Christie en Alex waren al meer dan tien jaar getrouwd, maar hadden nooit kinderen gekregen.
In plaats daarvan stopten ze in deze periode al hun energie in hun carrière, maar dat betekende ook dat ze steeds verder van elkaar verwijderd raakten.
Normaal gezien dineerden Alex en Christie bij gelegenheden zoals Valentijnsdag en hun jubileum in een eenvoudig restaurant. Maar door de jaren heen waren deze uitstapjes meer een routine geworden dan romantische momenten, en Christie verlangde naar iets meer.
Christie’s levenslange droom was om de wereld te verkennen, zich onder te dompelen in verschillende culturen en onvergetelijke herinneringen te maken. Omdat er geen kinderen waren om hen vast te binden, zag ze deze droom als een manier om hun band te versterken.
Alex sloeg haar reisvoorstellen echter consequent af, omdat hij zei dat het te duur zou zijn en dat ze geld moesten sparen voor hun pensioen. Als zodanig begon de eens zo levendige liefde van Christie af te nemen toen ze voelde dat haar leven een alledaagse routine van werk en slaap werd.
Het noodlot sloeg toe toen bij Alex de diagnose van een zeldzame vorm van kanker werd gesteld, waardoor Christie gedwongen werd haar vervagende genegenheid onder ogen te zien terwijl hij te maken kreeg met het feit dat zijn dagen bij haar nu beperkt waren.
Op een dag, op weg naar huis van haar werk, kreeg Christie een telefoontje van het ziekenhuis. De stem van de verpleegster was ernstig: “Mevrouw Carson, het gaat niet goed met uw man. Het is het beste dat u meteen hierheen komt.”
Christie haastte zich naar het ziekenhuis, de emoties namen het over, en ze vroeg zich af waar hun relatie mis was gegaan. Toen ze arriveerde, kon Alex nauwelijks praten, maar hij probeerde zijn gevoelens over te brengen.
“Christie, ik weet dat ik je dit niet heb kunnen bewijzen, maar ik wil dat je weet dat ik meer van je hou dan van wat dan ook ter wereld. Op een gegeven moment besefte ik dat deze liefde misschien niet wederzijds was tussen ons,” zei hij tegen haar.
Zijn moeizame ademhaling kon de pijn achter zijn woorden niet verbergen. Tranen welden in Christie’s ogen terwijl hij vervolgde: “Ik hou echt van je, Christie, en ik had niet verwacht deze wereld zo vroeg te verlaten. Ik had zoveel dingen voor ons gepland.”
Alex stak zijn hand uit en Christie pakte die vast terwijl hij verder ging: “Dit zijn mijn laatste uren, en ik zou niets liever willen dan ze met jou doorbrengen. En als ik sterf, wil ik graag een stukje van jou meenemen. Dus stop alsjeblieft op mijn begrafenis iets in mijn zak, zodat ik het voor altijd kan bewaren.
Overweldigd antwoordde Christie: “Ik beloof dat ik dat zal doen, Alex. Maak je geen zorgen over mij. Ik zal voor mezelf zorgen. Rust maar uit en waak over mij vanaf daar.”
Tijdens hun laatste uren samen luisterden ze naar muziek, beleefden ze dierbare herinneringen opnieuw en zaten ze in een geruststellende stilte. Toen de avond viel, sloot Alex zachtjes zijn ogen en werd nooit meer wakker.
Op zijn begrafenis plaatste Christie haar medaillon in zijn jaszak, een lieflijk symbool van hun liefde. In zijn zak vond ze een briefje in het handschrift van Alex met de tekst:
Beste Christie,
Ik heb mijn hele leven van je gehouden, en ik ben blij dat jij het bent met wie ik de rest van mijn leven heb doorgebracht. Het spijt me dat ik, terwijl ik mijn liefde aan jou wilde bewijzen, vergat in het heden te leven, en daardoor raakten we ergens onderweg afstandelijk.
Ik herinner me dat je, toen we jonger waren, sprak over je levenslange droom om een café aan de oceaan te beginnen, waar je je heerlijke taartrecepten kon bakken en stevige maaltijden aan klanten kon serveren. Ik ben dit nooit vergeten, dus dat was elke dag mijn motivatie om zo hard te werken. Het spijt me dat het al mijn tijd in beslag nam dat ik je daarbij verwaarloosde.
Ik was zo dichtbij om te zien hoe jij deze droom vervulde, Christie. In mijn kluis ligt een bankboekje op je naam. Daar heb ik genoeg geld gespaard om je bedrijf te openen. Er zit ook een envelop in met documenten voor de aankoop van een stuk grond met een klein huisje met uitzicht op zee. Hier kun je je café vestigen.
Ik was niet van plan de aarde zo vroeg te verlaten. Ik wilde dit café samen met jou openen. Het spijt me dat ik er niet bij je zal zijn terwijl je dit werkelijkheid maakt, maar weet dat ik in gedachten en in geest altijd bij je ben.
Ik hou van je met heel mijn hart, voor eeuwig. Alex.
Christie was zo ontroerd en wenste dat ze de tijd kon terugdraaien. Ze bad tot Alex, sprak met hem over zijn onvervulde dromen en vond geleidelijk de kracht om verder te gaan.
Ter nagedachtenis aan haar geliefde echtgenoot lanceerde Christie ‘Uncle Alex’s Seaside Cafe’ – waarmee haar levenslange droom werd vervuld. Het diende als een bewijs van blijvende liefde en een herinnering dat er soms een hartverscheurend verlies nodig is om het vuur van liefde en ambitie weer aan te wakkeren.
Wat vonden jullie van dit mooie verhaal? Laat het ons weten in de reacties!