Bernie en Diane Lierow hebben 5 zonen en hebben er altijd van gedroomd om hun familie nog uit te breiden.
Toen hun kinderen groot waren en het ouderlijk huis verlieten, besefte het echtpaar dat ze nog veel liefde over hadden en wilden zich ontfermen over een kind in nood.
Dus besloten ze een dochtertje te adopteren nadat vier van hun vijf zonen het huis al uit waren.
Na een poosje te hebben nagedacht over hun keuze besloten ze om voor de adoptie te kiezen.
Maar toen ze hun procedure wilden beginnen veranderde hun leven compleet door 1 beslissing die ze hebben gemaakt… op basis van een foto.
Bernie en Diane contacteerden een lokaal adoptieagentschap en kort daarna kregen ze de kans om enkele mogelijke kinderen te ontmoeten die ze konden adopteren.
Hoewel er veel kinderen “beschikbaar” waren, was Diane in de ban van een zwart-witfoto van een meisje die niet aanwezig kon zijn.
“Ik voelde een zekere aantrekkingskracht tot dit meisje,” vertelde Diane.
Het paar vroeg naar het meisje maar het agentschap gaf hen een waarschuwing. De adoptiemedewerkers waren niet happig om meer info te geven over dit meisje.
“Het enige wat ze ons vertelden is dat we beter een ander kindje zouden kiezen,” vertelde vader Bernie.
“Niet geschikt voor adoptie”
“Uiteindelijk vertelde een van de personeelsleden dat er iets mis was met haar en dat het meisje niet geschikt is voor adoptie,” vertelt Bernie verder.
Vervolgens zeiden ze dat het meisje in de foto niet goed was.
Maar het koppel bleef proberen. En dus besloten ze om een sociaal werker in te schakelen. Die vertelde hen een verhaal dat Bernie’s en Diane’s hart brak. Het meisje werd extreem verwaarloosd. De waarheid sloeg in als een bom.
Ze vernamen dat het kind was opgegroeid in extreme omstandigheden.
Danielle Crocket, zo heet het kind, stond bekend als “het meisje in het venster“.
In 2005 had de politie een telefoontje ontvangen van een bezorgde buur. Die had de politie verteld dat er iets niet juist was bij de buren. Hij vermoedde kindermisbruik.
Ze hadden een graatmager, bleek gezicht gezien die uit het raam aan het staren was.
Detective Mark Holste en zijn partner kwamen ter plaatse en wat ze aantroffen zou nog jaren nazinderen.
“Het was de meest afschuwelijke vorm van kindermishandeling die ik ooit had waargenomen,” vertelde Holste.
“Het was precies alsof je op eierschalen wandelde. Je kon geen voet verzetten of je trapte op kakkerlakken.”
Holste trof Danielle aan achteraan in het huis op een kapotte matras. Haar kamertje was niet groter dan een kleerkast en lag vol gebruikte luiers.
Jarenlange verwaarlozing had het kind ernstige trauma’s bezorgd.
Danielle kon niet eten en spreken, ze zat onder de luizen en vlooien. Ze woog 20 kg toen Mark Holste haar aantrof.
“De moeder vertelde dat ze haar best deed voor haar kind,” getuigt Holste.
“Ik antwoordde haar, “Noem je dat jouw best? Afschuwelijk.”
Ongeveer 85% van onze hersenen ontwikkelen zich tijdens de eerste vijf levensjaren, vertelt psycholoog Kathleen Armstrong, die het kind onderzocht.
Het meisje had de mentale capaciteit van een baby, ondanks dat ze 7 jaar was.
De arts noemde haar mentale toestand “omgevingsautisme”. Want ze had al een enorm lange tijd geen menselijk contact gehad, en daardoor volledig in zich gekeerd. Nooit had ze geleerd om te communiceren met andere personen.
Danielle’s moeder verloor haar ouderschapsrecht en het kind zelf moest 6 maanden in een ziekenhuis verblijven ter controle.
Toen Bernie en Diane al de verslagen lazen, waren ze er het hart van in.
“Het deed me huilen om te lezen hoe ze in zo’n omstandigheden moest leven, en de toestand waarin ze haar vonden,” vertelt Diane.
Maar het voelde alsof het was voorbestemd dat Danielle bij de familie zou horen.
Danielle haar integratie in het gezin verliep zeker niet gemakkelijk.
“We wisten niet of ze ooit zou kunnen eten met een vork of level,” vertelt Diane.
“Je begint te vrezen dat dit kind niet veel zal kunnen.”
Zeven tot acht keer per dag kreeg het kind een aanval. Buiten wilde ze niet komen. Ze schreeuwde de longen uit haar lijf en gooide zichzelf op de vloer. Zo vertelden haar adoptieouders in een interview uit 2009.
Ook eten was een probleem. Het kind at tot ze ziek werd omdat ze nooit had geleerd om zich te controleren tijdens heten. Dat komt omdat ze de eerste 6 jaren van haar leven werd verwaarloosd.
Maar Diane en Bernie houden van Danielle alsof het hun eigen kind was
Oversteeg alle verwachtingen
Met veel liefde en doorzettingsvermogen begon Danielle eindelijk beterschap te vertonen.
Dingen die banaal lijken zoals tanden poetsen, handen wassen en zelfstandig naar het toilet gaan waren enorme stappen vooruit. Dankzij de steun van de familie Lierow werd Danielle beter en beter.
“Ze oversteeg alle verwachtingen die de specialisten voor haar hadden,” vertelde Diane aan CBN in 2012.
“Kleine stappen zijn grote stappen voor iemand met beperkingen,” vertelde Bernie in 2014.
“Ze leerde dingen waarvan we nooit hadden gedacht dat ze ze zou kunnen.”
Spreken is nog steeds een moeilijk proces, maar ze spreekt Bernie aan met “papa” en zegt zelfs “ik zie jullie graag”.
Na de wreedheden die ze moest doorstaan van haar biologische moeder is Danielle extra voorzichtig wanneer ze in de buurt van andere vrouwen en moederfiguren komt. Het heeft lang geduurd tot ze kon communiceren met anderen, maar het gaat de goede richting uit.
“Ze is nog steeds agressief over eten,” vertelde Bernie in 2014.
Maar na haar succesverhaal, ziet de familie een goeie toekomst voor Danielle. Ze hebben er goeie hoop op dat ze iets van haar leven zal kunnen maken.
“Als ze meer in het dorp zou kunnen vertoeven met andere inwoners, zou het beter zijn,” vertelt Bernie.
Hoewel dit een tragisch verhaal is, lijkt de toekomst stilaan helderder en positiever. Dankzij de liefde van dit fenomenale echtpaar!