Ik was best jong toen mijn grootmoeder naar een verzorgingstehuis ging wonen. Ze was ziek, en we wisten allemaal dat ze niet lang meer te leven had.
Ik hield echt van mijn oma. Ik riep haar iedere ochtend terwijl mijn moeder of vader nog lagen te slapen. Ze woonde bij ons.
Ze antwoordde altijd, en zei dat ze al wakker was. Maar jaren later, besefte ik dat ze het meeste van de tijd nog lag te slapen, maar altijd antwoordde, om me blij te maken.
We mogen nooit stoppen met houden van onze oudere familieleden. Daarom is dit verhaal zo belangrijk, hoewel het tegelijk erg pijnlijk is.
Iets wat overduidelijk was, toen mijn oma naar het verzorgingstehuis verhuisde, was dat ze het niet kon verdragen dat men haar hielp voor dingen die ze vroeger zelf kon. Ze was beschaamd dat ze die dingen niet meer zelf kon, en dat ze haar onafhankelijkheid zou verliezen. Het dragen van luiers was wellicht het moeilijkste aspect aan haar aandoening. Eerder hebben we gemeld over bejaardenmishandeling, maar wat je hieronder zal lezen is wellicht het ergste dat je ooit zal lezen. Kamiel dacht dat hij een geweldige plek gevonden had voor haar moeder Helen, die aan Alzheimer leed. Het tehuis werd omschreven als zeer zorgzaam en liefdevol. Na een tijd begon Kamiel echter te beseffen dat er iets fout was. Er was gewoon iets wat niet juist voelde. Op een dag ontdekte hij dat haar moeder Helen een blauw oog had. Hij had er genoeg van, en installeerde een verborgen camera. [caption id="" align="alignnone" width="600"]
YouTube[/caption]
Kamiel ontdekte al snel het ondenkbare. Ondanks dat hij een camera had geïnstalleerd, bleef hij hopen dat het misschien vals alarm was.
Maar na het bekijken van de beelden ontdekte hij dat niet een, maar verschillende verzorgers in het tehuis zijn moeder mishandelden.
[caption id="" align="alignnone" width="600"]
YouTube[/caption]
In de video hieronder zien we onder andere hoe een medewerker zijn neus snuit met Helens beddengoed. We zien bovendien hoe twee andere personeelsleden ongegeneerd beginnen te vrijen, terwijl Helen duidelijk ongemakkelijk in haar bed ligt.
[caption id="" align="alignnone" width="600"]
YouTube[/caption]
Verschillende andere bewoners gingen Helens kamer binnen en stalen haar bezittingen, zonder dat een verpleger hen ook maar tegenhield. Het ergste van allemaal was toen Helen een washandje met uitwerpselen in haar gezicht kreeg.
[caption id="" align="alignnone" width="600"]
YouTube[/caption]
Ik kan me alleen maar inbeelden dat dit het geval is bij meerdere bewoners van dit verzorgingstehuis. Ik werd gewoon misselijk bij het lezen hiervan.
Toen Kamiel de camerabeelden toonde aan directeur Alan Cavell, gaf hij toe dat ze gefaald hadden. Hij beloofde om de procedures te verstrengen en de veiligheid te verhogen zodat zo'n dingen nooit meer hoeven te gebeuren.
Al het betrokken personeel is intussen ontslagen. Een verpleger mocht zijn werk terug aanvangen toen Kamiel besloot om zijn moeder te verhuizen naar een ander tehuis. De manager werd na het incident ook ontslagen.
Maar geen enkel personeelslid werd gerechtelijk vervolgd voor mishandeling, tot grote ergernis van Kamiel.
Helen, die stierf in september 2016, was een geweldige moeder van zeven kinderen. Ze was verpleegster tijdens de tweede wereldoorlog voor ze moest vluchten voor de nazi's en naar Canada emigreerde. Dankzij haar attente zoon, kreeg Helen een waardig einde.
Hieronder kan je een video bekijken van de mishandelingen.
Verhalen over zo'n walgelijke mishandelingen in verzorgingstehuizen doet mijn bloed koken.
Ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben mocht dit met mijn familie gebeuren.
Het is belangrijk dat we elkaar helpen door dit verhaal te delen. Zo zullen meer mensen aandacht scheppen aan dit onderwerp. Dit is volkomen onacceptabel!