Elizabeth Cochran Seaman was geboren op 5 mei 1864, maar als je die naam niet kent, ze stond bekend als journaliste Nellie Bly.
Ze groeide op in Pennsylvania en als tiener wilde ze al werken en een carrière hebben.
Elizabeth´s vader overleed toen ze nog jong was en na zijn dood hielp Elizabeth haar moeder met haar 14 broers en zussen.
Elizabeth vond het maar niets dat vrouwen alleen de maatschappij konden dienen door thuis te werken, dus ze besloot een verschil in de wereld te maken.
Nadat ze een column las in de Pittsburgh Dispatch, getiteld “What Girls Are Good For,” werd Elizabeth zo boos dat ze een brief naar de uitgever stuurde.
De uitgever, George Madden, raakte zo onder de indruk van de bijdrage van Elizabeth dat hij haar vroeg een artikel te schrijven voor de krant.
Dat deed ze, en nadat Madden het las bood hij Elizabeth een baan aan en gaf haar de schrijversnaam: Nellie Bly.
Als Nellie Bly, schreef ze meestal over vrouwenrechten, wat ongebruikelijk was omdat toen artikelen voor vrouwen over mode, tuinieren en huisvrouwen moesten gaan.
Elizabeth schreef vaak onderzoekende artikelen waarbij ze undercover ging in snoepwinkels om de condities aan te tonen waar vrouwen in werkten
Maar na een tijdje besloten de uitgevers van Elizabeth haar naar de vrouwenpagina´s te verplaatsen en ze besloot Pittsburgh te verlaten voor grotere kansen in New York, zo schrijft Biography.
Het leven in de grote start begon moeilijk. Elizabeth had vier maanden lang geen werk. Maar toen kreeg ze een baan bij de New York World. Een van de eerste dingen die ze moest doen was undercover gaan in een gekkenhuis.
Haast niemand werd toegelaten in het Women’s Lunatic Asylum op Blackwell’s Island en niemand kwam er ooit achter hoe het daarbinnen eraan toe ging.
Hoewel er rumoer bestond over de mishandelingen van medewerkers van het gekkenhuis, werd er niets bewezen.
Dus met de belofte binnen 10 dagen vrijgelaten te worden, nam Elizabeth de zwaarste taak van haar leven aan.
Maar hoewel ze wist dat het zwaar zou worden, kon Elizabeth zich nooit voorstellen hoe erg het echt zou gaan.
Het ziekenhuis had twee keer zoveel patiënten als ze aankonden. Hun maaltijden bestonden uit droog brood, oud vlees, vies water en waterige soep. Overal liepen ratten.
Elizabeth deed alsof ze mentaal ziek was, maar ze beschreef de condities in het ziekenhuis als zodanig slecht dat een gezond iemand er ook gek van zou worden.
Elizabeth ontmoette meerdere vrouwen die geen mentale ziekte hadden, maar slechts arm waren of geen Engels spraken.
Patiënten werden mishandeld, geslagen, en werden natgespoten met ijskoud water in plaats van douches.
Dokters weigerden patiënten te geloven die over de mishandelingen klaagden, en diegenen die klaagden werden gestraft.
Vrouwen die echt mentaal ziek waren kregen niet de hulp die ze nodig hadden.
Zoals beloofd kwam er een advocaat 10 dagen later om Elizabeth op te halen.
Na het baanbrekende boek van Elizabeth over haar tijd op Blackwell’s Island, “Tien dagen in een gekkenhuis” was gepubliceerd, voerde de overheid veranderingen door in het tehuis en ging de situatie van de patiënten er enorm op vooruit.
Elizabeth zelf werd beroemd door het hele land. Ze bleef belangrijke artikelen schrijven, en dankzij haar beroemdheid hielpen haar artikelen de maatschappij te veranderen. Ze bleef schrijven over armoede, politiek en andere thema´s waar vrouwen eerder geen mening over hadden.
Elizabeth inspireerde veel jonge vrouwen voordat ze in 1922 aan een hartaanval overleed op 57-jarige leeftijd.
Twee jaar eerder had ze eindelijk gezien hoe vrouwen stemrecht kregen.
Elizabeth kreeg in haar korte leven een hoop voor elkaar. Deel dit artikel om meer bekendheid over haar leven en doelen te verspreiden. Laten we meer mensen inspireren om op te staan als dingen niet kloppen!