Niets is puurder dan de band tussen een grote broer en zijn geliefde baby zusje. Dit verhaal over de liefde tussen een broer die vecht om zijn babyzusje in zijn leven te houden is een hartverscheurende, maar inspirerende herinnering aan wat liefde echt betekent.
Meagan en Laurence Collard leefden een perfect leven in West-Australië met hun mooie jongens Franklin en Cayden. Maar het koppel hoopte op een dochtertje om hun gezin compleet te maken.
Ze hadden het gevoel dat hun droom eindelijk uitkwam toen Meagan zwanger werd en ontdekte dat ze een dochtertje kreeg. Het stel was niet alleen in de wolken, ook hun zonen Franklin en Cayden waren dolgelukkig met het vooruitzicht grote broers te worden van een babymeisje!
De familie was zich volop aan het voorbereiden toen ze roze kleertjes kochten en een prachtige kinderkamer inrichtten voor de komst van hun engeltje. Toen de baby was geboren, werd ze door het stel liefkozend Piper Winifred genoemd.
Piper arriveerde in een huis vol met niets dan liefde voor haar. Terwijl Piper groeide, bereikte ze elke mijlpaal die een baby in een normaal tempo zou moeten bereiken.
In mei 2018 veranderde alles
Piper begon over te geven, waarop haar ouders haar meenamen naar een gastro-enteroloog. Maar toen het braken overging in koorts, raadpleegden ze ook een huisarts. Piper werd aanvankelijk gediagnosticeerd met een oorontsteking en kreeg medicijnen om die te behandelen.
Maar een maand later vond een soortgelijke episode plaats. Deze keer was Meagan bang door een ontdekking die ze had gedaan.
Meagan had een harde knobbel op Pipers buik gevonden die haar zorgen baarde. Toen ze deze keer met Piper naar de dokter ging, waren de moeder en de arts het erover eens dat Pipers lever opgezwollen leek te zijn. Daarom besloten ze bloed te laten prikken.
Toen haar bloed naar het lab werd gestuurd, waarschuwden de verplegers die de staaltjes namen Meagan voor de mogelijkheden: HIV, hepatitis of kanker.
Meagan wist dat het niet de eerstgenoemde virussen konden zijn, omdat ze daar negatief op getest had toen ze zwanger was van Piper. Maar de derde mogelijkheid maakte Meagan erg bang.
Was de hele nacht wakker
De mogelijkheid dat haar dochter kanker zou hebben, leek Meagan ongelooflijk verontrustend. Zo verontrustend zelfs, dat ze de informatie voor de rest van haar familie verborgen hield om hen niet ongerust te maken.
Toen de resultaten terugkwamen, bevestigden ze Meagans grootste angst: Piper had neuroblastoom.
Neuroblastoom is een vorm van kanker die het vaakst bij kinderen wordt aangetroffen. Het ontwikkelt zich uit onrijpe zenuwcellen die in verschillende delen van het lichaam kunnen worden gevonden. De meest voorkomende plaats waar neuroblastoom ontstaat, is in de cellen in de bijnieren.
Elk jaar worden in de Verenigde Staten ongeveer 700 tot 800 gevallen van neuroblastoom gemeld. Ongeveer 9 van de 10 van deze gevallen worden gediagnosticeerd voordat het kind 5 jaar oud wordt.
Dat is de belangrijkste risicogroep voor dit soort kanker; kinderen die jonger zijn dan 5 jaar. Het is ongelooflijk zeldzaam om het bij oudere kinderen te vinden.
En in een soortgelijk geval werd bij Piper (11 maanden oud) stadium vier ontdekt. De kanker was uitgezaaid van haar bijnieren naar de lever, lymfeklieren, buikholte, borstholte en eierstokken.
De familie koos er onmiddellijk voor om chemotherapie te beginnen en ontdekte dat Piper een hoog risico liep. Na vijf ronden chemotherapie, een operatie die een stamceltransplantatie omvatte, bestraling en immunotherapie, leek Piper aan de beterende hand.
Natuurlijk betekende die hoeveelheid behandeling voor een zuigeling ook dat ze slopende bijwerkingen kreeg, zoals braken, diarree, mondpijn en gewichtsverlies!
Het echtpaar had het zwaar
De ouders waren ongelooflijk gespannen omdat ze moesten jongleren tussen verschillende dingen. Van ziekenhuisbezoeken en verblijf tot ervoor zorgen dat hun zoons ook werden verzorgd.
Meagan herinnert zich haar ervaring als volgt: “Ik miste altijd speciale dingen met hen, wat in die tijd erg moeilijk was. Je wilt geen van je kinderen teleurstellen of de een belangrijker vinden dan de ander, maar op dat moment was de behandeling van Piper onze grootste prioriteit.”
Het moeilijkste van alles was de stamceltransplantatie van Piper,. Dat betekende dat ze vier weken lang van iedereen geïsoleerd moest worden vanwege een aangetast immuunsysteem. In die periode heeft Piper haar geliefde en zeer bezorgde grote broers helemaal niet kunnen zien.
Piper werd uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en bracht Kerstmis 2018 thuis door met haar geliefde familie.
Vreugde was van korte duur
Maar naarmate de weken verstreken, leek het steeds slechter te gaan.
Meagan maakte zich zorgen toen haar dochter weigerde te lopen van de pijn, haar kleine buikje in haar handen hield en herhaaldelijk het woord ‘auw’ zei. Meagan kon het niet aanzien dat haar dochter zoveel pijn had en drong er bij de artsen op aan dat er iets mis was.
De artsen wezen de bezorgdheid van de moeder van de hand en zeiden dat Piper alleen maar reageerde op het ongemak van eerdere behandelingen. Uiteindelijk gaven de artsen toe en bestelden een aantal tests.
De nieuwe scans onthulden de ergste nachtmerrie van het echtpaar: de kanker was uitgezaaid. De ouders waren woedend. Ze wisten dat er iets mis was, maar het duurde zo lang om de artsen daarvan te overtuigen!
Het echtpaar besloot dat hun beste kans om voor Pipers leven te vechten was om deel te nemen aan een medisch onderzoek in een ander continent dat ze hadden gevonden. Maar helaas werd hun deelname afgewezen omdat Pipers leverfunctie te laag was om mee te doen.
Het echtpaar hergroepeerde zich en besloot door te gaan met chemotherapie tot Pipers lever beter ging presteren, waarna ze zich opnieuw zouden aanmelden om deel te nemen aan de medische proef.
Het leek goed te gaan met de reactie van Piper op de chemotherapie. Maar na de vierde dag van de chemotherapie begon haar gezondheid achteruit te gaan.
Toen Piper op 17 juni naar huis mocht, wisten haar ouders dat het einde nabij was en hadden ze moeite om aan hun zoons uit te leggen wat deze thuiskomst precies betekende.
Terwijl ze hun zoons uitlegden dat Piper spoedig een engel in de hemel zou worden, was de jonge Cayden niet overtuigd. De vijfjarige stond erop dat ze een andere dokter zochten of misschien een nieuw soeprecept maakten om zijn geliefde babyzusje te helpen.
Maar uiteindelijk begreep het broertje dat er niets meer aan te doen was.
Plots veranderde alles
Op 20 juni werd Piper wakker en leek anders.
Het kleine meisje had eetlust en speelde met haar grote broers. Maar net zo snel als de dingen er beter uitzagen, namen ze een neerwaartse wending. Piper begon die avond bloed over te geven, wat Meagan ertoe aanzette onmiddellijk de thuisverpleegster te bellen.
Zodra de verpleegster kwam, waarschuwde ze onmiddellijk een arts die Piper zag en adviseerde haar pijnstilling te geven, omdat ze niets anders konden doen dan de pijn van het kleine meisje verlichten.
Laurence haastte zich naar huis bij het nieuws en knuffelde zijn lieve dochter voor wat de laatste keer zou zijn. Pipers grote broers hielden hun kleine zusje vast en kusten haar voor de laatste kostbare keren. Die avond om 21.14 uur blies Piper Winifred haar laatste adem uit.
Op 1 juli, nog maar een paar weken voordat Piper twee jaar zou worden, vond de begrafenis plaats. Familie en vrienden van Piper Winifred kwamen en namen een laatste keer afscheid van haar.
Geen droog oog te bekennen
Meagan denkt met tranen in haar ogen terug aan deze sombere gebeurtenis. Cayden, net vijf jaar oud, droeg de kist van zijn geliefde zusje. Hij zorgde ervoor dat hij haar nog een laatste keer vasthield terwijl hij afscheid nam. De band tussen grote broer en zus was nog nooit zo duidelijk en hartverscheurend geweest voor degenen die toekeken.
Het hartverscheurende verlies van Piper Winifred, bracht de familie dichter bij elkaar. Meagan zegt dat de familie hun leven meer waardeert en er altijd voor zorgt om hun kleine meisje te herinneren op elk moment dat ze kunnen.
In de nasleep van dit verwoestende verlies heeft Meagan zich gerealiseerd hoe weinig mensen weten over neuroblastoom en hoe weinig geld er is voor onderzoek ernaar.
Sindsdien heeft de familie haar toevlucht genomen tot het vergroten van het bewustzijn over de aandoening door middel van een Facebookpagina die ze hebben gewijd aan Piper en haar strijd tegen de ziekte.
De Facebookpagina heeft duizenden volgers. De familie plaatst informatie over de aandoening, details over Pipers strijd ertegen en inzamelingsacties voor andere kinderen die tegen de ziekte vechten.
Een verlies dat de familie koud had kunnen maken, heeft hen nog empathischer gemaakt voor andermans leed. De familie Collard tonen ons een lesje in meelevendheid.
Ze bewijzen dat we zelfs bij een verwoestend verlies een sprankeltje hoop in de wereld kunnen betekenen.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
