Vijftig jaar raakte Kim Phuc Phan Thi zwaar verbrand toen een napalmbom haar dorp in Vietnam trof. Nu heeft ze haar laatste behandeling ondergaan voor alle pijn en littekens die ze die verschrikkelijke dag had opgelopen.
Vijf decennia geleden, toen ze werd gefotografeerd terwijl ze wegrende van de aanval, werd ze bekend als het ‘napalmmeisje’, maar inmiddels is ze zoveel meer.
“Nu 50 jaar later ben ik geen oorlogsslachtoffer meer, ik ben niet het napalmmeisje, nu ben ik een vriend, ben ik een helper, ik ben een grootmoeder en een overlevende die smeekt om vrede.”
Phan Thi herinnert zich de dag van het bombardement. Even voor de aanslag waren zij en andere kinderen aan het spelen bij een schuilkelder.
“Na de lunch riepen de Zuid-Vietnamese soldaten dat de kinderen moesten rennen”, vertelde ze aan CBS4.
Ze rende zo snel als haar kleine beentjes haar konden dragen, maar het was niet snel genoeg.
Haar dorp was aangevallen. Er was overal vuur en de napalm van de bommen had haar kleren letterlijk van haar lichaam gebrand.
“Ik herinner me nog wat ik op dat moment dacht, oh mijn god, ik ben verbrand, dan zal ik lelijk zijn en dan zullen mensen me op een andere manier zien.”
Terwijl ze rende, was de 20-jarige AP-fotograaf Nick Ut foto’s aan het maken. Hij legde Phan Thi en andere slachtoffers van de oorlog in Vietnam vast op de gevoelige plaat, terwijl ze probeerden te vluchten.
Na het vastleggen van de Pulitzer Prize-winnende foto van Phan Thi, bekend als The Terror of War, goot hij water over haar en bracht haar en verschillende kinderen naar een nabijgelegen ziekenhuis. Maar niemand dacht dat ze het zou overleven.
“Zelfs de dokter zei dat ze zou sterven, dat ze het echt niet zou overleven. Ik vroeg het ze drie keer en ze zeiden nee, toen hield ik mijn mediapas vast en ik zei dat, als ze sterft, mijn foto op elke voorpagina van elke krant zou verschijnen. En ze maakten zich zorgen over wat ik zei en namen haar meteen mee naar binnen,” zei Ut.
“Om eerlijk te zijn heeft hij mijn leven gered en werd hij een deel van mijn familie”, zei Phan Thi.
Herstel
Ze herstelde van haar verwondingen en woonde tot 1992 in Vietnam, toen ze op de terugweg van haar huwelijksreis naar Canada overliep.
Ze had echter nog steeds te maken met de fysieke en emotionele pijn van de aanval en de aandacht die de foto kreeg.
“Toen ik opgroeide, wilde ik soms verdwijnen, niet alleen vanwege mijn verwondingen – de brandwonden hadden littekens veroorzaakt op een derde van mijn lichaam en veroorzaakten intense, chronische pijn – maar ook vanwege de schaamte voor mijn misvormingen”, schreef ze in The New York Times.
“Ik probeerde mijn littekens onder mijn kleren te verbergen. Ik had verschrikkelijke angsten en depressies. Kinderen op school deinsden voor me terug. Ik was een figuur van medelijden voor de buren en, tot op zekere hoogte, mijn ouders. Toen ik ouder werd, vreesde ik dat niemand ooit van me zou houden.”
In de loop der jaren, na talloze interviews met de media en ontmoetingen met verschillende regeringsleiders, begon ze een behandeling te krijgen om de intense pijn die ze dagelijks voelde te verminderen.
“Zoveel jaren dacht ik dat ik geen littekens meer zou hebben, en geen pijn meer, als ik in de hemel ben”, zei ze in 2015. “Maar nu – de hemel op aarde voor mij!”
Sindsdien heeft ze 12 gespecialiseerde laserbehandelingen gekregen van een arts in Miami, allemaal gratis, ontworpen om haar huid gladder en zachter te maken.
De behandeling die dinsdag plaatsvond was haar laatste, volgens Miami Dermatology & Laser Institute.
Na al die jaren houden Ut en Phan Thi nog steeds contact, dus het was alleen maar passend dat Ut aan haar zijde stond toen ze haar laatste behandeling kreeg.
In de toekomst heeft Phan Thi mogelijk meer kleine laserbehandelingen nodig.
Na jaren worstelen met haar identiteit, heeft Phan Thi eindelijk volledig omarmd wie ze is.
“Nu 50 jaar later ben ik geen oorlogsslachtoffer meer, ik ben niet het napalmmeisje, nu ben ik een vriend, ben ik een helper, ik ben een grootmoeder en een overlevende die smeekt om vrede.”
Deze foto is altijd een sterk symbool geweest voor de wreedheden van oorlog. En nu horen we dat het 50 jaar heeft geduurd voordat een onschuldig slachtoffer over haar fysieke verwondingen heen was.
Ik hoop echt dat we hiervan kunnen leren.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
