Jean Hillard was slechts 19 toen ze op 20 december 1980 met haar wagen van de baan slipte, toen ze onderweg naar huis was na een avondje bij vrienden in Minnesota.
Gelukkig hield ze er geen ernstige verwondingen aan over, hoewel het buiten -30 graden aan het vriezen was. Ze besefte dat ze waarschijnlijk zou doodvriezen als iemand haar niet snel zou vinden. Ze besloot om te wandelen naar een nabijgelegen huis van een vriend, meldt The New York Times.
Maar het huis was verder weg dan ze dacht, bijna 3,5 kilometer. Haar benen waren uitgeput en bevroren en Jean zakte enkele meters van het huis in elkaar. Het was pas 6 uur later dat haar vriend haar daar aantrof, met haar gezicht naar beneden gericht in de sneeuw.
Rond 7 uur ’s morgens ging Wally Nelson naar buiten om naar het werk te vertrekken, en daar vond hij haar in de sneeuw.
Wally wist dat hij snel iets moest ondernemen, want Jean’s lichaam was volledig bevroren, waardoor hij haar zelfs diagonaal in de auto moest leggen. Van zodra hij Jean in de wagen kreeg, reed Wally in hoge vaart naar het ziekenhuis.
De dokters deden alles wat ze konden, maar ze waren er niet gerust op dat Jean dit zou overleven.
Haar huid was zodanig bevroren dat de dokters geen intraveneuze injectie konden toedienen of zelfs haar temperatuur konden meten.
“Haar lichaam was koud, volledig verstijfd, net als een stuk vlees uit de diepvries,” vertelt dokter George Sather.
Het enige wat ze konden doen was haar in een elektrisch dekentje wikkelen, en wachten.
Na haar gedurende 3 uur te hebben ontdooid, hoorden de dokters iets onverwacht in haar lichaam: een hartslag.
Traag maar zeker begon Jean opnieuw te ademen, en tekenen van leven te vertonen, hoewel ze slechts een paar ademhalingen per minuut deed.
Elk uur die voorbij ging, toonde Jean op miraculeuze wijze meer tekenen van leven.
Er was nog een lange weg te gaan maar het leek er goed uit te zien voor Jean.
Volledig hersteld
Toen ze in het ziekenhuis was, was Jean zo ernstig onderkoeld dat dokters dachten dat ze haar beide benen zouden moeten amputeren.
Jean spendeerde een week op de intensieve zorgen voor ze naar een gewone afdeling kon. Na 49 dagen mocht ze eindelijk naar huis. Behalve enkele littekens, waren haar onderkoelingsverschijnselen volledig verdwenen, en er moest niets geamputeerd worden.
Ze heeft nog steeds een lange weg te gaan voor ze terug volledig gezond zal zijn, maar haar snelle herstel is een heus mirakel!
Wanneer je denkt dat je tijd is gekomen, kunnen soms mirakels gebeuren. Deel dit verhaal als je geloofd in het lot!
Gepubliceerd door Newsner. Like aub.