Wanneer je een vader of moeder bent zijn er aangenamere dingen dan discussies aangaan met onze kinderen. In dit geval, een discussie met je kind die stervende is, is het pijnlijkste ooit.
Het idee dat je kind zo ziek is dat ze het niet overleven, is iets waar geen enkele ouder wil bij stil staan.
Maar toch is het leven bij momenten wreed. En toen Bill Kohler’s zoon ziek werd, waren gesprekken over de dood onvermijdelijk.
Ayden was pas negen jaar oud toen bij hem een zeldzame, agressieve vorm van hersenkanker werd vastgesteld. Diffuus intrinsiek ponsglioom heet deze kanker.
Volgens het Amerikaanse Gezondheidsinstituut hebben kinderen meestal maar een jaar meer te leven wanneer dit bij hen wordt vastgesteld.
Maar er is nog meer slecht nieuws. Ayden had niet 1, maar 2 tumoren.
Zoals iedere ouder probeerde Bill alles te doen wat hij kon om zijn kleine zoon te redden. Maar niets hielp.
Zijn vader Bill, was een dokter en was gelegerd in Irak. Hij wist dus heel goed wat het is om mensen te verliezen. Maar dat hij zijn zoon zou verliezen had hij nooit zien aankomen.
Dit is wat hij zei:
“Ik was dokter tijdens de oorlog, je probeert mensen te helpen. Maar dit was iets wat ik niet kon begrijpen.”
Toen Bill zich uiteindelijk moest neerleggen bij het feit dat zijn zoon het niet zou overleven maakte hij een belofte: dat hij er alles aan zou doen om Aydens laatste dagen op aarde zo goed mogelijk te maken.
En zo geschiedde. De jongen ontmoette enkele bekende worstelaars, ontmoette zijn favoriete kok Guy Fieri via FaceTime, ging jagen met zijn vader in het bos, ging vissen en mocht meespelen met een semi-professionele voetbalclub om een inzamelactie op poten te zetten.
“We keken dag na dag hoe we onze dag konden invullen,” vertelde Aydens moeder Jennifer aan Public Opinion.
Helaas brak toen het moment aan waar iedereen voor had gevreesd.
Het werd allemaal teveel voor de kleine Ayden. Hij kon niet meer lopen, eten en ademen.
Daarna zei zijn zoon enkele woorden aan zijn vader. Woorden waarvan de vader had gehoopt ze nooit te moeten horen.
De jongen had geen energie meer om te blijven vechten, en zei tegen zijn vader: “Papa, ik geef op.”
Dit zijn woorden die geen enkele ouder ooit wil horen uit de mond van hun kind. Hoe kan je hier ook op reageren?
Bill antwoordde op de enige juiste manier:
“Ik beloof je iets, jongen. Als je zo hard mogelijk hebt gevochten, en je hebt geen krachten meer dan beloof ik je, dat het ok is om te stoppen.”
De 10-jarige Ayden Zeigler-Kohler overleed op 22 maart 2017, nog geen acht maanden nadat de kanker bij hem werd vastgesteld.
Zijn laatste wens was dit:
“Als mensen samenkomen om me te herinneren, dan wil ik dat ze feesten, dansen, en foto’s maken,” zei Ayden.
“En als iemand vraagt hoe ik herinnerd wil worden, zeg dan dat ik een vrolijke, gelukkige, sportieve, slimme en zorgzame jongen was.”
Ook al is Ayden niet meer bij ons, zijn herinnering blijft voor eeuwig verder leven.
Zijn nalatenschap leeft verder, en mensen hebben geld ingezameld om te doneren aan het kinderkankercentrum om onderzoek naar deze kanker te financieren.
Rust in vrede, lieve Ayden. Onze gedachten gaan uit naar de familie en vrienden van deze moedige, lieve jongen!
Dat je troost mag vinden in de herinneringen aan je kleine Ayden. Aan zijn vader: Bedankt om zo’n lieve strijder op te voeden! 
DEEL aub dit belangrijke bericht met je vrienden en familie!