Veel mensen kijken terug op hun jeugd als een tijd van stabiliteit, liefde en veiligheid.
Mijn ouders hadden niet veel geld, maar ze probeerden mij en mijn broers en zussen altijd het beste te geven wat ze konden. Ook zorgden ze ervoor dat niemand van ons zich ooit iets minder voelde.
Helaas is de trieste waarheid natuurlijk dat niet elk kind zo’n geborgenheid en warmte krijgt te ervaren. Sommigen worden geboren in omstandigheden die ertoe leiden dat ze geen stabiele ouders hebben.
Sommigen gaan van pleeggezin naar pleeggezin en vinden nooit echt die ene plek waar ze thuishoren, terwijl anderen eindigen met ouders die hen mishandelen, verwaarlozen of misbruiken.
Toen Jessica Benzakein 12 jaar oud was, verloor haar moeder de voogdij over haar. Het betekende dat Jessica was overgeleverd tot het Amerikaanse pleegzorgsysteem.
Gezien haar leeftijd was het een nogal lastige situatie om je in te bevinden: ze was te oud voor de meeste stellen om haar op termijn te willen adopteren, maar te jong om zelfstandig op eigen benen te staan.
Daarom bestonden de zes jaar voordat ze 18 werd uit veel verhuizen, vaak opnieuw beginnen en van pleeggezin naar pleeggezin gaan.
Helaas vond Jessica nooit een plek waar ze zich helemaal thuis voelde, en als gevolg daarvan droeg ze een gevoel van eenzaamheid met zich mee.
Dat is de reden waarom ze, aldus Today, zich verantwoordelijk voelde om zelf kinderen op te voeden naarmate ze ouder werd.
Vijf jaar geleden nam Jessica twee groepjes broers in huis – zes jongens in totaal – die dringend een liefdevol huis nodig hadden.
Jessica had al twee biologische kinderen, Eli van 14 en Brenna van 9, met haar ex-man. Ze aarzelde echter niet om ja te zeggen tegen Will van 19, Carter van 14, Sidney van 13, Buddy van 8, Kendrich van 6 en TJ van 4.
“Iedereen vertelt me hoeveel geluk deze kinderen hebben en wat een goede daad ik heb gedaan,” legde Jessica uit aan Today.
“Maar… ik ga huilen… ze hebben me een taak gegeven. Ik dacht als twintiger dat ik niet echt een gezin nodig had. Maar toch wel. Ze geven me een doel in het leven.”
Vorig jaar kreeg Jessica’s verhaal een nog mooiere wending, toen een rechter in Milwaukee oordeelde dat ze officieel hun adoptiemoeder mocht worden.
“Denkt u dat het in hun belang is dat u hun moeder bent?” vroeg de rechter aan haar.
“Ik denk dat we best goed samen zijn,” zei ze. “Ik weet niet of ik de beste moeder ben, maar ik ben hún beste moeder. Ik hou van ze.”
Niet toevallig waren de zes jongens het daarmee volmondig eens.
Sidney zei tegen WISN: “Ik heb het gevoel dat dit de beste keuze is die ik zou kunnen maken.”
Carter voegde er ondertussen aan toe: “Het hele adoptiegebeuren doet er niet echt toe, omdat we elkaar hoe dan ook als een familie beschouwen.”
Jessica weet uit de eerste hand dat het opvoeden van een groot aantal kinderen geen eenvoudige taak is, laat staan de verantwoordelijkheid op zich nemen van zes jongens. Ze weet echter ook dat de strijd de moeite waard is als je bedenkt dat zes jonge zielen nu een liefdevol huis en een gezin voor altijd hebben.
Wow, ik ben overrompeld door Jessica’s vrijgevigheid en bereidheid om te helpen.
Vind je niet dat mensen zoals Jessica meer geprezen moeten worden in onze samenleving? Ik vind van wel!
Deel dit artikel op Facebook om je respect te betuigen aan deze geweldige vrouw.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.