Josh en Katie Butler hadden altijd al gedroomd van een grote familie. En als ik zeg groot, bedoel ik eigenlijk gigantisch.
Katie vond ooit eens een briefje van Josh, waarin hij had geschreven dat hij 13 kinderen wilde hebben.
Het koppel besloot uiteindelijk om twee kindjes te krijgen en er daarnaast ook twee te adopteren.
Toen Katie en Josh Butler ontdekten dat ze in blijde verwachting waren, waren ze in de wolken. Ze besloten dat hun eerste zoon Dewey zou hete, en ze hadden alles gepland om het nieuwe familielid te verwelkomen.
Maar 20 weken ver tijdens de zwangerschap gebeurde iets angstaanjagend.
“In januari 2015, gingen we naar het ziekenhuis en ze vertelden ons dat het nekje erg gezwollen was en dat de baby misvormde voetjes had,” vertelt Katie aan The Advertiser.
“Deze waren allemaal markers voor genetische aandoeningen.”
Zowel Josh en Katie kregen een krop in de keel toen ze het vreselijke nieuws hoorden.
“Ze zeiden dat de echografie altijd fout kan zijn, en we misschien gewoon ene kleine baby zullen hebben. Maar naarmate Dewey begon te groeien, zag het er niet goed uit.”
Na 39 weken was de dokter genoodzaakt om een keizersnede uit te voeren. Katie mocht Dewey enkele seconden vasthouden voor ze hem snel weg brachten naar de neo-natale afdeling voor intensieve zorgen.
De dokters vertelden aan Katie en Josh dat hun zoon met horrelvoet (of klompvoet) geboren was en het Syndroom van Noonan had aan zijn nekje, zoals ze eerder vermoedden. Maar de situatie leek minder erg dan ze dachten.
“In de eerste weken was het eerste waarmee hij gediagnosticeerd was, diabetes. Maar toen ontdekten ze dat chromosomen 6 en 10 afgebroken waren en zich omgekeerd hadden, maar het gebeurde niet tegelijk. Eigenlijk miste hij bepaalde genetische informatie, en sommige genen waren verdubbeld,” vertelt Katie.
Helaas nam alles opnieuw een angstaanjagende wending toen Dewey opnieuw naar het ziekenhuis moest voor een routine-controle. Dewey moest snel geopereerd worden aan zijn hart, maar het jongetje stierf toen hij 4 maanden was.
Katie en Josh waren kapot van het leed.
Dagen en maanden gingen voorbij, maar Katie was overmand door donkere gedachten. Ze begreep niet hoe ze haar dierbare zoon verloren had. Het liet een zwart gat achter voor haar.
Maar het lot zou hun levens veranderen, deze keer met goed nieuws.
“Toen we in het ziekenhuis waren, werden we goeie vrienden met iedereen,” vertelt Katie.
“Aangezien we de moed verloren om nog kinderen te krijgen samen, (want Dewey’s toestand was genetisch), praatten we met verschillende verpleegsters over adoptie. In november, op een woensdag, richtte ik me tot God, wenend, dat ik een nieuw kindje nodig had. We hadden zoveel liefde en gaven het allemaal aan Dewey, en nu is hij niet meer… Ik moet mijn liefde in een nieuw kindje steken,” vertelde Katie.
Het bleek dat er nog een baby was, Braxtel, die in hetzelfde ziekenhuis geboren was als Dewey. Braxtel kon echter nooit naar huis keren. Hij had zware ademhalingsproblemen, maar leek goed te herstellen.
Er was echter 1 probleem: Braxtel had geen thuis of familie.
Een van de verpleegsters die Katie had leren kennen dacht onmiddellijk aan haar toen de situatie van Braxtel ernstiger en ernstiger leek.
Ze vroegen aan Katie en Josh of ze geïnteresseerd waren in adoptie, en het koppel besloot om Braxtel enkele dagen later te zien.
“Net zoals Dewey, lag Braxtel aan een ademhalingsmachine, en toen de dokters het vertelden dachten we: ‘we kunnen dit’. Dewey had geen enkele kans dat zijn longen zouden verbeteren, maar Braxtel leek wel beter te worden. Het was een positieve situatie,” vertelt Katie.
De biologische ouders van Brax konden niet voor hem zorgen, ze konden de medische kosten niet betalen.
“Zijn biologische mama besloot om hem voor adoptie op te geven, omdat ze erkende dat ze niet de beste zorgen kon geven,” zegt Katie.
“Dat is een harde beslissing. Maar ik ben blij dat ze dat gedaan heeft, zo kunnen wij voor hem zorgen.”
In februari 2016, mochten Katie en Josh hun baby mee naar huis nemen. Het was niet wat ze zich hadden ingebeeld toen ze eraan begonnen, maar ze konden niet dankbaarder zijn dat Brax in hun leven is nu.
“Er zijn veel emoties geweest,” zegt Katie.
“Onze hoogtes zijn soms erg hoog, maar onze dieptes ook erg diep. Ik ween gewoon. Ik moest hoopgevende liedjes zingen om me gefocust te houden en om het breder plaatje te snappen. God heeft er controle over, Dewey is verlost, Brax heeft een nieuwe familie, en er zoveel om blij over te zijn.”
Het koppel kan niet blijer zijn dan nu, en hun huwelijk is er ook veel sterker door geworden omwille van alles waar ze doorheen gegaan zijn. Hun pakkende en emotionele verhaal toont de kracht van liefde!
[arve url=”https://youtu.be/b5JD82FElAY” /]
Vergeet niet om dit artikel te delen met je familie en vrienden als je ook geraakt bent door hun verhaal, en als je Katie, Josh en Brax het allerbeste toewenst voor de toekomst!
Gepubliceerd door Newsner. Like aub.