoals endometriose en adenomyose, schrijft ze voor Love What Matters.
Nadat haar zoon was geboren, kreeg ze een vreselijke miskraam, maar droomde er niettemin van om hem op een dag een broertje of zusje te geven.
Drie jaar na de miskraam onderging ze een operatie aan haar endometriose, en kort daarna hoorde ze dat ze weer zwanger was.
Het geluk was enorm en zowel Whitney als haar partner raakten erg opgewonden.
“Toen we 21 weken zwanger waren, gingen we naar onze scan om het geslacht te weten te komen. Ze lieten ons weten dat het een meisje was en we waren dolblij! De scan duurde echter langer dan normaal. Ze brachten een andere technicus om meer foto’s te maken en gaven ons toen de opdracht om naar de spreekkamer te gaan.”
“Ik begon me op te winden terwijl we wachtten en mijn man probeerde me gerust te stellen dat alles goed zou komen. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd, ik dacht aan alles wat ze kon hebben en hoe bang ik was”, schreef ze in haar bericht op de site.
‘Ik viel op mijn knieën en bleef schreeuwen’
Al snel kwam het nieuws dat geen enkele ouder het wilde horen.
De dokter kwam binnen. Ze vertelde ons dat het hart van onze dochter op de verkeerde plek zat, dat ze een nier miste, dat haar lange botten niet groeiden en dat ze ernstige afwijkingen aan haar handen en voeten had. Vervolgens zei ze in zeer directe bewoordingen: “U kunt deze zwangerschap in de komende drie weken beëindigen als u dit niet aankunt.
Whitney herinnert zich hoe ze schreeuwde na het nieuws.
“Ik schreeuwde op een manier waarvan ik niet eens wist dat ik het kon. Ik viel op mijn knieën en bleef schreeuwen. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn man bleef mijn rug wrijven terwijl ook hij huilde.”
‘We huilden elke dag’
Ze beschrijft dat de volgende twee weken verschrikkelijk waren.
Zowel Whitney als haar man waren verdrietig, verward en moe. Ze ondergingen talloze tests en ziekenhuisbezoeken en kwamen erachter dat het meisje een heel zwaar leven zou krijgen, als ze het überhaupt zou overleven.
Ze kregen te horen hoe slecht hun dochtertje het zou stellen en dat er hoogstwaarschijnlijk nog veel meer fout zat dan dat ze konden zien
‘Mijn man en ik huilden dag en nacht. Het voelde alsof we niets meer te geven hadden. Uit egoïsme wilden we haar. Voor ons was ze perfect, ook al waren er zoveel gezondheidsproblemen. Het maakte ons niets uit. Maar als ouder leer je dat het niet gaat om wat het beste voor jou is, maar om wat het beste voor haar is en wat zij gewild zou hebben.”
Beviel van haar levenloze dochter
Om een beslissing te nemen wendde het echtpaar zich tot God. Ze begonnen intens te bidden, in de hoop duidelijkheid te krijgen over wat de juiste keuze was.
Whitney beschrijft de gebedstijden die zij en haar man in die periode samen hadden als enkele van de krachtigste dingen die ze in hun hele huwelijk hebben meegemaakt.
“Twee dagen later waren we het erover eens dat noch zij, noch ik ook maar één minuut langer zouden hoeven lijden. Een paar dagen later zou de inleiding plaatsvinden en tegen de avond zou ik medicijnen krijgen om de bevalling op gang te brengen. Ik zou de volgende dag van haar bevallen.”
Ze legt uit dat ze zich nog nooit zo ziek had gevoeld in haar leven. Haar zicht werd wazig en ze begon zelfs voor haar leven te vrezen.
Belangrijke woorden van de echtgenoot
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het een zwaar gevecht.
“Ik werd wakker en de verloskundige kwam naar me toe. Ik sliep toen onze dochter, Ruby-Jo, ter wereld kwam. De dokter kwam binnen om haar kleine, 0,5 kilo zware, levenloze lichaam op te halen en ik was in complete shock.”
Whitney werd getroffen door een golf van schuldgevoel, woede en verdriet.
Wij waarschuwen voor sterke beelden
Toen sprak haar man enkele woorden die ze nooit zal vergeten.
‘Het is oké, het is je gelukt. Ze is eindelijk thuis en ze is perfect. Ze is bij onze familie in de hemel en ze heeft geen pijn meer. Ik ben zo trots op je”, zei hij.
“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan de woorden die mijn man die dag tegen me zei. Hij redde me toen en zijn woorden blijven me dagelijks redden als ik vecht tegen demonen vanwege de wereldschokkende beslissing die we voor haar moesten nemen.”
Overlevingskans
Achteraf ontdekte het echtpaar dat de hartafwijking van het meisje ongetwijfeld haar zou hebben betekend moesten ze de hele zwangerschap hebben doorgezet.
“Het was moeilijk nieuws om te ontvangen, maar het was een opluchting om te weten dat we de beslissing hebben genomen die het beste voor haar was.”
Het verdriet om het meisje is nog steeds groot.
“Ze is verbonden aan onze familie en op een dag in de hemel zullen we allemaal herenigd worden. Ik zal haar omhelzen en ik weet dat ze ons dankbaar zal zijn dat we haar van al haar lijden hebben verlost. We zullen haar bedanken omdat ze ons heeft geleerd hoe ons tot God te wenden, meer medeleven te hebben en er voor anderen te zijn tijdens hun tragedies om hen op te beuren.”
Rust zacht, Ruby-Jo.