De 42e Academy Awards in 1970 was een avond vol glamour, maar één ster schitterde ongetwijfeld feller dan alle anderen.
Met haar 38 jaar was Elizabeth Taylor op het hoogtepunt van haar schoonheid en haar fantastische jurk en de wereldberoemde diamant om haar hals maakten de avond bijzonder.
Maar achter de schermen dreigde een hartverscheurend verlies het gebeuren te overschaduwen…
Terugkijken naar oude Oscarsceremonies is alsof je in een tijdmachine stapt die je meeneemt naar een tijdperk vol glamour en gratie. Eerlijk gezegd hadden de sterren van toen meer klasse in hun kleine vingers dan veel van de zogenaamde beroemdheden van nu bij elkaar.
Ik kan het niet helpen, maar voel een golf van nostalgie over me heen spoelen. Het is bitterzoet om naar deze iconische figuren te kijken, van wie er zoveel niet meer onder ons zijn. Voor mij dient het als een sterke herinnering aan hoe vluchtig het leven werkelijk is – een korte, prachtige reis waarvan we elk moment moeten koesteren.
Een historische avond
De 1970 Academy Awards was om vele redenen een gedenkwaardige avond, vooral omdat er geen officiële presentator was.
Het was ook een baanbrekend moment in de geschiedenis van de Oscars, want het was de eerste ceremonie die via satelliet werd uitgezonden voor een internationaal publiek.
Een van de meest iconische momenten van de avond was de ontvangst van de Academy Honorary Award door Cary Grant. Het publiek barstte uit in een daverend applaus, een oprecht eerbetoon aan zijn tijdloze aantrekkingskracht en opmerkelijke nalatenschap in de filmwereld.
Aan de andere kant stal de acceptatiespeech van John Wayne voor Beste Acteur voor zijn rol in True Grit ook de emotionele schijnwerpers. Het legendarische Amerikaanse icoon hield een bescheiden en gracieuze toespraak, waarin hij zijn oprechte waardering voor de eer liet zien.
Toch was de avond niet zonder controverses. Velen zijn het er nog steeds over eens dat de grootste diefstal in de geschiedenis van de Oscars plaatsvond toen Dustin Hoffman over het hoofd werd gezien voor zijn adembenemende optreden in Midnight Cowboy. Velen zullen aanvoeren dat John Wayne het beeldje kreeg voor zijn lange en trouwe dienst aan de filmindustrie, en misschien zit daar ook wel een kern van waarheid in.
Sinatra redde Cary Grant
Terugkijkend in de archieven is het duidelijk dat Cary Grant een hoofdrol speelde tijdens de Oscars van 1970. Toen de legendarische acteur het podium betrad om de Academy Honorary Award in ontvangst te nemen, verwachtte hij natuurlijk applaus – een eenvoudige beleefdheid.
Toen het publiek hem een staande ovatie gaf, stond hij op het punt van huilen.
“Toen iedereen opstond, was ik helemaal in de war. Ik dacht even dat ik dingen zag. Ik was zo verrast dat ik niet weet hoe ik mijn dankwoord heb gehouden,” herinnerde hij zich later.
Grant stond op het punt om in te storten, overmand door de emotie van het moment. Maar net op dat moment zag hij Frank Sinatra in de menigte, zijn ogen fonkelden met een ondeugende vonk en die snelle blik was alles wat nodig was om hem te kalmeren.
“Het trok me samen,” zei Grant.
Elizabeth Taylors entree
Maar laten we eerlijk zijn, de echte ster van de Oscars van 1970 was niet Cary Grant, Dustin Hoffman of zelfs John Wayne. Hoe opmerkelijk ze ook waren, het was een 38-jarige schoonheid die echt de schijnwerpers stal en iedereen betoverde in het Dorothy Chandler Pavilion in Los Angeles, Californië.
Toen Elizabeth Taylor het podium betrad om de prijs voor Beste Film uit te reiken, was haar entree niets minder dan betoverend.
Haar vriendelijkheid en vrijgevigheid stonden in schril contrast met het moordende karakter van Hollywood. “Liz Taylor, niemand is ooit zo mooi geweest,” zeiden de mensen, en het was waar.
Ze had een oprechte uitstraling die mensen aantrok.
Gekleed in een prachtige jurk die haar kleine taille omsloot en haar natuurlijke schoonheid benadrukte – zonder de zware bruine teint die toen populair was – liet ze iedereen in vervoering achter tijdens de 42e Academy Awards.
En met haar wereldberoemde Cartier diamant van 69 karaat om haar nek was het duidelijk dat Elizabeth niet zomaar een actrice was; ze was een icoon.
De waarheid over haar diamant
Als je de foto’s van Taylor van die avond goed bekijkt, is het moeilijk om niet gefascineerd te raken door het prachtige juweel om haar hals.
Toch kennen weinigen het verhaal achter dit iconische sieraad. De Taylor-Burton Diamond, die zo mooi glinsterde tegen haar huid, was niet alleen een glamoureuze accessoire – het was een symbool van liefde, vastberadenheid en een beetje Hollywood-drama.
Slechts enkele dagen voor 7 april 1970, de datum van de Oscars van dat jaar, gonsde de pers van verwachting en speculeerde over wat Elizabeth Taylor zou dragen op het glamoureuze evenement.
Er gingen geruchten dat ze van plan was om het publiek te verblinden met haar diamant van een miljoen dollar, die pas was gezet in een prachtige halsketting. Voor het voorrecht om dit juweel te mogen showen, betaalde Taylor naar verluidt een verzekeringspremie van $2.500 aan drie Australische bedrijven – wat tegenwoordig gelijk staat aan ongeveer $20.250.
Dit iconische stuk, bekend als de Taylor-Burton Diamond, woog maar liefst 68 karaat en was een geschenk van haar man, acteur Richard Burton.
Een razende maniak
De oorspronkelijke ruwe diamant, die in 1966 werd ontdekt in de Premier Mine in Zuid-Afrika, woog 241 karaat. Burton kocht de diamant tijdens een bezoek aan Londen, maar niet zonder slag of stoot. Aanvankelijk had juweliersfabrikant Cartier de diamant op een veiling gewonnen voor een recordbedrag van 1.050.000 dollar, waardoor Burton als onderbiedende overbleef.
Woedend over zijn verlies veranderde Burton in een razende maniak.
“Ik zou die diamant krijgen, al kostte het me mijn leven of 2 miljoen dollar, als dat meer was,” verklaarde hij.
Elizabeth bleef echter kalm.
“Elizabeth was zo lief als alleen zij kon zijn en protesteerde dat het niet uitmaakte, dat ze het niet erg vond als ze het niet had, dat er veel meer in het leven was dan snuisterijen, dat ze het zou redden met wat ze had,” schreef Burton later in zijn dagboek.
De dag na de veiling bracht Burton uren door bij een telefooncel in zijn hotel in Londen om samen met zijn advocaten het geld bijeen te krijgen om de diamant van Cartier te kopen – ongeacht de kosten.
Hun vastberadenheid wierp zijn vruchten af en de volgende dag was de diamant officieel van hen voor $1,1 miljoen.
“Ik wilde die diamant omdat hij onvergelijkbaar mooi is … en hij zou bij de mooiste vrouw ter wereld moeten zijn,” zei Burton later, waarmee hij de plaats van dit iconische juweel in de Hollywoodgeschiedenis verstevigde.
Bob Hope grap over Elizabeth Taylor
Komiek Bob Hope leidde een deel van de humoristische presentatie van films en acteurs die genomineerd waren voor de 42e Academy Awards en bracht zijn kenmerkende humor naar de avond.
Toen hij de hoge gasten aanwees, maakte hij een grapje over Taylor: “Ik weet dat Miss Taylor hier is. Ik zag een Brinks truck buiten geparkeerd staan.”
Richard Burton moest wel grinniken om de knipoog naar de prachtige collectie juwelen van zijn vrouw.
De waarheid over haar jurk
Op het moment dat Elizabeth Taylor de rode loper opstapte tijdens de 1970 Academy Awards, was het alsof de tijd stilstond.
Het eerste wat de aandacht trok was de prachtige kleur van haar jurk: een betoverend korenbloemblauw dat danste tussen violette en lila tinten bij elke verandering in het licht – en de honderden flitsende camera’s die elke beweging van haar vastlegden.
De jurk was niet zomaar een stuk stof; het was een meesterwerk ontworpen door Edith Head, bedoeld om elke centimeter van Taylor’s uitstraling te accentueren.
Om te beginnen was de kleurkeuze geen toeval. De kleur van de jurk, ontworpen door de iconische Edith Head, was zorgvuldig gekozen om te passen bij Taylor’s eigen betoverende ogen. Taylor werkte zelf samen met Head, op zoek naar een bijgewerkte versie van de jurk die ze droeg in de film A Place in the Sun uit 1951.
De jurk was meer dan alleen een modestatement; het was een kunstwerk. De diepe halslijn omlijstte de Taylor-Burton diamant perfect, waardoor de ketting kon schitteren en haar slanke figuur werd geaccentueerd.
“Het is ontworpen om Elizabeths nieuwe, slanke figuur te laten zien. Het is een zacht, zwevend, romantisch chiffon. Daaroverheen heeft ze een zachte, stola-cape tot op de grond van chiffon met een capuchon,” vertelde Edith Head aan AP.
Het was een look die gegrift zou worden in de geschiedenis van de Oscars, voor altijd verbonden met de elegantie en allure van Elizabeth Taylor.
Nam een bad van 10 minuten
Op de dag van het evenement was Taylors schoonheidsroutine naar verluidt verfrissend eenvoudig.
De gevierde filmster volgde geen uitgebreid huidverzorgingsregime; in plaats daarvan gebruikte ze een eenvoudige vochtinbrengende crème uit de drogisterij.
Hoewel ze graag haar eigen make-up deed, werkte ze voor belangrijke gelegenheden zoals de Oscars samen met een professionele visagist. Taylor gaf de voorkeur aan een pure foundation en zachte blush en gebruikte vaak cake eyeliner voor haar ogen. Interessant is dat ze nooit valse wimpers droeg, omdat ze van nature gezegend was met een dubbele set wimpers.
“Elizabeth nam een bad van 10 minuten aan het einde van haar make-up applicatie, om haar make-up te helpen fixeren en een beetje te ontspannen voor het evenement,” vertelde een vertegenwoordiger van House of Taylor aan AOL.
Huilde backstage
De gevierde ster, een van de laatsten van de klassieke Hollywood cinema, had een belangrijke rol tijdens de Oscars van 1970 – ze was er om de felbegeerde Best Picture award uit te reiken.
Achter de schermen heerste echter chaos.
Vlak voor haar optreden had Richard Burton net een hartverscheurende nederlaag geleden door de prijs voor Beste Acteur te verliezen van John Wayne. Dit was de zesde keer dat Burton genomineerd was zonder het iconische gouden beeldje in de wacht te slepen en het nieuws kwam voor Taylor als een donderslag bij heldere hemel.
Getuigen vertelden hoe de visagist zich moest haasten om haar look op te frissen voordat ze het podium op kon.
Toen ze eindelijk het podium op stapte, was haar kalmte wankel. Je kon het in haar ogen zien. Toen ze verscheen, viel er een stilte over het publiek; je kon een speld horen vallen.
Ondanks haar professionaliteit was het verlies van haar man duidelijk voelbaar toen ze de winnaar voor Beste Film aankondigde.
De man van wie ze hield had weer een verlies geleden en dat drukte zwaar op haar hart.
After-party
In zijn dagboek legt Burton de essentie van die magische avond vast:
“Woensdag de 8e: We gingen na afloop naar het feest en zaten daar met George Cukor, de Pecks en de Chandlers (eigenaren van de LA Times), maar we werden omringd door tientallen fotografen die, tot mijn vreugde, weinig aandacht besteedden aan wie dan ook, inclusief de winnaars. Barbra Streisand, die zichzelf een grote ster vindt, werd volledig overschaduwd.”
Een blik op de talloze foto’s van Taylor van die onvergetelijke avond maakt het overduidelijk – zij was het onmiskenbare middelpunt van de belangstelling.
Op de afterparty werden de actrice en haar man omringd door een groep beroemdheden. Flitslichten verlichtten hun tafel als vuurwerk.
Het was alsof de paparazzi ook gefascineerd waren en moeite hadden om zich op hun taak te concentreren toen ze de enorme omvang van het moment zagen. Niet langer waren ze slechts fotografen die dromen vastlegden voor glossy tijdschriften; ze raakten in de ban van het visioen dat voor hen stond.
Velen zouden zeggen dat de grootste ster van de 20e eeuw het helderst scheen op die onvergetelijke avond. Aan haar linker ringvinger schitterde nog een extravagant cadeau van haar man – de verbluffende Krupp diamanten ring van 33,19 karaat, die de essentie van haar iconische allure vastlegde.
Hoe eindigde deze magische avond voor Taylor en haar gevolg?
“We kwamen er met veel moeite uit door de hordes fotografen, op bezoek bij Gig Young, die beste bijrol won, onderweg, die stoned maar lief was. Hawn won de bijrol, ook zoals voorspeld. We konden Duke Wayne niet vinden, dus we gingen naar huis, [. . .] Later kwam Wayne zelf ook erg dronken, maar op zijn grofgebekte manier erg welwillend,” schreef Burton in zijn dagboek.
Toen het doek viel voor de Oscars van 1970, was één ding overduidelijk: Elizabeth Taylor was de onmiskenbare ster van de avond. Ze omvatte alles wat magisch was aan Hollywood in de jaren 1970: schoonheid, talent en een onverzettelijke geest die het scherm oversteeg.
Nadenkend over haar charisma en nederigheid, voelt het helemaal gepast om haar op deze manier te vieren. Ze was niet alleen een fenomenale actrice, maar ook een opmerkelijk mens die de harten van velen veroverde.
Als je het met me eens bent, voel je dan vrij om dit artikel te delen!
LEES MEER
- Filmster Sydne Rome verdween uit Hollywood – tragisch ongeluk tekende haar
- Lee Grant, een schoonheid uit de jaren 1950, ziet er vandaag heel anders uit