November 1963. Een vrouw met de naam Julie Mannix woonde in Philadelphia, VS. Ze was 19 jaar oud en verliefd op een man genaamd Frank von Zerneck. Maar er hing een donkere wolk over hun relatie.
Haar familie, die erg rijk was, weigerde hun liefde te erkennen.
Op een dag ging Julie naar haar gynaecoloog voor een routinecontrole. De dokter was een vriend van het gezin en hij deed een onverwachte ontdekking: Julie was zwanger! Maar hij vertelde het Julie niet. In plaats daarvan ging hij met het nieuws naar de moeder van Julie.
Voor Julie’s familie was een zwangerschap buiten het huwelijk volstrekt onaanvaardbaar. Maar ze moesten ook rekening houden met de wet: abortus was destijds illegaal in de VS.
Wat deden de ouders van Julie? Ze vertelden Julie niet dat ze zwanger was. De familie besloot te voorkomen dat Julie er achter zou komen dat ze zwanger was. De weken gingen voorbij en haar moeder en vader bedachten een plan: ze vertelden Julie dat ze aan depressies leed. Zo overtuigden ze haar om naar een psychiater te gaan. In die tijd was het legaal om abortussen uit te voeren bij mensen met een mentaal onwel gevoel.
Ze weigerde abortus – en werd opgesloten
Het was rond die tijd dat Julie ontdekte dat ze zwanger was. Ze weigerde een abortus en wilde haar kind houden.
Haar ouders kozen ervoor om haar 6 maanden lang opgesloten te houden in het psychiatrisch ziekenhuis. Tot haar vliezen braken.
Op 19 april 1964 werd de kleine Aimee geboren. Julie mocht haar dochter slechts een paar ogenblikken zien voordat ze de adoptiepapieren moest ondertekenen – en ze Aimee moest laten gaan.
Julie was er kapot van. Het enige wat ze wilde was herenigd worden met haar dochtertje.
Ze probeerde het en probeerde het. Ze nam contact op met verschillende kerkelijke organisaties om te zien of ze informatie hadden over waar Aimee was.
Gehoopt op een hereniging
De maanden gingen voorbij en ze kreeg dezelfde antwoorden op al haar vragen: autoriteiten konden Julie geen informatie over haar dochter geven. Ze hoopte en bad dat Aimee bij een goed gezin was terechtgekomen. Maar ze leefde nog steeds in de hoop dat ze op een dag zou worden herenigd met haar dochter.
Julie was duidelijk getraumatiseerd door de hele ervaring. Ze verliet het ziekenhuis en bleef zoeken. Ze verhuisde naar New York en begon te werken als actrice. In 1965 trouwde ze met Frank en elk jaar vierden ze op 19 april de verjaardag van hun dochter. Het paar vond dat Aimee bij hen was, ook al was ze er fysiek niet.
Waar was haar dochter?
Dus waar was Aimee? Het bleek dat ze was geadopteerd door een heel goede familie en de naam Kathleen Marie Wisler had gekregen. Tragisch genoeg stierf haar adoptiemoeder toen ze net 6 jaar oud was. Een paar jaar later verloor ze ook haar adoptiepapa.
Kathleen groeide op en werd zelf moeder. Ze ontdekte haar geschiedenis en wilde haar biologische moeder vinden, en de relatie opbouwen die ze nooit had gehad toen ze in de jaren 60 werd geboren. Ze wendde zich tot de sociale diensten van haar stad om Julie te traceren. Al snel vond ze een spoor – op een website over films (de bekende website IMDb). Daar vond ze de naam Julie Mannix – de actrice die de moeder van Kathleen was.
Vond haar moeder – online
Ze staarde naar het computerscherm. Er stond een foto van een blonde vrouw met blauwe ogen. Haar moeder.
Op die webpagina kon ze lezen dat Julie, een jaar na de geboorte van Kathleen, met een producent, Frank, getrouwd was. Ze besloot contact te leggen – een beslissing die het leven van de hele familie een nieuwe wending zou geven.
Ze schreef een brief aan haar biologische ouders. Ze namen contact op en begonnen met elkaar te praten via Skype.
“Ik had nooit gedacht dat ik me weer een dochter zou voelen, en toch ben ik hier, gekoesterd door twee sterke en bedachtzame ouders die zich zorgen maken wanneer mijn kinderen ziek zijn,” schrijft Kathleen in een emotioneel artikel in Redbook Magazine.
This is the story of the child I fought so hard to save.
Posted by Redbook Magazine on Tuesday, November 8, 2016
Ze werden laat in het leven herenigd, maar ondanks de vreselijke beslissing die Julie’s ouders 50 jaar geleden moesten nemen, voelen ze zich nu weer als een familie.
Je kunt Julie over haar ervaringen zien praten, waarover ook een boek is verschenen:
Ik werd erg ontroerd door dit verhaal. Dit laat zien dat het nooit te laat is om ons te herenigen met degenen van wie we houden, ongeacht het aantal jaren dat is verstreken.
Deel dit verhaal met je vrienden, zodat zij ook de kans krijgen om te lezen over Julie’s happy end!