Wat zouden de Olympische Spelen zijn zonder meme-waardige content?
De Nederlander Arno Kamminga deed mee aan de 100 meter schoolslag bij de mannen tijdens zwemdag 1 en wist de sociale media te boeien met zijn opvallende zwemshort.
Hoewel hij als tweede eindigde, trok Kamminga de aandacht van het internet met zijn unieke keuze van zwemkleding.
Tijdens de Olympische Spelen Parijs 2024 in Paris La Defense Arena op zaterdag (27 juli) in Nanterre, Frankrijk, droeg de 28-jarige atleet een strakke, opvallende zwembroek.
In een beslissing die leek te zijn georkestreerd door een public relations team, koos Nederland voor een vleeskleurig oranje op de dijen van hun zwembroek, waardoor een optische illusie werd gecreëerd waardoor Arno bijna naakt leek, volgens News.com.au.
Deze gewaagde keuze verbaasde de sociale media en één persoon schreef op X (vroeger bekend als Twitter): “Zeker kijken voor de sport.”
Een ander vroeg simpelweg: “Naam???”
Een andere gebruiker riep uit: “IN HET OPENBAAR? IS DIT LEGAAL?”
Historisch gezien droegen Olympische zwemmers pakken die zo weinig mogelijk huid bedekten. Het scheren van het hele lichaam was de belangrijkste methode om de snelheid in het water te verhogen. De Spelen van 1996 in Atlanta markeerden echter het begin van de “bodysuit-revolutie” volgens NBC Olympics. Op deze Spelen maakten nek-tot-knie zwempakken hun debuut met Speedo’s Aquablade model gedragen door verschillende medaillewinnaars.
Op de Spelen van 2000 in Sydney droegen zwemmers zwempakken die het grootste deel van hun lichaam bedekten en dit leidde tot discussies over de vraag of deze zwempakken prestatieverhogende voordelen hadden. De World Aquatics, het bestuursorgaan van de zwemsport, weigerde deze pakken te verbieden, wat leidde tot een wijdverspreide toepassing.
Op de Spelen van 2004 werd Speedo’s Fastskin pak populair onder de gouden medaillewinnaars en op de Spelen van 2008 in Peking werd Speedo’s LZR Racer geïntroduceerd, aangeprezen als ’s werelds snelste zwempak vanwege de compressieve, waterafstotende en chloorbestendige stof die de weerstand verminderde en de vorm van de zwemmer stroomlijnde.
Ondanks dat hij tweede werd op de 100 meter schoolslag voor mannen met een tijd van 59,12, toonde Arno zich enorm teleurgesteld over zijn resultaat en schreef op Instagram: “Niet waar ik voor kwam,” vergezeld van een gebroken hart emoji.
Arno, een inwoner van Katwijk, sprak ook zijn bezorgdheid uit over een recente dopingcontroverse waarbij 23 Chinese zwemmers positief testten op een verboden middel, trimetazidine. Het Wereld Anti-Doping Agentschap (WADA) bevestigde deze berichten in april, maar accepteerde de bevindingen van een Chinees onderzoek dat de positieve testen toeschreef aan vervuiling van de stof.
Arno bekritiseerde het gebrek aan transparantie en vertelde dit aan Reuters: “Iedereen trekt het in twijfel, dus het is een lose-lose situatie voor iedereen – voor zwemliefhebbers, maar ook voor de Chinese zwemmers zelf. Ik denk dat het moeilijk is om te oordelen of iets te zeggen zonder alles te weten.
Terwijl Arno’s zwembroek velen amuseerde, kregen andere Olympische sportuitrustingen kritiek te verduren, met name de atletiektenues van Team USA. De risqué kleding, onthuld door Nike, leidde in april tot controverse met beschuldigingen van seksisme en twijfels over de bruikbaarheid.
Lauren Fleshman, een gepensioneerde wereldkampioene hardlopen in de VS, uitte haar afkeuring op Instagram door te zeggen: “Het spijt me, maar laat me één WNBA- of NWSL-team zien dat deze outfit enthousiast zou ondersteunen. Vrouwenkleding moet in dienst staan van prestaties, mentaal en fysiek. Als dit tenue echt goed zou zijn voor de fysieke prestaties, dan zouden mannen het wel dragen. Dit is geen toptenue voor atletiek. Dit is een outfit die voortkomt uit patriarchale krachten die niet langer welkom zijn of nodig zijn om de vrouwensport in het vizier te krijgen.”
Wat vond jij van de zwembroek? Laat ons weten wat je ervan vindt!