Ken je de uitdrukking ‘je weet niet wat je hebt tot je het er niet meer is’?
Deze uitspraak kan voor vele dingen worden toegepast in het leven.
Voor sommige treinconducteurs in Tulsa, Oklahoma, bijvoorbeeld, gold dit voor een vriendschap met een klein meisje, Rio, die elke dag naar en zwaaide uit het raam achter de treinsporen.
Want 3 jaar nadat ze naar haar begonnen te zwaaien, merkten de conducteurs op dat Rio er niet meer was. Maar er hing een briefje, en het brak hun harten.
Briana Hefley Shepard poste het hartverwarmende verhaal op haar Facebookpagina, die je hieronder volledig kunt lezen:
“De zaak van mijn familie verhuisde naar een nieuwe locatie, ongeveer 3 jaar geleden. Het ligt vlakbij de treinsporen, dus dat betekent dat we van dichtbij de treinen kunnen zien rijden. Het is Rio haar droom. Het duurde niet lang voor de conducteurs Rio opmerkten, ze zwaaide namelijk altijd, en ze zwaaiden dan terug op hun beurt. Naarmate de tijd vorderde, werd het een ritueel. Ze floten op hun fluitjes, dan wist ze dat ze er waren, dus rende ze naar het raam. Toen deden ze altijd de ramen open, en iedereen zwaaide naar haar, volop lachend. Ik moest bijna elke keer huilen van ontroering.”
“Dan, enkele weken geleden, startte Rio met haar school.
De overgang naar het dagelijks naar school gaan was harder dan verwacht. Maar de moeilijkste keer was de dag wanneer de trein kwam, en ze er voor het eerst niet kon bij zijn. Ze bliezen op hun fluitjes, openden hun ramen, maar ik was de enige die daar stond te huilen en zwakjes aan het zwaaien was. De volgende dag maakte ik een teken. Ik schreef: “ze is met school begonnen.”
Ik hoorde het fluitje, snelde naar het raam, en hield mijn briefje op. Dat was drie weken geleden.”
“Ja, ik heb veel gehuild.”
“Deze ochtend, bijna enkele minuten nadat ik de winkel binnenwandelde, klopte iemand op de deur. Het was een man in een felgeel t-shirt met oordopjes rond z’n nek. Ik vermoedde dat hij een bouwvakker was die kwam vertellen over de werken, omdat dat vaak gebeurt. Ik was verkeerd. Hij was er om te vragen over het kleine meisje met het blonde haar, die naar de treinen zwaaide. Hij was een van de conducteurs en ze hadden zich allemaal afgevraagd wat er met haar gebeurd was. Vandaag hadden ze een korte trein, dus stopten ze halverwege de sporen, wandelden naar ons gebouw en klopten op de deur. Oh, wat ik heb ik geweend. Ze hadden mijn briefje gezien, maar konden niet lezen wat er op stond. Ze vermoedden dat ze met school begonnen was, maar wilden zeker zijn. Hij zei dat ze hem elke dag gelukkig maakte met naar hen te zwaaien. Drie jaar lang deelden ze deze momenten.”
“Ze wilden iets doen voor haar, ze missen haar. Hij vroeg of ze haar iets konden sturen, en natuurlijk zei ik volop ja! Ze gaan haar een verjaardagscadeautje kopen binnen enkele weken.”
“Deze onconventionele vriendschap doorheen de laatste jaren was absoluut iets magisch. Om te weten dat het zoveel indruk had op hen, als op ons, geeft me hoop en liefde. Het bezoekje vandaag en hun voortdurende vriendelijkheid naar Rio, herstelt mijn vertrouwen in de goedheid van de mens. Dit zijn momenten die we altijd zullen herinneren.”
Dit verhaal is zo een mooi voorbeeld van vriendschap, en hoe de kleine dingen in het leven een groot verschil maken. Deel aub met je vrienden en geliefden.