Terugkijkend voelt de 1972 Oscars als een tijdcapsule van een veranderend Hollywood.
De Oscars van 1972 waren meer dan alleen een prijsuitreiking; het was een wervelende viering van cinema die de essentie van een voorbije tijd vastlegde.
De laatste jaren heb ik echt het gevoel dat de Oscars saaier zijn geworden. Het lijkt meer te gaan om pronken dan om het vieren van anderen en hun prestaties. De oprechte vreugde en trots over het succes van anderen lijkt te zijn vervaagd, waardoor de ceremonie minder authentiek en gedenkwaardig aanvoelt dan vroeger.
Naar mijn mening was de 1972 Academy Awards iets heel anders.
De speciale avond was gevuld met onvergetelijke momenten die de lat hoog legden voor elke volgende Oscaruitreiking. Teruggaan naar deze avond is alsof je in een tijdcapsule van Hollywoods gouden tijdperk stapt – en de onbewerkte foto’s van die avond vertellen een verhaal van pure glamour en star power.
Dus wat maakte de Oscars van 1972 zo bijzonder?
Een historisch jaar
Om te beginnen werden tijdens de 44e Academy Awards enkele van de beste films uit de filmgeschiedenis bekroond. The French Connection domineerde de avond en nam vijf Oscars mee naar huis, waaronder Beste Film, Beste Regisseur voor William Friedkin en Beste Acteur voor Gene Hackman, die de hoofdrol speelde als New York City Police Detective Jimmy “Popeye” Doyle.
Het gruizige realisme en de intense autoachtervolgingen van de film zetten een nieuwe standaard voor thrillers en het succes bij de Oscars verstevigde zijn plaats in de filmgeschiedenis. Het was een echte film met echte acteurs en een echt goed verhaal – iets wat tegenwoordig ontbreekt.
“De film was totaal anders dan alles wat ik ooit had gedaan. Ik had nog nooit zoveel buiten gefilmd, en zeker niet in de winter en vooral niet in die omstandigheden waarin we de hele tijd bezig waren. En ik denk ook niet dat ik ooit zo gepusht was door een regisseur, wat echt goed voor me was,” zei Gene Hackman.
Gene Hackman was zo geschokt toen hij de prijs won dat hij zich niet eens meer kon herinneren dat hij opstond van zijn stoel en naar het podium liep. Op het podium sprak de acteur zijn dank uit aan zijn eerste toneelcoach en zijn moeder, maar al snel was hij overweldigd door emotie.
Een ander meesterwerk, A Clockwork Orange, was dat jaar ook genomineerd. Stanley Kubrick’s dystopische visie leidde tot zowel controverse als bewondering, wat de culturele betekenis van de ceremonie nog groter maakte. Ondertussen bracht Fiddler on the Roofhet publiek terug naar het musicalgenre en betoverde het publiek met zijn meeslepende score en hartverwarmende verhaal.
The Last Picture Show, Peter Bogdanovich’s coming-of-age meesterwerk, boeide het publiek en verdiende acht Academy Award nominaties. Met zijn suggestieve zwart-wit cinematografie viel de nostalgische weergave van het leven in een kleine stad op. Cloris Leachman en Ben Johnson leverden onvergetelijke prestaties en namen elk de Oscar voor Beste Bijrol en Acteur mee naar huis.
Geen hotpants in zicht
De Academy Awards van 1972 betekenden een duizelingwekkende terugkeer naar de glitter en glamour van Hollywoods gouden tijdperk.
Weg waren de veren, franjes en hippie-hoofdbanden die de recente uitreikingen hadden gedomineerd. Het gala van dit jaar toonde een verbluffend scala aan vintage elegantie, met sterren getooid in vloeiende chiffons en luxueuze brokaten, geaccentueerd door diamanten en bont.
Zoals sommige verslaggevers opmerkten, was er geen hotpants te zien, hoewel Jane Fonda een gedurfd statement maakte in een van de weinige broekpakken op de rode loper.
Een verslaggever merkte ook op dat veel van de dames “veel decolletés” lieten zien, wat bijdroeg aan de glamoureuze sfeer van de avond.
Protesten
Zoals altijd bruiste het buiten het Los Angeles Music Center van de fans die graag een glimp wilden opvangen van de parade van sterren op weg naar de prijsuitreiking.
De opwinding werd echter getint met spanning, want in de buurt braken protesten uit – een normaal verschijnsel in die dagen. Demonstranten, die naar verluidt nogal luidruchtig waren, werden tegengehouden door een kordon politieagenten.
Dat jaar lag het accent van de protesten op Dirty Harry van Clint Eastwood, die, ondanks het feit dat hij niet genomineerd was voor een prijs, kritiek te verduren kreeg omdat hij politiegeweld zou verheerlijken. Op een bijzonder opvallend bord stond “Dirty Harry is een verrot ei”.
Shirtloos & bedekt met kettingen
Muziek speelde een belangrijke rol bij het onvergetelijk maken van de Oscars van 1972.
Isaac Hayes schreef geschiedenis als de eerste Afro-Amerikaan die een Oscar won voor Beste Originele Song met zijn hit “Theme from Shaft”, en bracht soulmuziek naar de Oscars op een manier die nog nooit eerder was gedaan.
Zijn opzwepende optreden op het podium was een van de hoogtepunten van die avond in april. Het icoon, shirtloos en gedrapeerd in kettingen, beheerste het podium terwijl hij keyboard speelde, omringd door een wervelwind van dansers.
De show bereikte zijn hoogtepunt toen Hayes in een rookwolk onder het podium verdween en het publiek in vervoering achterliet. Het was een moment dat echt Oscar-magie definieerde!
Het afscheid van Betty Grable
Een van de beste momenten van de avond was toen de legendarische actrice Betty Grable het gala opluisterde en een van haar laatste publieke optredens gaf.
Betty Grable was – en is – een van de reuzen van Hollywood. Haar iconische badpakposter, gemaakt in 1943, katapulteerde haar naar roem als de top pin-up girl van de Tweede Wereldoorlog. Maar Grable was meer dan alleen een mooi gezicht; ze was een zeer succesvolle actrice, die met haar 42 films in de jaren 1930 en 1940 meer dan $100 miljoen opbracht.
Halverwege de jaren veertig was ze de best betaalde vrouw in Amerika, met de beroemde verzekering van haar benen voor $1 miljoen. Nadenkend over haar ongelooflijke reis in de film zei Grable ooit: “Ik werd een ster om twee redenen, en daar sta ik nu op.”
Betty Grable kwam aan in een opvallende turquoise jurk, prachtig geaccentueerd met zilveren lovertjes en met een elegant decolleté.
Helaas waren de Oscars van 1972 een van haar laatste publieke optredens, een bitterzoet moment voor de fans die haar aanbaden. Tragisch genoeg overleed ze slechts een jaar later op 56-jarige leeftijd aan longkanker.
Een frêle, witharige pionier
Tussen de vele sterren tijdens de 44e Academy Awards was er één figuur die er bovenuit stak. Op het hoogtepunt van de bijna drie uur durende uitreiking maakte een frêle, witharige filmpionier een verrassingsoptreden. Het was niemand minder dan Charlie Chaplin, die twee decennia eerder uit Hollywood en de VS was gezet nadat hij was beschuldigd van communistische sympathieën.
Het was een ongelooflijk emotioneel moment toen Chaplin werd geëerd voor zijn bijdragen aan de cinema. De 82-jarige acteur stapte het podium op met zijn kenmerkende derby-stok en kreeg een daverend applaus van de 2.900 aanwezige beroemdheden.
De staande ovatie duurde zelfs 12 minuten – de langste in de geschiedenis van Academy Awards.
Voor de miljoenen kijkers thuis voelde het bijna surrealistisch om deze filmreus voor hun neus te zien. Maar het meest aangrijpende moment was voor Chaplin zelf, toen hij de speciale prijs kreeg van de Academy of Motion Picture.
“Oh, heel erg bedankt. Dit is een emotioneel moment voor mij. En woorden zijn zo zwak en nutteloos. Bedankt voor de eer om me hier uit te nodigen. Jullie zijn geweldige, lieve mensen,” zei de Engelse komische acteur.
Oud en nieuw
Zoals gezegd was de ceremonie van 1972 een feest van oud en nieuw Hollywood die samenkwamen. Legendarische sterren zoals Jane Russell, Macdonald Carey en Jane Powell Kelly deelden de schijnwerpers met de opkomende generatie acteurs zoals Jane Fonda, Jack Nicholson, Gene Hackman, Cloris Leachman en Raquel Welch.
De rode loper was een toonbeeld van pure elegantie, met sterren in glamoureuze jurken en smokings die de tijdloze allure van Hollywoods gouden eeuw uitstraalden.
Er zijn zeker veel foto’s van die avond die de elektrische sfeer in de lucht vastleggen. Maar één foto trok echt mijn aandacht: die van Raquel Welch, Cloris Leachman en Gene Hackman samen.
Gene Hackman had alle reden om te glimlachen en blij te zijn op deze foto, Cloris Leachman had de prijs voor Beste Bijrol gewonnen voor The Last Picture Show en Raquel Welch straalde in haar prachtige jurk. Bij de Oscars van 1972 was Welch niet alleen een presentatrice voor Beste Bijrol, maar ook een representatie van de veranderende idealen van vrouwelijkheid in Hollywood. Haar zelfvertrouwen en glamour op de foto symboliseren een moment waarop vrouwen hun invloed in de industrie begonnen te laten gelden.
Achter de foto
Voor mij vat de foto niet alleen een moment in de tijd samen, maar ook de carrières en bijdragen van drie sleutelfiguren in de filmindustrie. Elk individu op de foto vertegenwoordigt een ander facet van de evolutie van Hollywood. De prestatie van Leachman staat bijvoorbeeld symbool voor het veranderende filmlandschap in die tijd. Haar overwinning betekende een verschuiving naar meer genuanceerde, karaktergedreven verhalen in Hollywood.
Het beeld van Hackman, Leachman en Welch weerspiegelt ook de bredere culturele verschuivingen aan het begin van de jaren 1970. De filmindustrie nam afstand van traditionele verhalen en omarmde meer diverse verhalen, wat duidelijk te zien was in de films die dat jaar genomineerd waren.
Of het nu door de lens van de camera is of door de echo van het applaus, de Academy Awards van 1972 zullen voor altijd een speciale plaats innemen in de filmgeschiedenis!
LEES MEER: Als je Hollywoodsterren rode speldjes zag dragen bij de Oscars moet je weten wat het betekent