Victoria Arlen werd geboren als drieling, samen met twee broertjes.
Als klein meisje hield ze van dansen en was ze extreem getalenteerd in sport. Over de hele lijn was ze een hoopvol, energiek meisje.
Maar, toen ze 11 was, had Victoria griepachtige symptomen. Ze viel verschillende keren flauw en had bloedarmoede.
Twee weken later, was ze verlamd vanaf de middel.
Beetje bij beetje stopte haar lichaam met werken. Een ernstige ontsteking aan de hersenen en ruggenwervel vernietigde haar hele leven.
Haar familie kon alleen toekijken hoe Victoria haar spraakvermogen verloor, net als het kunnen eten, of vrij bewegen.
Maar haar ongelooflijke verhaal was nog niet voorbij. Wat er vier jaar later gebeurde zou de hele familie en alle dokters choqueren.
In 2006, toen Victoria 11 was, gleed ze weg in een coma met griepachtige symptomen.
Ze had geen controle meer over haar armen, kon niet meer zwellen of eten doorslikken en kon ook niet meer praten.
En toen werd alles donker
Het was alsof ze traag op de aan/uit-schakelaar had gedrukt, het zogenaamde controlepaneel dat haar hersenen controleert. Ze was aan het wegebben.
En toen werd alles donker.
Victoria zat bijna 4 jaar lang vast in haar eigen lichaam.
De dokters legden uit aan haar familie dat ze in een vegetatieve toestand zat. Ze kreeg voeding langs een buisje om haar in leven te houden.
Haar ouders kregen al vroeg te horen dat haar overlevingskansen heel erg laag waren.
“We verloren haar toen,” zei haar moeder Jacqueline.
Wat niemand wist was dat Victoria haar geliefden kon horen spreken.
Twee jaar nadat ze in coma was terechtgekomen, werd ze opnieuw mentaal ‘wakker’, maar kon haar lichaam niet bewegen. Ze kon gesprekken rondom haar horen en wilde reageren, maar haar lichaam wou niet antwoorden op de impulsen van haar hersenen.
Victoria kon niemand vertellen wat er aan het gebeuren was binnen in haar.
Voorspelling van dokters
Tegen dan hadden de dokters de ziekte ontdekt die Victoria’s ruggenwervel en hersenen had verlamd.
Ze hoorde de dokters vertellen aan haar familie dat ze effectief hersendood was. Ze zou de rest van haar leven in een vegetatieve toestand blijven.
“Maar mijn ouders geloofden in me. Ze installeerden een ziekenhuiskamer in ons huis in New Hampshire, en zorgden voor me. Mijn drie broers – we zijn een drieling en ik heb 1 oudere broer – praatten met me en hielden me op de hoogte over wat er gaande was buiten mijn kamer. Ze moedigden me aan om te vechten en sterker te worden. Ze wisten niet dat ik hen kon horen, maar ik kon hen horen,” zegt Victoria aan ESPN.
In 2010 was Victoria volledig weg uit haar vegetatieve toestand.
Het begon in december 2009, toen ze oogcontact kon maken met haar moeder. Vanaf daar begon ze geleidelijk aan terug tot leven te komen. Ze kon haar vinger bewegen, daarna kon ze zelfs wuiven met haar hand. En uiteindelijk kon ze terug woorden vormen, en deze woorden werden zinnen.
Ze begon zelfstandig pudding te eten, tot ze geleidelijk aan een steak kon eten. De eerste in vier jaar tijd! Victoria kon zelfs opnieuw haar gsm vasthouden, en leerde hoe ze iemand wilde ‘porren’ op Facebook.
Maar ondanks de ongelofelijke verbeteringen bleef er 1 iets dat ze niet kon: haar benen bewegen.
Victoria kreeg te horen dat de zwelling naar haar hersenen en ruggenwervel permanente schade had veroorzaakt. Ze was voor goed verlamd vanaf haar middel.
Elke specialist vertelde haar hetzelfde: “Je moet gewoon worden aan het zitten in een rolstoel.”
Gepest om haar rolstoel
Maar Victoria straalt zelfvertrouwen uit zoals maar weinigen kunnen. Ze vocht keihard om de onmogelijke kansen te overwinnen.
Toen de dokters haar vertelden dat ze nooit meer zou kunnen wandelen, weigerde ze om hen te geloven. Ze wist dat ze niet voorbestemd was om haar hele leven in een rolstoel door te brengen.
Ondanks haar winnaarsmentaliteit, was het echter moeilijk voor Victoria om vooruitgang te boeken op dat vlak. Toen ze terugkeerde naar school in een rolstoel werd ze zelfs gepest daarvoor.
Ze keek er naar uit om terug naar school te gaan, maar na haar eerste dag daar, wilde ze nooit meer terugkeren.
Victoria kwam volledig kapot thuis, in tranen. Die dag beloofden haar ouders dat ze alles zouden doen om hun dochter te helpen om haar zelfvertrouwen terug te winnen om opnieuw naar school te kunnen gaan.
Ze hielden die belofte, en verloren nooit de hoop.
En hoop was het enige dat Victoria had. De kans dat ze terug zou kunnen lopen was namelijk zo goed als onbestaande.
Een bepaalde spreuk legde haar strijd uit tijdens deze periode: “Optimisme is de hoop dat leidt tot succes. Niets kan gedaan worden zonder hoop en vertrouwen.”
Uiteindelijk kwam het keerpunt er, door Victoria’s kindertijd.
Tijdens haar jeugd woonde ze nabij een meer en leerde ze op jonge leeftijd zwemmen. Victoria was een echte waterrat. Ze maakte deel uit van een zwemteam en had deelgenomen aan wedstrijden sinds ze 10 jaar was.
Tijdens het herstellen van haar ziekte, geloofde Victoria dat ze nooit opnieuw zou kunnen zwemmen. Ze dacht dat het onmogelijk was zonder haar benen te gebruiken.
Maar haar broers dachten daar anders over. In 2010 gooiden ze haar in het zwembad! Ze was eerst doodsbang, maar al snel bleek dit het broodnodige duwtje die ze nodig had.
Ze zegt dat ze op die manier in het leven kon ‘springen’. Tijdens het zwemmen was Victoria verlost van haar rolstoel, en tot haar grote verbazing bleef ze een hele goeie zwemster.
Paralympics
Wat nog beter is, was dat het water haar niet alleen veel vrijheid gaf, maar ook vertrouwen.
Tijdens de zomer van 2011, nam Victoria als 17-jarige deel aan de Paralympics Olympische Spelen, voor het Amerikaanse team. Ze nam drie zilveren medailles mee naar huis en een gouden medaille in de 100 meter free-style. Ze haalde ook een nieuw record tijdens dat toernooi.
Toen ze terug huiswaarts keerde vanuit Londen, wisten de meeste mensen wie ze was. Victoria werd uitgenodigd als spreker in veel evenementen, en mensen begonnen haar zelfs te herkennen in de supermarkt.
Ze begon haar verhaal te vertellen aan televisiereporters van over de hele wereld, en haar verhaal werd ook gepubliceerd in verschillende magazines. Zo werd ze een inspiratie voor miljoenen mensen ter wereld.
Er was echter nog 1 iets dat haar irriteerde: haar rolstoel.
In 2013 verhuisde Victoria naar San Diego om deel te nemen aan het Project Walk-programma. Deze organisatie helpt mensen om opnieuw op twee benen te staan.
Verhuizen naar San Diego
“Mijn moeder en mezelf verhuisden naar San Diego en woonden bij familie zodat ik elke dag kon trainen. We beseften dat dit de beste plaats was om te wonen, maar we wilden ook geen honderden kilometers van mijn broers en vader wonen. Dus besloot mijn familie om de eerste Project Walk aan de oostkust te organiseren. Op deze manier kon ik elke dag trainen en mijn doel bereiken, terwijl anderen in mijn dorpje opnieuw de hoop konden krijgen die ze nodig hadden,” zegt Victoria.
Specialisten in het ziekenhuis waren sceptisch over Victoria’s kansen om terug te kunnen wandelen.
Een dokter vertelde haar ouders dat hij er beter “niet te veel geld zou op wedden”. Ze antwoorden hem, met precies wat hij hen vertelde niet te doen. Zo konden ze een Project Walk in Boston oprichten.
Op 11 november 2015 kon Victoria opnieuw kleine stapjes voorwaarts zetten.
Ze zat vast in een harnas boven een tredmolen, met twee trainers die haar hielpen met het bewegen van haar benen.
Tegen dan was het zes jaar geleden sinds ze opnieuw ‘wakker werd’. Haar benen waren doodverklaard door verschillende dokters, opnieuw en opnieuw.
6 uur trainen per dag
Victoria stond elke dag op en trainde 6 uren om haar doel te bereiken.
Traag maar zeker begon ze opnieuw beweging in haar benen te krijgen. Ze begon opnieuw te wandelen met behulp van krukken.
Vijf maanden later, op 3 maart 2016, kon ze de krukken weggooien en volledig zelfstandig wandelen. Sindsdien kan niemand haar meer stoppen.
“Dat wil niet zeggen dat elke dag perfect was. Wandelen is nog steeds uitdagend en moeilijk en ik heb nog steeds een handicap. Ik draag beugels aan mijn benen, volg een intens trainingsprogramma van twee tot drie uur per dag, en op de dagen waar mijn benen verlamd-achtig aanvoelen, heb ik krukken in mijn buurt. Maar mijn moeite is veel minder zichtbaar nu,” legt ze uit.
Enkel haar trainer en en dichte familie kennen de echte schade, en er is nog steeds dagelijkse inspanning nodig om te blijven verbeteren.
“Maar het is het allemaal waard. Het is 10 jaar geleden sinds ik iemand in zijn of haar ogen kon kijken, in plaats van altijd naar iemands achterwerk te kijken de hele dag.”
Toen Victoria voor het eerst recht stond uit haar rolstoel, wist ze niet wat ze moest denken.
Ze was onzeker over hoe mensen zouden reageren.
“Maar toen besefte ik dat dit mijn pad is, en niemands anders en misschien kan het hoop geven aan mensen die het het meeste nodig hebben.”
Vandaag heeft Victoria haar nieuwe identiteit teruggevonden na een turbulente rit van 10 jaar.
Ze is winnaar van gouden medailles op de Paralympics, is hoofdredactrice bij de sportzender ESPN en bovenal is ze een overlever.
Victoria wordt vaak aanzien als een wandelende en sprekend mirakel, en een inspiratie voor allen. Ze is echter voorzichtig en zegt dit:
“Ik deed dit niet alleen. En ik ben dankbaar voor iedereen die me heeft geholpen. Elke dag heb ik meer vertrouwen in mijn nieuwe zelf. Ik dacht dat deze stappen op 3 maart mijn laatste stappen zouden zijn. Maar dat was slechts het begin.”
Wat een ongelooflijke weg heeft deze moedige, sterke en inspirerende vrouw afgelegd!
Het minste dat we kunnen doen is haar verhaal delen zodat al onze vrienden en familie de kans kregen om geïnspireerd te worden door haar strijd!
“Optimisme is de hoop dat leidt tot succes. Niets kan gedaan worden zonder hoop en vertrouwen.”
We wensen je al het beste voor de toekomst, Victoria.