Tegenwoordig vergeten we de ouderen onder ons regelmatig, wat misschien de reden is dat zo veel ouderen alleen en eenzaam wonen. Maar alleen omdat iemand 65 wordt of met pensioen gaat, betekent nog niet dat ze geen gevoelens of meningen hebben.
En alleen omdat ze al een lang leven gehad hebben, betekent nog niet dat ze geen vriendschap of liefde meer kunnen gebruiken. Het is eerder andersom eigenlijk.
Dus, toen we dit verhaal online zagen, moesten we het gewoon delen. Het gaat over de vierjarige Norah. Ze noemde een volslagen vreemde in de supermarkt “bejaarde” – en het veranderde allebei hun levens voor altijd.
Dit is Tara Wood. Ze is de moeder van zeven kinderen. Toen één van haar kinderen, Norah, vier werd hadden zij en Norah samen een bijzondere ervaring. Tara voelde zich later verplicht het verhaal te delen – en het ging viraal zodra ze het publiceerde.
“De dag voor de vierde verjaardag van mijn dochter Norah, voorzag ze een bijzondere gebeurtenis.
Ik had haar net opgehaald van de peuterspeelzaal, toen ze me erop wees dat ik moest opletten voor de oudere persoon die erg langzaam over de parkeerplaats liep.
Ze ging verder met uitleggen dat ze een zwak had voor oudere mensen: ´Ik vind oudere mensen leuk want ze lopen langzaam, net zoals ik. En ze hebben een zachte huid, net zoals ik. Ze gaan binnenkort allemaal dood maar ik ga ze helemaal ´op´ liefhebben, voordat ze dood zijn.´
Oké, het werd aan het einde een beetje gek en donker, maar ik vond het leuk waar haar hart lag.
Ik was geraakt door haar bedachtzaamheid en empathie en publiceerde het als een status update op Facebook toen we thuis waren. Ik had geen idee hoe zeer ze het meende.”
“De volgende dag – haar verjaardag – wederom na school, vroeg ze of we bij de supermarkt konden stoppen om wat feestelijke cupcakes te kopen, voor haarzelf en haar broertjes en zusje voor na het eten.
Hoe kun je nou ´nee´ zeggen tegen de jarige?”
“Ik zette Norah en haar jongere zusje in een van die gigantische en onhandige supermarktkarretjes die op autootjes lijken en we gingen naar de bakker. Nadat we de cupcakes hadden, stopte ik nog even bij het ´korting´ schap, wat m´n aandacht trok. En terwijl ik afgeleid was met het inladen en weer wegzetten van Ranch dressing en blikken van Ensure, was Norah druk met opstaan in het wagentje, enthousiast zwaaiend en uitroepend, ´Hallo oud persoon! Het is mijn verjaardag vandaag!´
De man was ouder, grijs en gebruind. Maar voordat ik haar kon vermanen, en wel door de grond kon zakken omdat ze hem ´oud persoon´ had genoemd, stopte hij en draaide zich om.
Als hij een probleem had met mijn kind zonder filter, liet hij het niet merken. Zijn gezichtsuitdrukking werd zachter terwijl hij antwoordde, ´Hallo jongedame! En hoe oud ben je geworden?”
Ze babbelden een paar minuten, hij wenste haar een fijne verjaardag en we gingen ieder onze weg.”
“Een paar minuten later, draaide ze zich naar me toe en vroeg, ´Kan ik een foto krijgen met de oude man voor mijn verjaardag?´ Het was het schattigste ooit en hoewel ik niet zeker was dat hij zou instemmen, zei ik dat we het zeker zouden vragen.
We vonden de man een paar gangpaden verder op en ik benaderde hem. ´Sorry meneer? Dit is Norah en ze wil graag weten of u met haar op de foto wil voor haar verjaardag?´
Zijn uitdrukking ging snel van verward, naar verbaasd, naar verrukt.
Hij zette een stapje terug, steunde op zijn winkelwagentje, en plaatste zijn vrije hand op zijn borst. ´Een foto? Met mij?´ vroeg hij.
´Ja meneer, voor mijn verjaardag!´ sprak Norah plechtig.
En zo geschiedde. Ik pakte mijn Iphone en ze poseerden samen. Ze legde haar zachte hand op zijn zachte hand. Hij staarde sprakeloos naar haar met twinkelende ogen, toen ze zijn hand in de hare hield en zijn dunne aderen en verweerde knokkels bestudeerde. Ze gaf een kusje op zijn hand en legde die op haar wang. Hij straalde. Ik vroeg zijn naam en hij vertelde dat we hem ´Dan´ konden noemen.
We blokkeerden het overige winkelende publiek maar het maakte niemand wat uit. Dit was een magisch moment in de supermarkt en we konden het allemaal voelen. Norah en meneer Dan merkten het niet op en babbelden als lang verloren vrienden.”
“Na een paar minuten bedankte ik meneer Dan voor zijn tijd. Er kwamen tranen in zijn ogen en zei, “Nee, JULLIE bedankt. Dit is de beste dag die ik in lange tijd gehad heb. Je hebt me zo blij gemaakt juffrouw Norah.”
Ze gaven elkaar een knuffel en we liepen weg. Norah keek hem na totdat hij uit het zicht was.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen emotioneel wrak was na hun ontmoeting.
Ik was erg onder de indruk van de toevallige ontmoeting en dacht dat een aantal mensen op mijn Facebook het ook leuk zouden vinden om erover te horen.
Ik publiceerde het verhaal en de foto van hun samen.”
“Later die avond kreeg ik een privé berichtje van een lokale lezer die meneer Dan had herkend.
Zijn vrouw, Mary, was in maart overleden en hij was erg eenzaam geweest sinds zijn geliefde er niet meer was. Ze wilde me laten weten dat ze zeker wist dat zijn hart geraakt was door mijn kleine meisje. Dat hij het nodig had en het waarschijnlijk nooit meer zou vergeten.
Ik vroeg om zijn telefoonnummer en belde hem een paar dagen later.”
“We bezochten meneer Dan in zijn kleine, gezellige huis – met herinneringen aan Mary – overal waar je kijkt – trots uitgestald. Hij was naar de kapper geweest, was geschoren, en had een nette broek en schoenen aan. Hij leek tien jaar jonger. Hij had een kindertafel klaar gezet, met wit papier en krijtjes voor Norah. Hij vroeg of ze misschien wat tekeningen wilde maken zodat hij ze op de koelkast kon hangen. Ze stemde vrolijk toe en ging meteen aan de slag.
Uiteindelijk bleven we bijna drie uur bij meneer Dan die dag. Hij was geduldig en aardig met mijn kwebbelende, constant bewegende meisje. Hij veegde ketchup van haar wang en liet haar zijn kipnuggets opeten.
“Toen we hem naar zijn deur liepen na de lunch, haalde hij een zakmes tevoorschijn en sneed de enige bloeiende rode roos af die in zijn voortuin groeide. Hij deed er tien minuten over om alle doorns eraf te snijden, voordat hij de roos aan zijn nieuwe vriendin gaf. Ze bewaart die roos, nu helemaal verdord, in een afsluitbaar plastic zakje onder haar kussen.
Norah vraagt dagelijks naar meneer Dan. Ze maakt zich zorgen om hem. Ze vraagt zich af of hij eenzaam is, of koud, kaas heeft voor op brood. Ze wil dat het goed met hem gaat. Ze wil dat hij zich geliefd voelt.
Meneer Dan denkt ook aan Norah. Bij een recent bezoekje, vertelde hij dat hij geen nacht had doorgeslapen sinds de dood van zijn vrouw. Hij vertelde me dat hij goed slaapt sinds hij mijn meisje heeft ontmoet. ´Norah heeft me genezen,´ zei hij.
Dat maakte me sprakeloos en mijn wangen nat van de tranen.”
Er zit 78 jaar tussen deze twee mensen. Maar toch, op de een of andere manier lijken hun harten en zielen elkaar te herkennen van lang geleden.
Norah en ik hebben beloofd meneer Dan elke week op te zoeken – al is het voor slechts 15 minuten, of alleen even een knuffel te geven en een ´cheese danish´ (zijn favoriet!) af te droppen.
Ik heb hem uitgenodigd Thanksgiving met ons door te brengen. Hij hoort nu bij de familie. Of hij het leuk vindt of niet, hij is in mijn familie van negen geabsorbeerd en precies zoals Norah zei, ´wij gaan hem helemaal ´op´ liefhebben´.
Soms kan praten met vreemden leiden tot een prachtig nieuw begin. Geef het een kans.”
Ik denk dat dit inspirerend en hartverwarmende verhaal een briljante herinnering is dat we mensen op moeten merken en met ze praten. Deel dit alsjeblieft met je dierbaren. Je weet nooit waar een gesprek met een vreemde toe kan leiden!