Hij was een jongetje zoals alle andere, Bailey Cooper, tot de dag waarop de dokters een agressieve vorm van kanker bij hem vaststelden, het non-Hodgkin syndroom.
Zijn leven werd onmiddellijk ondersteboven gekeerd, gepaard met constante doktersbezoeken in het ziekenhuis en chemotherapiebehandelingen.
Bailey bleef desondanks positief en goedlachs doorheen alle moeilijkheden. Hij was een echte zonnestraal in wat anders een vreselijke tijd voor zijn familie was.
In februari 2017 kwam er dan goed nieuws. Bailey’s kanker leek verdwenen en hij kon terug naar school. Zijn leven zou eindelijk weer wat normaal worden.
Maar een gruwelijke twist tijdens Pasen 2017, moest de familie naar het ziekenhuis voor een gesprek dat hun harten zou breken.
Een routinecontrole had ontdekt dat Bailey’s kanker was teruggekeerd.
En opnieuw vocht de 9-jarige knul keihard tegen de overlevingskansen, met een dosis moed en die alleen is weggelegd voor de allersterksten.
Dan kwam er goed nieuws toen de resultaten positief bleken… de kanker was opnieuw verdwenen!
De familie was zo trots op hun kleine jongen. Ze kruisten hun vingers en hoopten dat deze keer de kanker voorgoed zou verdwenen zijn en hun leven terug z’n gewone gangetje kon opnemen.
Zoveelste klop
Maar in augustus 2017, enkele maanden nadat de kanker was verdwenen, kreeg de familie een zoveelste klop van de hamer. De kanker was opnieuw terug. De derde keer, zowaar. En de toekomst zag er niet goed uit.
“Rachel ging met hem naar het ziekenhuis, en ze vertelden me om naar binnen te komen,” zei Bailey’s vader aan The Bristol Post.
“Ik had gedaan met werken en ging meteen. Ik was aan het denken over wat de dokters hadden gezegd vorige keer, namelijk dat als de kanker terug kwam dat ze niets meer konden doen.”
“De consulente bracht ons het nieuws. Het was kanker fase-4, en het was zelfs nog slechter. Zeer agressieve kanker.”
Fase 4 is de fase waar de kanker doorheen het hele lichaam van de patiënt is verspreidt. De kansen op een succesvolle behandeling zijn nu drastisch verminderd.
Nog enkele dagen te leven
De dokters ontdekten tumoren in Bailey’s longen, borst, lever en maag. Ze gaven hem enkele dagen, misschien weken.
Toen Bailey het hartverscheurende nieuws te horen kreeg, was hij kapot. Maar hij bleef verder vechten.
De reden? Hij wilde zijn kleine zusje ontmoeten, die enkele maanden later geboren zou worden. De familie hoopte en bad dat hun zoon het lang genoeg zou overleven om zijn zusje te ontmoeten.
Tegen alle verwachtingen in, toonde de kleine jongen wat voor een vechter hij was.
In november mocht hij zijn pasgeboren zusje in zijn armen houden. Zijn ouders lieten hem zelfs de naam kiezen voor zijn zusje: Millie.
“We dachten niet dat hij het nog zou redden, maar hij was vastberaden om Millie te ontmoeten. Eind november werd Millie geboren. Hij knuffelde haar en deed alles wat een oudere broer zou doen, haar luier verversen, haar wassen, zingen voor haar,” zei moeder Rachel.
Maar helaas begon Bailey kort na de geboorte van zijn zusje, zijn kracht te verliezen. Zijn lichaam werd elke dag zwakker en zwakker, en de kanker begon toe te nemen.
Misschien nog Kerstmis vieren
De familie hoopte dat ze Kerstmis nog samen zouden kunnen vieren, dus vroegen Lee en Rachen hun zoon om een lijstje op te maken met welke geschenkjes hij zou willen voor Kerstmis.
Als antwoord, toonde Bailey dezelfde onbaatzuchtigheid als wat hij tijdens zijn hele gevecht met de kanker had getoond. Wetend dat hij nooit met zijn geschenken zou kunnen spelen, vroeg hij om speelgoed voor zijn jongere zusje Riley.
Net voor Kerstmis 2017, maakten vrienden en familie een laatste trip naar het ziekenhuis met Bailey.
Toen zijn grootmoeder ter plaatse was, huilde ze en vertelde ze hem dat ze wou dat ze zijn plaats kon innemen. Bailey antwoordde: “Dat is echt egoïstisch, oma. Je hebt kleinkinderen om voor te zorgen.”
Uiteindelijk verspreidde de kanker naar zijn hersenen. Na vijf pijnlijke dagen van radiotherapie, vertelde de moedige jongen aan zijn familie dat hij wist dat het tijd zou zijn deze keer.
“Ik wilde blijven maar het is tijd om te gaan, ik zal haar beschermengel worden,” zei hij.
Op 22 december 2017, was zijn laatste afscheid. Zijn familie zat naast hem neer toen hij afscheid nam van het leven.
“We zaten naast hem neer. Uur na uur ging voorbij, we zagen hem geleidelijk aan wegglijden. We lazen hem verhalen voor, en speelden zijn favoriete muziek,” herinnert Rachel zich.
“Om 11:45 op kerstavond, zaten we aan zijn zijde. We wisten dat het niet lang meer zou duren. We vertelden hem, ‘het is tijd om te gaan, Bailey. Stop.’
“Het moment waarop we ‘stop’ zeiden, nam hij zijn laatste hap adem en kwam er een traantje uit een van zijn ogen. Het was vredig”
Zijn familie is duidelijk kapot van verdriet, maar ze vinden troost in de gedachte dat hun zoon nu eindelijk rust kan vinden.
“We zijn verlamd, maar ook blij dat hij niet langer hoeft te lijden,” zei Lee.
Nu willen ze de laatsten wensen van hun zoon in vervulling brengen.
“Hij vertelde ons tijdens onze laatste keer samen, dat we niet lang mochten huilen, want dat we moesten zorgen voor Riley en Millie.”
Bailey’s verhaal is zowel hartverscheurend en tragisch. Maar zijn moed, kracht en positiviteit doorheen alle pijn en angst blijft mensen overal ter wereld inspireren.
Hoewel zijn familie kapot is van verdriet, wisten ze dat zijn stralende persoonlijkheid zal verder leven.
Was jij ook diep ontroerd door Bailey’s moed, kracht en positieve attitude? Deel dan aub dit artikel, zodat zijn herinnering in leven kan worden gehouden!