Men moet de gesprekken van andere mensen niet afluisteren. Maar laten we eerlijk zijn – het is soms moeilijk te vermijden. Vooral in krappe ruimtes zoals op bussen, metro’s of vliegtuigen.
Dat laatste is precies waar dit verhaal zich afspeelt. Het begint wanneer een passagier toevallig een gesprek tussen twee mannen hoort.
Na het incident wist de passagier, Denny Kukich, wat hij had gehoord … en besloot het openbaar te maken.
Het verhaal werd vervolgens gedeeld met Facebook-pagina Love What Matters:
“Ik legde mijn handbagage in de bagageruimte en ging zitten op mijn toegewezen stoel. Het zou een lange vlucht worden. ‘Ik ben blij dat ik een goed boek heb om te lezen. Misschien ga ik even een dutje doen,’ dacht ik.
Vlak voor het opstijgen kwam er een rij soldaten door het gangpad en vulde alle lege stoelen volledig om me heen. Ik besloot om een gesprek te beginnen.
‘Waar ga je heen?’ vroeg ik de soldaat die het dichtst bij me zat. ‘Petawawa. We zullen daar twee weken zijn voor speciale training en dan worden we ingezet in Afghanistan. ‘
Na ongeveer een uur vliegen, werd aangekondigd dat lunches beschikbaar waren voor vijf dollar. Het zou enkele uren duren voordat we het oosten bereikten en ik besloot snel dat een lunch de tijd zou helpen voorbijgaan …
Toen ik mijn portefeuille pakte, hoorde ik een soldaat zijn maat vragen of hij van plan was om lunch te kopen. ‘Nee, dat lijkt veel geld voor een lunch. Waarschijnlijk zou het geen vijf dollar waard zijn. Ik zal wachten tot we bij de basis zijn. ‘
Zijn vriend was het daarmee eens.
Ik keek rond naar de andere soldaten. Niemand kocht lunch. Ik liep naar de achterkant van het vliegtuig en gaf de stewardess een briefje van vijftig dollar. ‘Neem een lunch mee naar al die soldaten.’ Ze pakte mijn armen en kneep er stevig in. Haar ogen nat van tranen, ze bedankte me. ‘Mijn zoon was een soldaat in Irak; het is bijna alsof je het voor hem doet. ‘
Ze pakte tien zakken en liep het gangpad op naar waar de soldaten zaten. Ze stopte bij mij en vroeg: ‘Wat vind je het lekkerst – rund of kip?’
‘Kip,’ antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg waarom ze het vroeg. Ze draaide zich om en liep naar de voorkant van het vliegtuig. Ze keerde een minuut later terug met een bord uit de eerste klas.
‘Dit is mijn dank ..’
Nadat we klaar waren met eten, ging ik weer naar de achterkant van het vliegtuig, op weg naar de ontspanningsruimte. Een man stopte me. ‘Ik zag wat je deed. Ik wil er deel van uitmaken. Hier, neem dit. ‘Hij gaf me vijfentwintig dollar.
Kort nadat ik naar mijn stoel was teruggekeerd, zag ik de captain door het gangpad lopen, kijkend naar de nummers van het gangpad, ik hoopte dat hij niet naar mij op zoek was, maar merkte dat hij alleen keek naar de nummers aan mijn ant. Toen hij op mijn rij kwam stopte hij, glimlachte, stak zijn hand uit en zei: ‘Ik wil je hand schudden.’ Snel mijn veiligheidsgordel losmakend stond ik op en pakte de hand van de kapitein.
Met een dreunende stem zei hij: ‘Ik was een soldaat en ik was een militaire piloot. Eens kocht iemand een lunch voor me. Het was een daad van vriendelijkheid die ik nooit ben vergeten. “Ik schaamde me toen ik applaus hoorde van alle passagiers.
Later liep ik naar de voorkant van het vliegtuig, zodat ik mijn benen kon strekken. Een man die ongeveer zes rijen vóór me zat stak zijn hand uit en wilde de mijne schudden. Hij stopte nog eens vijfentwintig dollar in mijn hand.
Toen we landden, verzamelde ik mijn spullen en begon ik uit te wijken. Wachtend in de deur van het vliegtuig was een man die me tegenhield, iets in de zak van mijn hemd stopte, zich omdraaide en wegliep zonder een woord te zeggen. Nog eens vijfentwintig dollar!
Bij het binnenkomen van de terminal zag ik de soldaten verzamelen voor hun reis naar de basis. Ik liep naar hen toe en gaf ze vijfenzeventig dollar. ‘Het zal je enige tijd kosten om de basis te bereiken. Het wordt tijd voor een broodje.’
Tien jonge mannen verlieten die vlucht en voelden de liefde en het respect van hun medereizigers.
Terwijl ik snel naar mijn auto liep, fluisterde ik een gebed voor hun veilige terugkeer. Deze soldaten gaven alles voor ons land. Ik kon ze maar een paar maaltijden geven. Het leek zo weinig …
Een veteraan is iemand die op een bepaald moment in zijn leven een blanco cheque heeft geschreven die betaalbaar is gesteld aan ‘The United States of America’ voor een bedrag van ’tot en met mijn leven’.
Dat is eer, en er zijn veel te veel mensen in dit land die het niet langer begrijpen. ‘”
Dit verhaal bewijst echt hoe ver een beetje menselijkheid kan gaan.
Als ringen op water verspreidt vriendelijkheid zich. Een vriendelijkheid die deze soldaten nooit zullen vergeten.
Deel gerust dit prachtige verhaal met je vrienden op Facebook, zodat meer mensen begrijpen hoe leuk een gebaar kan zijn.